Vikan - 17.09.1964, Page 6

Laugarvatn
Síðan við birtum greinina um
Laugarvatn fyrir nokkru, höfum
við fengið f jölda bréfa frá lesend-
um, sem öll eru á sömu leið —
allir eru óánægðir með fram-
kvæmdir á staðnum — allir eru
samt hrifnir af staðnum og hafa
trú á honum sem framtíðarstað
til sumardvalar eða í nokkra
daga. Allir hafa tillögur fram að
færa til bóta, sumar hógværar,
aðrar róttækar.
Við höfum bent á ýmsa mögu-
leika til að lagfæra staðinn og
gera hann að eftirsóttum ferða-
mannastað, en þær framkvæmd-
ir er vafasamt að sjái nokkurn
tíma dagsins ljós. Þar er samt
ótalmargt hægt að gera til bóta,
ef vilji og framkvæmdahugur eru
fyrir hendi.
Hér er eitt þeirra bréfa, sem
við höfum fengið, og hógvært í
fyllsta máta. Kannske að einhver
þeirra hugmynda, sem þar koma
fram, sjái dagsins Ijós á næsta
áratug ... ?
Laugarvatni, 8. ágúst ‘64.
Kæra Vika!
f fyrra held ég, kom út grein
í þínu blaði, sem fjallaði um
Laugarvatn. Ég hef greinina ekki
hjá mér, en ég man vel eftir
henni. Hún var skrifuð frá sjón-
armiði bílamanns, sem kemur
snöggvast hingað í nokkra
klukkutíma, eða yfir helgina. En
ég er einn af þeim, sem koma
hingað með rútunni, dvelja
hérna í viku og ganga um á sín-
um eigin fótum. Ég hef þrisvar
komið hingað á þennan hátt og
hef því haft aðsötðu til að athuga
margt viðvíkjandi þennan stað.
Til að tala um fólkið fyrst. Það
er margt fólk sem ekki kemur
á sínum eigin bílum, margt af
því er eldra fólk, sem vill hvíla
sig, margt eru ung hjón með smá-
börn. Ungt óbundið fólk kemur
auðvitað líka, sérstaklega liggur
það í tjöldum, en þetta fólk er
miklu frjálsara ferða sinna og
getur verið hér eins og annars
staðar alveg eins og fólk sem á
bíl. En mér liggja meira þessir
tveir fyrrnefndu hópar af fólki
á hjarta: Eldra fólk og barnafjöl-
skyldur. Og þá mætti segja: þó
að staðurinn sé yndislega falleg-
ur þá þyrfti að gera meira til
þess að hann yrði fullkominn
bað- og hvíldarstður. Og þar er
ýmislegt sem mætti stinga upp á.
Fyrst þyrfti að leggja tvo vegi:
Einn meðfram vatninu. Eins og
það er núna, er bara hægt að
standa á bakkanum, ekki meira.
Ef maður ætlar sér að ganga
lengra þarf að hoppa yfir skíta-
læki, tríttla á fjölum, yfir sjóð-
andi vatn og ef maður treystir
sér ennþá lengra er lent í mýri.
Svo er það hreint engin gleði að
vera á vatnsbakkanum. Ég hugsa
ekki um þessa flottu veitinga-
sali, sem greinarhöfundurinn
þinn talaði um, hvað þá um
barinn, sem mætti sleppa al-
gjörlega. Allt þetta kemur víst
ekki til greina fyrr en íslend-
ingar eru orðnir ein milljón, að
minnsta kosti. En hreinlegur,
gangfær vegur, væri það of
mikils krafizt?
Um bátabryggjuna heyrði ég
mann segja, að þetta væri víst
merkilegasta bryggja á íslandi,
og er það rétt, — í slæmri merk-
ingu. Þessi einkennilega skúra-
ástríða íslendinga hefur líka
fengið sína útrás hér. Ljótur skúr
stendur beint fyrir framan nefið
á fólki, sem kemur niður að vatn-
inu, skúrinn hefur staðið þar í
35 ár eða lengur. Kannski eru
þetta naust, en mætti ekki hafa
þau svo lítið úr vegi 0g dálítið
betur tilhaldin?
En hvar á hinn vegurinn að
liggja?
Hann ætti að liggja á hálfri
hæð meðfram fjallshlíðinni í
gegnum skóginn. Eins og það er
núna, verður maður að brjótast
í gegnum hann eins og leiðang-
ursmaður í frumskóginum.
Hvorki er það betra fyrir skóg-
inn né fyrir fólkið. Auðvitað
þyrfti þá að leggja nokkrar smá-
brýr yfir þessi gil sem eru í fjall-
inu. Með báðum þessum vegum
meina ég vegi fyrir fótgangandi
fólk, svo að þeir þyrftu hvorki
að vera breiðir né sterkir, en þó
traustir, einkum þó í mýrinni.
Þetta er nú það fyrsta, sem
liggur á. Næst þyrfti að lagfæra
og hreinsa skóginn, því mikið af
kalvið og trékrypplingum eru í
honum. Með þessu þrennu væri
stigið stórt spor í rétta átt, þó
að hægt væri að gera meira.
Hvernig væri að hafa litla,
hreinlega útisnudlaug? Því að
vatnið sjálft er ekki gott til sund-
iðkana. Botninn er ósléttur, slíi
vaxinn og vatnið bæði kalt og
grunnt. Hreinlegt er það heldur
ekki. f sundhöllinni er vatnið
gott, en loftið er orðið svo mygl-
6
VIKAN 38. tbl.