Vikan - 17.09.1964, Blaðsíða 22

ÆVINTÝRIÐ UM
7. HLUTI
ENDIR
f tuttugu og tvö ár
hefur veriS hljótt um
Gretu Garbo.
ViS sjáum hana
aSeins á blaSaljós-
myndum frá Róm,
París, London og
Stokkhólmi.
Komist orSrómur á
kreik um aS hún
muni byrja aS leika
aftur í kvikmyndum,
berst þaS eins og
eldur í sinu um
allan heim. En þaS
eina, sem blasir viS,
er þreytulegt andlit
bak viS sólgleraugu
og hönd, sem
bandar frá sér.....

Garbo var nú orðin þriótíu og tveggja ára, og
margir veltu því fyrir sér, hvað verða mundi um
þessa merkilegu konu, sem töfrað hafði allan heim-
inn með leik sínum. Allir höfðu séð myndirnar
„Anna Karenina" og Kamelíufrúin", og mörgum
tárum hafði verið úthellt vegna Önnu, þegar hún
varð að fórna lífi og hamingju fyrir ástina, þessa
aumkunarverðu, stolnu ást. En þegar elskhuginn lít-
ur á myndina af Önnu, sér hann aðeins hið milda
bros hennar. Þessu sama brosi brosir Kamelíu-
frúin líka, konan, sem lifði í allsnægtum og nautn-
um, en missti allt, þegar hún elskaði. Það er sorg
í myrkum augum hennar, en á vörum hennar er
bros, sem er bæði blítt og leyndardómsfullt.
Garbo sýndi öðrum undur ástarinnar. En •hvern
gat hún sjálf elskað?
Leopold Stokowski var 55 ára, þegar hann fyrst
hitti Garbo í Hollywood, þar sem hann var í heim-
sókn. Eftir tuttugu og fjögurra ára starf, sem hljóm-
sveitarstjóri Phildelphíu sinfóníuhljómsveitarinnar
var hann heimsfrægur. Nú hafði hann tekið tilboði
um að starfa við tvær kvikmyndir, en önnur þeirra
var „100 menn og 1 kona" með Deanne Durbin.
I þessari mynd náði hún fyrst frægð, en Stokowski
varð til þess að leiða athyglina frá tónlistinni og
hundrað manna hljómsveitinni með einstæðum per-
sónuleika sínum. Andlit hans með djörfum munn-
inum, brennandi augunum og þykka, hvíta hár-
makkanum dáleiddi næstum áhorfendur. Og hend-
ur hans, þessar viðkvæmu, löngu hendur, sem
aldrei voru kyrrar, töfruðu alla. Garbo var í fyrstu
mjög tortryggin gagnvart þessum fjörmikla manni,
sem brátt varð einlægur aðdáandi hennar. Hann
sagði henni, að mikil ást biði þeirra. Það mætti
ráða af stjörnunum. Enginn gæti flúið örlög sín.
Það er sagt, að Garbo hafi farið að þykja vænt
um tónlistarmanninn Stokowski, þegar hún varð
vör við að hann var jafnviðkvæmur og hún, jafn
varnarlaus og auðveldlega særður af afskiptasemi
fólksins. Ymislegt annað kom líka til um þessar
mundir. Garbo var að leika í kvikmyndinni „Maria
Walewska", en hún fjallar um ástir pólsku prins-
■