Vikan - 05.11.1964, Blaðsíða 16

d
jl
i
Ég heyrði söguna fyrst af vörum
föður míns fyrir fimmtíu árum, þegar
ég var búinn með lögfræðina og var
tekinn inn í lögfræðifirma fjölskyld-
unnar, Jepson og Sonur.
„Eins og þú veizt, Warren,“ sagði
faðir minn, er við sátum að hádegis-
verði í klúbbnum hans fyrsta daginn
minn hjá firmanu, ,,þá er starfsemi
okkar mestmegnis fólgin í því að gæta
hagsrnuna Luddensfjölskyldunnar.“
Það þurfti hann nú svo sem ekki að
segja mér.Þegar ég var drengur, hafði
hann oftlega og mér til takmarkaðrar
ánægju tekið mig með sér í heimsóknir
til aðsetursstaðar nefndrar fjölskyldu
á East End Avenue, gagnvart Carl
Schurz Park í New York. Húsið var
stórt ;og skuggalegt, ytra borðið í ein-
hversjconar Viktoríönskum stíl og að
innan var það jafnvel enn leiðinlegra.
Það var skreytt af óskaplegri fjöl-
breytoi; í óvistlegum herbergjunum
var hrúgað saman hlutum eins og
bréfavogum, skrautlegum blævængj-
um, : vaxmyndum, smálíkönum af
óþekktum hirðgæðingum og frúm
þeirra, sem enginn vissi deili á, kopar-
stungum af ómerkilegum atburðum,
rókokkóklukkum, sem fyrir löngu voru
hættar að 'ganga og ótal Öðrum álíka
gagnglausum hlutum.
Strax í æsku lagði ég hatur á hús
þetta og sömuleiðis þá kvöð að hafa
nokkuð saman að sælda við dætur
August Luddens, þær Emmu og Selmu.
Þær vorú' 'einstaklega óaðlaðandi stúlk-
ur, tyeimur og þremur árum yngri en
ég, nauðalíkar álitum og báðar jafn
hrokáfullar. Útlitið höfðu þær erft frá
móður sinni, geysistórri konu, sem
minnti á hertogaynjuna í myndskreyt-
ingum Tenniels við Lísu í Undralandi,
en hhokann og frekjuna frá föður sín-
um. AuglhSt Luddens hafði komið til
Bandaríkjanna frá Þýzkalandi aðeins
sautján ára að aldri, gerðizt skrifstofu-
maður hjá vellauðugu miðlarafyrir-
tæki og unnið sig þar til áhrifa með

Ífjf-T
14
því að sína álíka iðni við starf sitt
og dóttur eins aðaleigandans. Hjóna-
bandið, sem hann gekk í ásamt henni,
fræði honum auðæfin, sem hann var
sannfærður um að hann myndi öðlast,
jafnvel þegar hann átti naumast fyrir
farinu til Bandaríkjanna.
Næst peningum voru málaferli aðal-
áhugamál Augusts. Hann var stöðugt
flæktur í eitthvað af því tagi og af
þeim sökum mátti hann naumast af
föður minum sjá. Mamma, sem var
álíka hrifin af Luddensfjölskyldunni
og ég, varð að koma með til húss henn-
ar til að vera frúnni til afþreyingar
meðan karlmennirnir ræddu viðskipta-
mál og ég var látinn leika mér við
Emmu og Selmu. Svo heppinn var
faðir minn í málarekstri sínum fyrir
hinn ríka skjólstæðing, að jafnvel hinn
augljósi fjandskapur minn í garð systr-
anna gat í * engu losað hin nánu-og
gróðavænlegu tengsl milli Jepson og
Sonur og Luddensættbálksins. Mér til
mikillar ándegjú áttu þessar heimsókn-
ir sér ekki stað ýfir sutnarið, því Aug-
ust, sem stöðugt var haldinn átthaga-
þrá, fór þá með fjölskyldu sína til
Múnchen að heimsækja ættingjana og
þaðan til veiðihallar, sem hann hafði
eignazt í Garmjsch-Partenkirchen.
í lok sumars 1910, þegar Emma var
• átján ára og Selma seytján, kom Ludd-
ensfólkið að vanda til New York úr
hinni árlegu Þýzkalandsferð, en í þetta
sinn án Selmu, mér til nokkurs léttis.
Ef frúa mátti föður hennar, hugðist
húri leggja stund á listnám og dveljast
um" eins árs skeið í Múrjchen hjá
frænda sínum og frænku. Árið leið, en
ekki kom Selma og þegar Luddens-
hjónin fóru næst austur um haf,
sat Emma eftir. Pabbi varaði mig
við að .forvitnast nokkuð um ástæð-
urnar til þessa undarlega háttern-
is og ég tók vel undir það. Ég hafði
ósköp lítinn áhuga á systrunum og auk
þess hafði ég stöðugt minna af þeim
að segja eftir því sem ég eltist. Svo
kom að þátttöku minni í starfsemi fyr-
irtækisins Jepson og Sonur, hádegis-
verðinum og sögunni.
Samkvæmt frásögn föður mins höfðu
Emma og Selma, síðasta sumarið, sem
þær voru saman, kynnzt Felixi von
Engelhardt barón. Baróninn var ungur,
laglegur, fátækur og tækifærissinnað-
ur. Þegar hann hafði komizt að snoðir
um hinn prýðilega efnahag Luddens-
fjölskyldunnar, tók hann óspart að
stíga í vænginn við systurnar báðar
jafnt; þar eð hann tók hvoruga fram
yfir hina og hafði miklu fremur áþekka
óbeit á báðum, taldi hann sig allt eins
geta borið víurnar í þær til skiptis
og séð svo til hvor fyrr gæfist upp.
Því miður fyrir baróninn voru Selma
og Emma báðar jafnfúsar til skilyrðis-
lausrar uppgjafar þegar við fyrstu sýn
af hinum ásækna og aðlaðandi herra-
manni. Um nokkurra vikna skeið
hvorki gekk né rak, en þegar að því
kom að Luddens héldi til Garmisch-
Partenkirchen, bauð baróninn systrun-
um báðum í leikhús, þrýsti hendur
þeirra leynilega að skilnaði og mót-'
tók frá báðum — einnig leynilega ■—
tilboð varðandi næstu helgi.
Frá þeirri stundu voru Emma og
Selma harðvítugir keppinautar. Þetta
var í fyrsta sinni sem ungur og mynd-
arlegur maður sýndi áhuga fyrir hin-
um óálitlegu persónum þeirra, og þótt
sá áhugi væri meira en lítið uppgerð-
arkenndur, nægði hann til að kveikja
í þeim. I þann mund sem þær komu
til veiðihallarinnar, voru þær orðnar
svarnir óvinir. Enn sem komið var
voru foreldrarnir fyrir utan þetta. Allt
frá barnæsku höfðu systurnar sótzt
eftir kærleika og alúð, en sjaldan feng-
ið. Auk þess hafði August við mikil-
vægari vandamál að stríða.
Veiðiþjófar höfðu nefnilega hagnýtt
sér fjarveru húsbóndans til að herja
í skóglendi hans. August var ævareið-
ur og kenndi um ofboðslegu hirðu-
leysi skógarvarðanna. Hann fyrirskip-
aði þeim nú að gæta skógarins jafnt
nætur sem daga og skjóta veiðiþjóf-
ana til bana án viðvörunar, jafnskjótt
og þeir kæmu auga á þá. Örbirgð
Augusts í æsku hafði búið hann prýði-
lega undir að takast á hendur stöðu
landeigandans.
Fjölskyldan kom til veiðihallarinn-
ar eftir hádegi á miðvikudag. Þá um
kvöldið rifust Emma og Selma með
slíkum ofsa og ógnarskömmum, að
María, þjónustustúlka þeirra, þorði
ekki annað en athuga málið. Hún hrað-
aði sér til herbergis þeirra og gægðist
inn, kvíðafull á svip.
„Út með þig!“ æpti Selma, sem æst-
ist um allan helming við truflunina
og eins við það að sjá Maríu, sem var
falleg stúlka og hrein andstæða systr-
anna í öllu útliti.
María var á förum þegar Emma bað
hana bíða. „Farðu til herbergis míns,“
skipaði hún þjónustumeynni, „og náðu
í skartgripaskrínið fyrir mig.“
Þegar María kom aftur með skrínið,
hafði deila systranna harðnað enn að
— VIKAN 45. tbl.