Vikan - 05.11.1964, Blaðsíða 18

...SYSTURNAR OG BARONINN
hann, „fékk ég skilaboð frá
Selmu í Munchen varðandi ýmis
lögfræðileg atriði og varð það
á að geta þeirra við Emmu. Og
aðeins það, að heyra nafn Selmu
nefnt hafði óskapleg áhrif á
hana. Hún fölnaði og titraði svo
að ég hélt að hún væri að veikj-
ast. Þegar hún svo hafði jafnað
sig lítið eitt, sagði hún mér sög-
una.“
„En hvernig vissi hún allt
saman? Gerði Selma játning'u
fyrir henni? Eða heyrði einhver
samtal Selmu við baróninn?“
Augu föður míns leiftruðu.
„Mér þykir vænt um að heyra
að lögfræðimenntun þín hefur
séð þér fyrir þeim eiginleika,
sem lögfræðingum ber að til-
einka sér fyrstan: tortryggni,"
sagði hann. „Ég get sagt þér að
ég var jafnvel enn tortryggnari
en þú núna, þegar Emma gerði
játningu sína fyrir mér. Hún hélt
því fram að bílstjólri(nn hefði
sagt Maríu að Selma hefði skip-
að honum að koma með barón-
inn til sín eftir brautinni gegn-
um skóginn, og María hefði sagt
sér. í samræmi við það var hún
og er sannfærð um, að Selma
hafi sent baróninn í dauðann af
ásettu ráði.“
„Sagði Emma þá ekki föður
sínum frá þessu?“
„Ég veit ekki hversu mikið
August vissi. Hann minntist
aldrei á þennan sorglega atburð
í minni návist og ég hafði enga
löngun til að vekja máls á hon-
um. Emma sagði mér líka, að
hvorki bílstjórinn, María né
nokkur annar hefði gefið yfir-
völdunum nokkrar upplýsingar,
sem að gagni hefðu mátt koma
til að upplýsa málið. Emma er
sannfærð um — og má vel vera
að það sé rétt hjá henni — að
August hafi orðið á undan yfir-
völdunum með málsrannsókn og
síðan séð til þess með rausnar-
legum mútum að ekkert það
kæmi fram, er kastað gæti
minnsta skugga á nokkurn með-
lim fjölskyldunnar."
„Hver var úrskurður réttar-
ins?“
„Slysaskot. Skógarvörðurinn,
sem skaut baróninn, hafði feng-
ið sínar fyrirskipanir og hélt
hinn óheppna biðil vera veiði-
þjóf. Rétturinn var hissa á þessu
rápi barónsins inn í skóginn, en
komst brátt að þeirri niðurstöðu,
að hann hefði viljað virða lítið
eitt fyrir sér fegurð náttúrunnar
áður en hann gengi inn í húsið.
Enda var það vitað, að hinn ungi
aðalsmaður var mjög gefinn fyr-
ir veiðiskap; hafði haft með sér
byssu sína, er fannst hangandi
um öxl líksins."
Ég spurði enn: „Trúir þú frá-
sögn Emmu?“
Pabbi hikaði andartak. „Frá
sjónarmiði lögfræðings finnst
mér hún hreint ekki svo fráleit.
Séð með leikmannsaugum er
hún jafnvel enn sennilegri, ef
maður hefur í huga orðskviðinn
fræga: Eldur helvítis er smá-
ræði samanborið við heiftarbál
forsmáðrar konu. Hitt og þetta
gerir söguna sennilega, annað
mælir á móti henni. En eitt er
víst, það er öllum fyrir beztu
að hún sé gleymd og grafin. Ég
taldi að vísu rétt að segja þér
hana, þar eð þú kemur til með
að hafa svo margvísleg og náin
skipti við Luddensfjölskylduna.
En hvað sem því líður, vona ég
að þú þurfir ekki að heyra meira
af þessu leiðindamáli."
Vonir föður míns höfðu ekki
við rök að styðjast. Að vísu var
það ekki fyrr en mörgum árum
seinna, sem ég aftur heyrði
minnst á hinn sorglega atburð
í skóginum í Garmisch-Parten-
kirchen. Þá voru Luddenshjónin
sofnuð svefninum langa og
einnig faðir minn, en ég hafði
tekið við stöðu hans sem Jepson
firmans, auk þess sem ég átti
nú efnilegan ungling, sem var
önnum kafinn við að búa sig und-
ir að taka við hlutverki Sonar-
ins. Eftir dauða föður míns
komst ég ekki sjá að hafa sí-
vaxandi samskipti við Emmu,
sem með aldrinum varð stöðugt
frekari og nöldursamari.
Auk nokkurra milljóna hafði
hún tekið þrætugirnina í arf eft-
ir föður sinn. Hún átti sæti í
öllum mögulegum nefndum, sem
sýsluðu með góðgerðir til bág-
staddra — að vísu, að ég hygg,
fremur af fíkn í völd og félags-
lega viðurkenningu, en af sönn-
um hjartans kærleika — og var
einstaklega lagin við að komast
í erjur og illindi, sem enduðu
fyrir dómstólunum.
Viðskipti okkar voru heldur
þreytandi. Hún treysti mér engu
síður en August hafði treyst
föður mínum, en hún hafði líka
sérstakan unað af því að siga
mér eins og hundi eftir geðþótta
sínum jafnt á nóttu sem degi.
Það var engu likara en hún væri
að ná sér niðri á mér fyrir allt
það ógnar kæruleysi, sem karl-
þjóðin í heild hafði sýnt henni
um dagana, að undanskildum
nokkrum augljósum lukkuridd-
urum og baróninum heitnum von
Engelhardt, sem aldrei var
nefndur á nafn. Hún var mér
sannkallaður kross, en að vísu
gullinn.
Frá Selmu hafðil ég ekkert
heyrt, að undanskildum fáeinum
fyrirspurnum varðandi minni-
háttar lögfræðileg atriði. Emma
minntist aldrei á hana og sjálfur
hafði ég enga löngun til að vekja
þetta átakanlega mál upp að
nýju. Eina manneskjan, sem
stöðugt var með nafn Selmu á
vörunum, var María, þjónustu-
stúlkan, en hún hafði fylgt
Emmu til New York eftir hinzta
skilnað systranna. Og aldrei
brást það þegar ég var kallaður
til hins þungbúna húss á East
End Avenue — og það skeði
mjög oft — að Maríu tækist að
skjóta að mér orði í einrúmi.
Iiafði ég frétt nokkuð af ungfrú
Selmu? Leið henni vel? Vildi ég
vera svo góður að bera hinni
náðugu Fraulein hennar innileg-
ustu kveðjur? Hún var velþenkj-
andi sál og virtist bera einlæga
umhyggju fyrir velferð Selmu,
og ég sagði henni fúslega það
litla sem ég vissi um húsmóður
hennar fyrrverandi. Svo gifti
María sig auðvitað og hætti að
þjóna Emmu, sem í marga mán-
uði á eftir lét móðan mása um
það, sem hún kallaði vanþakk-
læti af hálfu þjónustunnar og
hefði áreiðanlega stefnt henni
fyrir strok, hefði nokkur von
verið um framgang slíks máls.
Sama daginn og David sonur
minn hóf störf hjá firmanu, fékk
ég bréf frá Selmu. Það kom fyr-
ir sem furðuleg ti'.viijun, eftir
svo langa þögn. Mér barst bréfið
í hendur aðeins fáeinum mínút-
um eftir að ég hafði sagt syni
mínum söguna af baróninum í
sama klúbbnum og faðir minn
hafði sagt mér hana tuttugu og
fimm árum áður. David var
álíka efablandinn og ég og kom
fram með næstum sömu spurn-
ingarnar og ég áður og kom mér
þannig til að íhuga að nýju sann-
leiksgildi sögunnar. Og þegar
ég kom aftur til skrifstofunnar,
lá á borðinu hjá mér bréf, sem
skrifað var utan á með rithönd
Selmu og með Munchenar-
stimpli. Nálægð þess ein saman
var sem þögul álösun. En
ég vísaði frá mér allri ógleði og
opnaði bréfið.
„Kæri Warren," skrifaði
Selma. „Ég vil að þú komir til
Múnchen eins fljótt og þér er
mögulegt. Ég myndi ekki biðja
þig þessa nema það væri mikil-
vægt fyrir mig og gróðavænlegt
fyrir þig. Þótt við værum aldrei
sérstaklega samrýmd (ég man
eftir þér sem fremur hlédrægum
ungum manni, og við, Emma vor-
um á hinn bóginn ekkert sér-
staklega ástleitnar), treysti ég
lögfræðilegri þekkingu þinni og
ráðvendni. Ég er í þann veginn
að koma á fót stofnun fyrir ungt
Jg — VIKAN 45. tbl.