Vikan - 05.11.1964, Blaðsíða 25

— Þessi höfuSból lifa fyrst og fremst ó gamalli frægS, sagSi Kristinn, því aS
mér finnst aS frá þeim drjúpi ekki neitt hunang, sem maSur þurfi ekki aS vinna
fyrir, og ríkiS sér um aS rétta okkur, ekki síSur en hina. O
■C> — Ég get slegið í allan dag, bara ef ég vil. Já, já, já. Og fyndi ekki fyrir því.
nema fyrir karlmenni. — En svo
var það ári sniðugt með einn
karlinn hér, sem átti oft lítið
hey, já, var helvíti knappur oft.
Svo hitti ég karlinn um vorið,
eftir að Sigvaldi var kominn
með hjörðina alla lifandi heim,
og segi við hann: „Matthías,
heyrðu Matthías. Ja, þetta var
Ijótt í vetur maður, mikið hel-
víti. Við megum ekki hafa þetta
svona, við verðum alveg hreint
að söðla um með þessa hesta,
því það er ómögulegt að bjarga
þessu, ef svona vill til, þv( það
verður ekki alltaf Sigvaldi til
að fóstra þá." Og — hvað held-
urðu þá, að karlinn segi: „O —
hvað — það kemur nú ekki alltaf
1920!" Ha, ha, sá var nú kald-
ur! Og hann þarna uppi í fjöll-
um út frá, í Efribyggðum. Svo
það hefur verið ennþá verra hjá
honum en hér. Ha ha ha, ojá,
ha ha. Aumingja karlinn. En til-
fellið er, að það hefur ekki
komið svona vetur síðan.
— Það er eitt, skal ég segja
þér, sem er áhyggjuefni hjá
okkur, sagði Kristinn og varð
alvarlegur aftur. — Af þv( þú
varst að spyrja um eyjarnar.
Þótt þeir séu svo miskunnsamir
að vera með það f þinginu,
þykir okkur það ekki fara vel
og fallega af stað. En það er
að aukast nú í seinni tíð svo
mikill vargur, svartbakur, gjarn-
an örn og hrafn, að það kemst
ekki upp einn einasti æðarkollu-
ungi. Svo það getur varla hjá
því farið, að vörpln hverfi, og
það þykir manni leiðinlegt, þeg-
ar maður er uppalinn við þau.
Því ekki verður hún þúsund ára,
æðarkollan.
— En hvað með mink?
— Ja, hann er nú dálítill.
Maður hefur alltaf einhverja
sæld þarna sunnan að. Mink
eða mæðiveiki. Það er nú búið
að skera niður hjá okkur hérna
tvisvar sinnum, og minkur kom-
ið, en þó ekki meira en svo,
að það er hérumbil staðið á
honum, skrattanum. Hann gerir
ekki svo mikið tjón. Nei, hann
hefur ekki komizt nema hérna í
landeyjarnar, og við höfum náð
honum svona við og við. En
það verpir engin kolla, sko, þar
sem hann er. Einu sinni .var ég
að leita fyrstu leit ( landey
hérna, þar sem áttu að vera
komnar um hundrað kollur, en
þegar við komum að auðu
landi í eyna, datt mér í hug,
að nú væri höbbðinginn kom-
inn. Og það var líka. Það var
ekki ein einasta kolla setzt upp í
eynni. En þær á sundi uppi við
land, nokkuð lengra frá og til
og frá, og það var svo merki-
legt, að það var eins og þær
hebbðu getað seinkað sér að
verpa. Þv( þegar við komum til
að vinna grenið þarna og mink-
djöfulinn, þá var heldur engin
kolla komin, en svo fór ég bara
svona hinsegin í hroðaleit í
eyna, og datt ekki f hug að
finna nokkurn skapaðan hlut; þá
var bara komið hérumbil eins og
vant var. Það var eins og kollan
hebbði bara getað seinkað sér
að verpa.
VIKAN 45. tbl.
25