Vikan - 05.11.1964, Blaðsíða 40

ULPAN

á Hærra minn guð til þín og eitt-
hvað svona. Kolamyrkur, maður,
ekki týra rauð eins og hjá sumum
öðrum. Jæja, svo heyri ég það, að
það fer að umla eitthvað í Indriða.
Svona eins og svefnrof eða eitt-
hvað svona. En ekkert sást. Þetta
gengur svona dálitla stund, svo
heilsar hér Konráð afabróðir okkar
Gíslason, og býður mig nú vel-
kominn í salinn, frænda sinn, nátt-
úrlega. Og þá var nú ekki meira
talað, þá ! bili. En rétt á eftir heyr-
ist eins og kveikt á eldspýtu, inni
í svefnherberginu hans Indriða. Og
birti svo, að maður sá skiliríið á
kommóðunni. Það var alveg á móti
okkur, sko. Og nú hugsa ég: Ja,
nú hefur karl bruggðið sér inn og
kveikt á spýtu; þótti gott, að nú
var hann að leika á þá. Svo hverf-
ur þetta rétt undir eins. Rétt á eft-
ir er kveikt aftur, og kemur ekki
einn, líkt og mynd af frelsaranum,
maður, í hvítum hjúp þarna frá
rúminu hans, fyrir servantinn og
kommóðuna og hverfur þarna inn
í hornið. Inni í herberginu. Ja,
þar hefur nú Indriði náð lakinu
úr bólinu og skellt á sig. Helvíti
er hann klókur, hugsa ég enn. Svo
hverfur þetta eins fljótt, sést bara
á meðan það gengur fyrir.
Nú kemur hann í þriðja sinn.
Alútur í hjúpnum og kemur á milli
portéranna og horfir fram í salinn.
Þá verð ég að segja, að mér fór
ekki að Iítast á blikuna, þv! þá
sé ég, hvar Indriði situr á stólnum.
Það birti svo af þessu. Og þeir
fara að stinga saman nefjum fyrir
aftan mig: Sjáiði til, haldiði ekki,
að bróðirinn sé miðill líka eins og
Indriði! Og þetta var fyrsti Kkamn-
ingurinn, sem sást. Já. Og ég fór
nú að hugsa, að einhver anzkot-
inn væri þetta nú, hvað þetta gæti
nú verið. Og botnaði ekkert í, en
það sá ég, að Indriði var það ekki,
því hann sat ! stólnum. Svo kem-
ur þetta fram úr herberginu, mað-
ur, og stendur upp við ofninn.
Og ofninn var svo hár, að það var
rétt að hann var rúmlega heldur
hærri. í hjúpnum þarna. Og þá fór
nú hálpartinn að fara um mann-
skapinn, þegar hann var kominn
fram í salinn, ef hann kæmi ein-
hvers staðar á milli fólksins, sko.
Svo hverfur þetta niður, ofan frá,
og það voru eins og stjörnur á
gólfinu seinast. Já. Svo kemur
kempan, lagsmaður, þar alveg fyr-
ir framan hnén á okkur þremur,
Einari, mér og Birni. Og ég var
að hugsa um að reka hnefann í
hann, taka í hann, en þorði ekki
almennilega að eiga undir því,
vissi ekki nema ég gæti drepið
með þv! miðilinn, ef þetta væri nú
einhver vofa frá öðrum heimi, og
gerði það ekki. En þá segir Björn
Jónsson: — „Nú hrukkuð þér við,
Kristinn." En ég hélt, að það
hebbði nú komið fyrir fleiri, því
þeir tókust báðir á háaloft, Björn
og iEnar, en hann sagði þetta til
að leiða athygli m(na frá þv(, hvað
hann var drulluhræddur. — Ég man
nú ekki, hver þetta átti að vera,
— VIKAN 45. tbl.