Vikan - 21.04.1965, Blaðsíða 12

Ég var að hamast við að lagfæra glugga,
bæta rúðuna með glærum plastbút, sem
ég þurfti að halda föstum með báðum
höndum, og reyndi að rífa límband til að
festa hann með tönnunum. Þetta var ekki
svo einfalt og ég var að því komin að
gefast upp. Ef satt skal segja var ég hrein-
lega að gefast upp við öll þessi viðgerðar-
störf. Það þarf að minnsta kosti þrjár
hendur til að framkvæma flest þeirra.
Þegar dyrabjallan hringdi brá mér svo
við að ég missti plastbútinn, sem rúllað-
ist upp á gólfinu og límbandið lagðist
ástúðlega að öllu nálægu, sérstaklega
sjálfri mér.
— Ó, fari þetta allt til fjandans, stundi
ég, og reyndi að slíta af mér límbandið,
meðan ég hljóp til dyra.
Ég var fegin öllum tilbreytingum, því
að gestagangur hafði ekki beinlínis þjak-
að mig, síðan ég flutti hingað út í sveit-
ina.
Maðurinn minn er leikari við sjónvarp-
ið, ágætur leikari. Fyrir um það bil níu
mánuðum vorum við í geysimiklu sam-
kvæmi, sem stóð fram undir morgun.
Morguninn eftir reis Crispin, það er mað-
urinn minn, upp og sagði að nú væri ekki
um annað að gera en að koma sér burt
frá þessu samkvæmislífi, annars mundum
við enda á vitlausraspítala. Sveitalífið,
dásamlegur ilmur af nýplægðri mold,
kyrrðin, — allt yrði þetta eins og smyrsl
á gatslitnar taugar okkar. Volg nýmjólk í
staðinn fyrir allt þetta gin, sem við vorum
stöðugt að sulla í okkur.
Ég benti honum á að það fengist ágætis
mjólk í London og að öllum líkindum
stæði flaska full af þeim heilsuvökva við
dyrnar.
Hann hrist höfuðið. — Það er ekki það
sem ég meina, ég vil fá nýmjólk í brúsa,
skilurðu?
Ég sagði að ég hefði heyrt því fleygt
að sveitalífið væri orðið töluvert breytt í
seinni tíð. — Þetta eru bara timburmenn-
irnir sem plága þig núna. Ég helli upp á
könnuna, þú verður strax skárri þegar
þú ert búinn að drekka kaffi...
Þótt undarlegt megi virðast skifti hann
ekki um skoðun, og það endaði með því
að við keyptum gamlan bóndabæ, sem
hafði verið lagfærður á nýtízkulegan hátt.
Við breyttum þessu öllu, rifum niður allar
nýjar innréttingar. í ljós komu reyksvart-
ir bjálkar, steingólf og arinn, svo stór að
það var hægt að brenna í honum heilum
trjám. En þetta var um sumar og við
tókum ekkert eftir því að það var dálítið
vindasamt inni.
Crispin var ósköp lítið í sveitinni, en
hann talaði um það sí og æ, hvað þetta
dásamlega loft hefði góð áhrif á sig og að
hann væri orðinn nýr og betri maður.
— Kunningjarnir í borginni vita ekki
hvað þeir fara á mis við margt, sagði
hann einn sunnudaginn. Hann stóð skyrtu-
laus við gluggann og gerði öndunaræfing-
ar, og það var satt, hann leit eiginlega
andstyggilega vel út. — Hugsaðu þér
þessa vesalinga í litlu íbúðunum, sem
liggja næstum hver ofan á öðrum, við að
lesa sunnudagsblöðin.
Ég hugsaði með söknuði til sunnudags-
blaðanna, sem komu eldsnemma í blaða-
rifuna. Ef við vildum fá þau hér urðum
við að fara þriggja kílómetra leið, til að
ná í þau.
— Ég held að við ættum að fara að
EN, DROTTINN MINN, HVE
MÉR HAFÐI SKJÁTLAZT!
AUGU HANS VORU
GLETTINN AF NIÐUR-
BÆLDUM HLÁTRI, ÉG SÁ
ÞARNA ALVEG NÝJA
MANNTEGUND OG ALLS
EKKI SVO HÆTTULAUSA.
HANN HALLAÐI SÉR
FRAM. - BLESSUÐ LITLA
STÚLKAN, SAGÐI HANN
BROSANDI, - HEFURÐU
EKKI TEKIÐ EFTIR ÞVÍ
SEM ALLTAF ER AÐ SKE,
HÉR ÚTI í SVEITINNI.
ÞAÐ ER HÉRNA SEM
ÞETTA BYRJAR ALLT
SAMAN, - ÞÚ VEIZT,
GAMLA SAGAN UM
BLÖMIN, FUGLANA OG
BÝFLUGURNAR ...
bjóða kunningjunum heim, sagði Crispin, — og lofa
þeim að njóta sveitaloftsins einn dag. Finnst þér það
ekki?
— Auðvitað. En þú verður bara að passa að það
beri ekki upp á sama dag og nábúinn dreifir áburði
hér í kring. Það gæti verið að þeim þætti ekki góð
lyktin af honum.
Sannleikurinn var sá að ég hafði mínar eigin á-
kveðnu skoðanir um sveitasæluna. í fyrsta lagi var
ég fædd og uppalin í borginni. Ég elska búðirnar og
ljósaskiltin, og fannst það draumur að geta skroppið
í bíó hinum megin við hornið. í öðru lagi varð ég að
hætta á framabrautinni sem sjónvarpsstjarna. Mér
finnst að minnsta kosti gaman að hugsa til þess að
ég hafi haft möguleika til að verða góð leikkona. Hvað
gerði ég hér þess í stað. Hugsaði um kálgarðinn...
En Crispin var alltaf jafnhrifinn, jafnvel eftir að
hauststormarnir fóru að feykja laufinu af trjánum.
Og þá kom líka í ljós að fallegu gömlu hurðirnar og
gluggarnir náðu ekki alveg út í fallegu gömlu karm-
ana.
Ég er ekkert sérstaklega lagin, en Crispin nennir
ekki einu sinni að reyna. — Náðu í smið, er það eina
sem hann leggur til málanna.
— Til að þétta nokkrar rifur? Það fæst enginn til
þess, þeir eru svo uppteknir.
— Reyndu þá að gera það sjálf, elskan, áður en
við frjósum í hel. Þú veizt hve klaufskur ég er, ég
þekki ekki einu sinni í sundur nagla og skrúfu.
Hann kyssti mig lauslega og leit á klukkuna. — Ég
verð að hlaupa. Það er æfing klukkan tíu.
Húrra, fyrir þessu einfalda, unaðslega sveitalífi,
hugsaði ég ergileg. Það var auðvitað ágætt fyrir þá
sem gátu hlaupið burt frá erfiðleikunum.
Ég varð að bjarga mér eftir beztu getu, svo að ég
mældi gluggann sem mest blés inn um, fór í síðbuxur
og peysu og hjólaði til þorpsins til að kaupa plastik-
rúllu. Crispin hafði auðvitað bílinn. Þegar ég var
komin langleiðina heim, mundi ég eftir límbandinu,
22 VIKAN 16. tbl.