Vikan - 21.04.1965, Blaðsíða 43

pessi snjor |
anclastav&l
Sílver I
G-ílletfce^J
íííSfí:;

imrnm
' , J+’.''
<-
, \ '' s ,
Sííi-íiííSiíf
iilil
llllll
|||i|
IIIIlIilS
lÉIÉpil
lliliii
Bond sagði: — Hvern skrattann
er hann með um háisinn.
— Hafið þér aldrei séð þetta?
Du Pont varð undrandi. — Þetta er
tæki, sem hiálpar manni til að verða
brúnn. Gljáfægt tin. Endurvarpar
sólinni aftur fyrir eyrun og undir
hökuna — á þá líkamshluta, sem
sólin nær venjulega ekki til.
Ja, hérna, sagði Bond.
Þegar þeir áttu skammt eftir að
Goldfinger, kallaði Du Pont glað-
lega, en allt of hátt af dómi Bonds:
— Halló!
Goldfinger bærði ekki á sér.
Du Pont sagði í venjulegri tón-
hæð: — Hann er mjög heyrnardauf-
ur. Þeir voru nú komnir að fótum
hans. Du Pont endurtók kveðju sína.
Goldfinger settist upp með rykk.
Hann tók af sér dökk sólgleraugun.
— Nei, halló! Hann losaði vængina
af hálsi sér, lagði þá varlega til
hliðar og reis þunglamalega á fæt-
ur. Hann leit á Bond með hægum,
spyrjandi augum.
— Mig langar til að kynna fyrir
yður, herra Bond. James Bond, vin-
ur minn frá New York. Landi yðar.
Kom hingað til að reyna að prakka
upp á mig einhverjum viðskiptum.
Goldfinger rétti fram höndina. —
Anægja að kynnast yður, herra
Bond.
Bond tók í höndina. Hún var
hörð og þurr. Það var snöggur þrýst-
ingur og síðan var höndin horfin.
Eitt andartak galopnuðust föl, him-
inblá augu Goldfingers og mændu
á Bond. Þau störðu beint í gegnum
augu hans og aftur í hauskúpuna.
Svo sigu augnalokin, hlerarnir lok-
uðust fyrir röntgengeislana og Gold-
finger tók átekna filmu og kom
henni fyrir á sínum stað í heila sér.
— Svo við spilum ekki I dag.
Röddin var flöt og litlaus. Þetta
var fremur staðhæfing er spurning.
— Hvað eigið þér við^ ekkert
spilað? hrópaði Du Pont stórkalla-
lega. — Datt yður í hug að ég léti
yður komast undan með peningana
mína? Ég verð að fá þá aftur eða
ég get ekki yfirgefið þetta fjandans
hótel. Du Pont flissaði ríkmannlega.
— Ég skal segja Sam að ganga frá
borðinu. Hann James hérna segist
ekki hafa mikið vit á spilamennsku
og hann langar til að læra Canasta.
Ekki rétt, James? Hann snéri sér
að Bond. — Þú ert viss um að það
fari vel um þig og blaðið þitt (
sólskininu?
— Mér þætti gott að fá hvíldina,
sagði Bond. — Ég hef ferðazt of
mikið.
Aftur boruðu augun sig inn í
höfuð Bond, áður en augnalokin
sigu. — Það er bezt ég fari í ein-
hver föt. Ég hefði áætlað að taka
golftíma eftir hádegið hjá Armour
á Boca Raton. En spilin ganga fyrir
öðru í frístundum mínum. Augu
hans hvfldu í spurn á Bond: — Leik-
ið þér golf, herra Bond?
Bond hækkaði röddina. — Endr-
um og eins þegar ég er í Englandi.
_ Og hvar spilið þér?
— Huntercombe.
— Æ, já, þar er skemmtileg smá-
braut. Ég er nýgengin í Royal St.
Marks. Þekkið þér þann völl?
— Ég hef leikið þar.
— Hvar eruð þér veikastur fyrir?
— Níu.
— Það var tilviljun. Það sama er
að segja um mig. Við verðum að
spila golf einhverntíman. Goldfing-
er beygði sig niður og tók upp tin-
vængina sína. Hann sagði við Du
Pont. — Ég verð kominn aftur eftir
fimm mfnútur. Svo gekk hann hægt
að stað í áttina að stiganum.
Bond skemmti sér vel. Goldfinger
hafði þefað af honum með ná-
kvæmlega hinu rétta látbragði fyr-
irmannains. Hann lét sig einu gilda
hvort Bond væri dauður eða lif-
andi, en úr því að hann var þarna
og á lífi var eins gott að finna hon-
um einhvern stað í hugarregistrinu.
Du Pont snéri sér að þjóni í
hvítum slopp og gaf honum fyrir-
mæli. Tveir aðrir voru þegar teknir
við að setja upp spilaborðið. Bond
gekk út að brjóstvörninni umhverf-
is þakið og leit niður í garðinn um
leið og hann hugsaði um Gold-
finger.
Hann hafði orðið fyrir áhrifum.
Goldfinger var einhver afslappað-
ast maður, sem Bond hafði nokkurn
tíma hitt. Það kom fram í rólegum
hreyfingum hans, í máli hans, (
andlitssvip hans. Goldfinger eyddi
engri áreynzlu til einskis, en samt
var eitthvað spennt, þvingað, í ó-
umbreytanleik mannsins.
Þegar hann reis fyrst á fætur
hafði því lostið niður í Bond, að
öll hlutföll væru úr lagi færð. Gold-
I L.V E R
lle**e
Silver Gillette-þægilegur rekstur
með rakblaði, sem endist og endist
VIKAN 16. tbl.