Vikan - 21.04.1965, Blaðsíða 21

Bi*yrði<6if&ir
Jdhannes-
son
leikari
Fyrst mundi ég öldungis ekki
eftir neinum slíkum fyrirburfSi,
en þegar ég hugsaði mig betur
um, laust allt í einu niður i
huga minn draumi, sem mig
dreymdi hvað eftir annað upp
undir heilt ár, þegar ég var
eitthvað um 12 ára. Þetta var
farið að fara svo á sálina á mér
að ég var farinn að kvíða fyrir
þvi að sofna og lá stundum and-
vaka fram eftir nóttum.
Mig dreymdi, að ég væri á
harðahlaupum, á flótta undan
kerlingarvargi, sem var einna
líkastur Grýlu, eins og sögurnar
sögðu að hún væri. En sem betur
fór slapp ég alltaf — þótt með
naumindum væri.
Ég hefi 'aldrei getað skýrt
þennan síendurtekna draum, en
mér hefur oft komið hann í hug
á efri árum. Það væri þá helzt
að hann hefði táknað erfiðleik-
ana í lífinu, en undan þeim
hef ég sloppið blessunarlega
vel; — þótt með naumindum
væri.
Aron
Guðbrands-
son
kauphallapstjóri
Þessari spurningu get ég sann-
arlega svarað játandi.
Sumir menn eru þannig gerð-
ir, að þeir viðurkenna ekki ann-
að en það, sem þeir geta þreifað
á. Það sem stendur fyrir utan
hið venjulega skinsvið mannsins
er þeim liégómamál og telst til
hugaróra sálsjúkra manna.
Þó er líka mjög margt fólk,
sem af eigin reynslu og annarra,
litur svo á að heimurinn sé ekki
allur þar, sem hann er séður.
Ég er í hópi hinna síðar-
nefndu, og þar byggi ég á eigin
reynslu, sem ég liefi þó ekkert
gert til að glæða eða halda við.
Ég ætla að segja ykkur frá
tveimur atvikum af mörgum,
sem fyrir mig hafa borið, annað
i vöku og hitt i svefni. Um tutt-
ugyu ár eru liðin, siðan þau bæði
gerðust.
Góðveðursmorgun seinni hluta
vetrar, sátum við félagarn-
ir, Stefán heitinn Bjarnason frá
Galtafelli og ég, á skrifstofu fyr-
irtækis okkar, Kauphöllinni,
sem þá var til húsa i Hafnar-
stræti nr. 23.
Skrifstofan var í kvisther-
bergjum á annarri hæð, og sneru
gluggarnir út að Lækjartorgi.
Útidyrnar sneru eins og var
gengið upp stiga á aðra hæð
hússins.
Allt í einu var barið að dyrum
og ég sagði, kom inn. Inn um
dyrnar kom ungur maður, ég
bauð honum sæti og innti hann
eftir erindi. Hann sagðist þurfa
að fá lánaðar tuttugu þúsund
krónur og bað okkur um lið-
sinni. Mér hefur fundizt það
meðfæddur eiginleiki minn, að
vera mjög fljótur að átta mig
á fólki við það, að sjá það og
heyra það tala. Ég spurði mann-
inn, sem ég þekkti ekkert, til
hvers hann ætlaði að nota þetta
fé. Hann sagðist ætla að kaupa
fyrir það bifreið, því hann hefði
bílaakstur að atvinnu.
Það var eins og því væri hvísl-
að að mér, að fyrir þennan
mann ætti ég ekkert að gera.
Þess vegna sagði ég manninum,
að því miður gæti ég ekki orð-
ið honum að liði. Hann stóð upp,
kvaddi og fór.
Um einni klukkustund síðar,
hringdi siminn, sem oftar, og var
þar kominn eldri maður, sem
við höfðum alla fjárgæzlu fyrir.
Hann sagði:
— Það kom áðan til þín ung-
ur maður og bað ykkur um
tuttugu þúsund króna lán, og
þú sagðir nei. Mundi það nokkru
breyta, ef ég ábyrgðist þetta
lán?
Framhald á bls. 34.
Myndina tók Halldór Sigurjóns-
son, er Guðmundur fann drek-
ann. Hann er í miðið og heldur á
drekanum ásamt Magnúsi Guð-
mundssyni, en Þorvaldur Hann-
esson stendur hjá. O

•ý: <:;<;<
:
,
iSSSIIÍ
mmm

Guðmundur Jónasson
blfpeiðapstjópí
Ég verð lítið var við þá hluti,
sem yfirnáttúrlegir geta talizt
eða óskýranlegir, og hef lengst
af haldið, að slíkir fyrirburðir
mynduðust af sérstöku taugaá-
standi þeirra, sem fyrir þeim
hafa orðið. Þó hef ég einu sinni
eða tvisvar komið á miðilsfundi
og heyrt miðilinn lýsa því, sem
hann gat ekki með nokkru móti
þekkt. Og frá tvennu get ég sagt,
sem ég get ekki útskýrt, og gerð-
ist annað í vöku, liitt i svefni:
Það mun hafa verið 16. mai
1952, að bandarískrar flugvélar
var saknað. Fljótlega spurðist,
að til hennar hefði heyrzt af
bæjum undir Eyjafjöllum, og
þangað austur var stefnt Flug-
björgunarsveitarmönnum og
sjálfboðaliðum til leitar. Þoka
var á jöklinum er vélin fórst,
vindur suðlægur og skyggni
mjög slæmt.
Kvöldið eftir vorum við nokk-
uð margir saman komnir að
Stóru-Mörk og var þar töluverð-
ur viðbúnaður. Ég var þarna
aðeins sem bílstjóri en langaði'
til að verða til hjálpar eins og
aðrir og gekk á heimamenn með
lýsingar á þvi, þegar síðast
heyrðist til vélarinnar, og einn
þeirra var alveg viss i sinni
sök, hann hafði verið að gefa
í fjárhúsunum þegar hann
heyrði til vélarinnar og hann
fór út, og þá stefndi vélin svona,
sem hann tiltók. Og ég tók kort-
ið og tók stefnuna, og var al-
veg viss um það með sjálfum
mér, að vélin hefði stefnt á liá-
jökulinn, og þar lægi hún. Dag-
inn eftir æsti ég svo þrjá menn
í að fara inn Markarfljótsaura,
því ég taldi styttra að komast
upp, ef við kæmumst upp klett-
ana við Askstaðaár, sem og var.
Við fundum þarna sæmilega leið,
en veðrið var mjög slæmt, slag-
veðurs rigning, hreint illviðri.
Við vorum sæmilega varðir, en
urðum gegndrepa fyrir því. Eft-
ir að hafa verið svo sem fimm
klukkutíma á ferðinni, vorum
við farnir að lýjast og ákváðum
að snúa við.
Þegar við fórum upp gengum
við meðfram svokölluðum Skerj-
um, og var hóll milli okkar og
Skerjaendans. í bakaleið bar
okkur mjög svipað að, vestan við
hólinn, en þegar við komum
Framhald á bls. 27.
VIKAN 16. tbl. 2\