Vikan - 21.04.1965, Blaðsíða 22

Vilhjálmur S.
Vilhjálmsson
Framhald af bls. 19.
Málarans, er hann slípaður og
því stórhættulegur í bleytu. Ég
gætti mín því vel, þegar ég fór
inn um dyrnar. Ekki gátum við
lokið erindi okkar i þessari
verzlun, og ákváðum því að leita
víðar. Kona min ætlaði að
skreppa i verzlun J. Þorláksson-
ar & Norðmanns á næsta götu-
horni, en ég ætlaði að setjast
inn i bílinn minn, sem stóð við
stöðumæli efst i Bankastræti eða
skammt frá dyrum Málarans.
Kona min fór þvi af pallinum
út í Ingólfsstræti, en ég ætlaði
af honum i Bankastræti. Ég fór
mjög hægt og gætilega, en það
dugði ekki. Skyndilega missti
ég fótanna og lá endilangur á
steinpallinum. Ekki fannst mér,
að ég hefði meitt mig, en vinstri
fótur minn virtist mér liggja
eitthvað ólánlega og um leið
varð mér ljóst að hann var brot-
inn um lærið. Ég kallaði á konu
m,ina og bað hana um að fara
inn í búðina og hringja á sjúkra.
bíl. Hún gerði það. Ég var síð-
an fluttur i slysavarðstofuna og
þaðan í Landakotsspítalann, en
þar tók dr. Bjarni Jónsson við
mér, stakk mig nokkrum sinnum
og sprautaði í mig deyfilyfjum,
rak tein gegnum hnéð á mér,
batt snærum i hann, setti fót-
inn í stellingar og „strekk“ og svo
var ég fluttur í fjölbýlisstofu
eins og ég hafði beðið um.
Segja má, að ég hafi verið
negldur niður í rúmið. Ég mátti
mig ekki hræra, því að lærbrot-
ið varð að gróa rétt, ég gat að-
eins hreyft höfuð og hendur.
Ég gætti allra reglna og fann
ekkert til fyrstu dagana, en þeg-
ar frá leið fór ég að fá kvalir
í bakið og brátt urðu þær næst-
um óþolandi. Ég er engin kveif,
þó að ég segi sjálfur frá, en þess.
ar kvalir í bakinu urðu mér erf-
iðar. Ég kvartaði við lækni
minn, en hann gaf mér pillur.
Hins vegar vildi ég alls ekki
eiturlyf, morfín eða slíkt. Ég
vonaði að kvalirnar myndu
dofna þegar frá liði. Kona mín
vissi um þessa vanlíðan mína.
Margir fylgdust með mér eft-
ir slysið og hringdi fjöldi manna
daglega heim til mín. Meðal
þeirra, sem hringdu var vinkona
—
Ef þér eigið Ijósmynd,
stækkum v!5 hana og litum. 18x24
kosta 90 kr. ísl. Stækkun án lit-
unar kostar 45 kr. Vlnsamlegast
sendið mynd eða filmu og geflð
upp lití. Skriflð hclzt á dönsku.
FOTO-KOLORERING.
Dantes Plads 4,
Köbenhavn V.
V______________________y
mín ein, sem er þjóðkunn. Kona
min sagði henni frá bakkvölun-
um, og þá sagði konan:
„Það þarf að hjálpa honum."
Sá dagur leið og nóttin og
dagurinn.
Ég sofnaði um kvöldið við
miklar sífelldar kvalir. Þá var
kl. 11. Mér finnst að mig hafi
dreymt eftirfarandi — og þó
er mér alls ekki ljóst hvort ég
var sofandi eða milli svefns og
vöku:
Ég þóttist liggja í rúminu, í
stofunni, með „strekkinn“ á
rúmgaflinum til fóta, og stofu-
félagar mínir allir sofandi. Allt
í einu opnaðist hurðin og inn
gekk hópur af fólki. Allt var það
hvítklætt eins og hjúkrunarfólk.
Þarna voru ungir piltar og
ungar stúlkur, en fremstur gekk
hávaxinn, bjartleitur maður og
þótti mér liann vera aðallækn-
irinn. Hann var með gleraugu.
Fólkið gekk hiklaust að rúminu
minu. Læknirinn gekk að vinstri
hlið minni, en hitt fólkið skip-
aði sér meðfram þeirri hlið,
fyrir fótagaflinn og meðfram
hægri hlið minni allt að höfða-
laginu.
„„Hérna er hann,“ sagði lækn-
irinn allt í einu, og þá brostu
allir eða lilóu, og það var eins
og ég yrði var við hlýju eða góð-
vild í hlátrinuni og þó nokkuð
gaman.
„Er ekki sjálfsagt að gera það
fyrir hann,“ ságði læknirinn
brosandi og öll kinkuðu þau
kolli, einnig brosandi.
Læknirinn bar þá hægri hend-
ina að vinstri öxl minni, fletti
frá mér skyrtunni, tók við baðm-
ullarhnoðra og drap honum á
öxlina og nuddaði svolítinn
blett, siðan fór hann í brjóstvasa,
að því er mér virtist innanundir
sloppnum, og kom með einhvers-
konar áhald í hendinni. Það var
einna líkast mjóum hníf eða
dolk, sem geymist í sliðrum og
er opnaður með því að þrýsta
á fjöður. Hann virtist þrýsta á
einhverja fjöður því að út úr
öðrum enda áhaldsins spratt
mjög löng nál. Hann studdi nú
fingrum annarrar handar á öxl-
ina á mér, en rak nálina inn i
öxlina og alla leið inn í hjarta
— og finn ég enn hvernig nál-
in skreið i holdi minu og þó
fann ég ekki til sársauka.
Ég hugsaði: Hvað er hann að
gera? Það er ekkert að mér í
hjartanu. Hvaða vitleysa er
þetta? Það getur ekki verið að
dr. Bjarni hafi fyrirskipað þetta.
Þegar læknirinn hafði fram-
kvæmt þessa aðgerð, drap hann
baðmullarhnoðra aftur á öxlina,
dró að mér skyrtuna og klappaði
svo léttilega á ennið á mér,
sneri við og gekk út með hala-
rófuna á eftir sér — og öll voru
þau brosandi og glöð í sinni.
Um morguninn var ég miklu
betri i bakinu.
Um daginn hringdi konan til
konu minnar og spurði hvort
hún hefði frétt af mér og sagði
hún, að ég væri orðinn betri.
Um kvöldið fann ég ekki til
í bakinu.
Og næsta dag hringdi konan
en og fékk þær fréttir að ég
væri orðinn góður.
„Það er gott,“ svaraði konan,
„ég vonaði það að minnsta
kosti.“
V.S.V.
Leifur V. Ingimarsson
Framhald af bls. 19.
því af eigin raun, sem gerist
á miðilsfundum. Reyndi ég að
ná sambandi við Hafstein til að
fá samþykki hans fyrir að sitja
fundinn í hins stað, en tókst
aldrei að hafa upp á honum.
Var ég svo mættur i stofu Haf-
steins á tilsettum tíma án þess
að hafa nokkru sinni nefnt nafn
mitt og auk þess þekkti ég Haf-
stein ekkert og hafði aldrei tal-
að við hann né hitt fólkið, er
sat fundinn, en það voru 4 kon-
ur. Til að stytta langt mál er
skemmst frá þvi að segja að
fólk það, látið, er miðillinn taldi
upp fyrir mér, kannaðist ég allt
við. Voru það allt látin skyld-
menni og kunningjar með per-
sónuleg skilaboð og kveðjur, og
lýsti gjarnan sérkennum hvers
og eins ásamt því umhverfi' og
aðstæðum, er þau bjuggu við á
jarðvistardögum sínum.
En nú er bezt að víkja að
atburðinum sjálfum, sem ég
ætlaði raunar að segja frá. Til
mín kom á fundinn maður í
gegnum miðilinn, sem kveðst
heita Gísli Sigurðsson og vera
frá Víðivöllum í Skagafirði.
Fylgdi með glögg lýsing á út-
liti hans og þekkti ég Gísla vel
i lifanda lifi, en hann var gift-
ur ömmusystur minni, og lézt
hann á heimili sínu 9 árum fyrr,
og bar dauða hans mjög brátt að.
Kona hans, Helga Sigtryggs-
dóttir frá Framnesi í Skagafirði,
lifði mann sinn, og lifir hún
enn, en um þetta leyti bjó hún
í Hveragerði.
Gísli ræddi við mig stutta
stund, en bað mig siðan að skila
kærri kveðju til Helgu, konu
sinnar, sem ég lofaði honum
að koma til skila. Frá fundinum
er ekki fleira, er ég mun hér
frá segja, en ég varð síður en
svo fyrir vonbrigðum með hann.
Hugðist ég nú skila lcveðjunni
til Helgu, og velti því fyrir mér
með hverjum hætti ég gæti kom-
ið þvi við. Datt mér í liug að
senda henni bréf, því ég vissi
að það myndi gleðja hana, en
allt dróst á langinn hjá mér og
liðu nú nokkrar vikur án þess
að ég skilaði kveðjunni. Svo
var það um mánaðarmótin nóv-
ember-desember að ég þurfti að
fara austur fyrir fjall, vegna
starfs mins. Ég ætlaði að leggja
af slað kl. 5 á mánudagsmorgni,
aka austur í Vik og koma siðan
við á öðrum stöðum í bakaleið,
og taldi ég mig með því geta
lokið ferðinni á einum degi.
En á sunnudagskvöld skipti ég
um skoðun og ákvað að fara
úr bænum kl. 8 morguninn eftir
og byrja í Hveragerði, og gerði
ég það. Klukkan 8.45 var ég
svo kominn til Hveragerðis, og
var þá þegar búið að opna þar
verzlanir, svo mér var ekkert að
vanbúnaði að hefja starf mitt.
En af einhverjum ástæðum
fannst mér ég verða að fara
fyrst til Helgu frænku minnar
undireins til að skila kveðjunni,
þótt að sjálfsögðu hefði það
verið skynsamlegra að koma til
hennar í bakaleið síðar um dag-
inn eða a. m. k. ekki fyrr en
öðrum erindum væri lokið í
Hveragerði, þar eð ég mátti bú-
ast við að þurfa að gera henni
rúmrusk svo árla morguns. En
þrátt fyrir það hélt ég liiklaust
til húss þess, er hún bjó í. Sá
ég tjöld dregin fyrir glugga og
drap hendi á svefnherbergis-
glugga hennar. Eftir nokkra
stund opnaði hún fyrir mér og
hafði ég vakið liana. Skilaði ég
kveðjunni til hennar frá Gísla,
og þótti henni vænt um. Bauð
hún mér kaffi, en ég kvaðst vcra
á hraðri ferð og afþakkaði það.
Kvöddumst við svo með virkt-
um, og mun ég hafa staðið við
hjá henni á að gizka um 15 mín-
útur. Hélt ég svo ferð minni á-
fram og kom til Reykjavíkur
um kvöldið.
Um það bil viku seinn kom
Helga til Reykjavíkur og heim-
sótti mig. Þalckaði hún mér kær-
lega fyrir síðast og sagði mér
að sér hefði þótt heimsókn mín
til sín ekki lítið merkileg —
eftir að ég fór. Og þegar ég
spurði hana með hverjum hætti
það mætti vera, sagði liún mér
það, að hún liefði ekki áttað
sig á þvi fyrr en rétt um það
bil er hún sá bilinn minn liverfa
fyrir næstu beygju á veginum,
að á þessum degi fyrir 9 árum
síðan lézt Gísli, maður hennar,
norður á Víðivöllum. Og er hún
leit á klukkuna, varð hún ekki
minna undrandi, er liún minnt-
ist þess, að ég liafði komið til
hennar með kveðjuna nákvæm-
lega á sömu stundu og gamli
maðurinn fékk slag úti i fjár-
húsum á Víðivöllum þennan
dag, — og farið frá hcnni á
þeirri stundu, er hann lézt inni
í Víðivallabæ, um það bil 15
mínútum seinna.
Ekki get ég neitað því, að mér
þótti atvik þetta allundarlegt
og athyglisvert, og víst er, að
kveðjan varð Hclgu enn kær-
komnari fyrir þetta, en annars
hefði e. t. v. orðið.
Leifur Ingimarsson.
22 VIKAN 16. tbl.