Vikan - 21.04.1965, Blaðsíða 39

Toni gefur fjölbreytileika
Sama stúlkan. Sama permanentið. ólíkt útlit
TONI lífgar og gerir hár yðar meðfærilegt. Gerir yður kleift að
leggja og greiða hár yðar hvernig sem þér óskið. Heldur lagningunni.
Sama permanentið heldur hvaða lagningu sem er. Hér eru þrjár
óhkar hárgreiðslur, sem eru grundvallaðar á einu Toni. En þér
getið greitt yður á tugi mismunandi vegu.
Um Toni — Aðeins Toni hefur tilbúinn bindivökva. Engin
fyrirhöfn. Tilbúið til notkunar í handhægri plastik flösku. Vefjið
aðeins hárið upp á spólurnar og þrýstið bindivökvanum í hvern
lokk. þér munið öðlast fullkomið Toni. Engar krullur. Engir
stífir broddar. Toni gerir hár yðar mjúkt og skínandi. Auðveldar
hárgreiðsluna. Reynið Toni.
eftir þvi sem alltaf er að ske,
hér úti í sveitinni. Það er hérna
sem þetta byrjar allt saman, —
þú veizt, gamla sagan um blóm-
in, fuglana og býflugurnar ....
Ég stóð upp. Þetta samtal gat
ekki leitt til annars en vandræða.
— James, sagði ég með virðu-
leik, — það lítur út fyrir að ég
verði að biðja þig um að fara . . .
— En hvers vegna? Hann leit
undrandi á mig. — Hefir þú eng-
an áhuga á að kynnast náttúr-
unni?
— Hættu þessu, vertu ekki að
hæðast að mér, James.........
— Allt í lagi. — Hann stóð á
fætur og yppti öxlum til merk-
is um að hann gæfist upp. — Ég
sný mér aftur að hlutverki mínu
sem vinur í neyð, fyrst í stað . . .
. . . Hvað get ég aðstoðað með
í dag? Lekur einhver kraninn?
— Er vaskurinn stíflaður? —
Kannske hér séu rottur sem ég
gæti reynt að útrýma? — Ósk-
ir þínar eru mér lög ....
Ég vissi ósköp vel að ég hefði
átt að segja: — Nei takk, nú er
ekkert sem þarfnast lagfæringar.
Skynsemi mín barðist við hag-
sýnu húsmóðurina og tapaði. Ég
heyrði sjálfa mig segja: — Nú
þegar þú nefnir það, man ég eft-
ir því að það er bilað öryggi . . .
Skápurinn með öryggjunum
var í dimmasta horninu á gang-
inum. Ég lýsti með kerti, en
James sem stóð á eldhússtól,
missti fótfestuna og datt. Til að
halda jafnvæginu greip hann ut-
an um mig, og sýndi engin merki
þess að hann ætlaði að sleppa
mér aftur. Ég barðist um, en
hann sleppti ekki samt, svo að ég
sló hann í andlitið með kertinu.
— Þetta ætlaði ég ekki að gera,
sagði ég, — en þú neyddir mig til
þess.
Hann stóð kyrr og nuddaði á
sér kinnina og horfði hugsandi á
mig.
— Veiztu hvað? sagði hann
eftir stundarkorn. — Þú ert bú-
in að fullvissa mig um að þú elsk-
ir manninn þinn ....
— Þetta kemur fyrir, svaraði
ég. — Þú getur eflaust fundið
hliðstætt dæmi í náttúrunni.
— Veit ég það. Svanurinn vel-
ur sér maka til lífstíðar. Vertu
sæl, fallegi svanur.
Þegar Crispin kom heim um
kvöldið, sagði ég: — Heyrðu
elskan, hve lengi er íbúðin okk-
ar í borginni leigð út?
Hann leit á mig. — Það var
skrítið að þú skildir nefna þetta.
Ég var einmitt að hugsa um þetta
í dag. Við getum fengið hana
hvaða dag sem er.
_Er það satt?
— Já, þetta hús átti nú bara
að vera tilraun. Þegar maður
hugsar um framtíðarstarf þitt,
og allt það.......
_Framtíðarstarf mitt? spurði
ég sakleysislega. — Heldurðu að
ég hafi einhverja möguleika á
því sviði?
Hann stamaði. — Með tilliti
til þess sem ég sagði í gær ....
— Þú hafðir liklega á réttu
að standa, sagði ég.
— En burtséð frá því, hvað
segirðu um það að flytja til Lon-
don aftur og vera hér bara um
helgar?
Hann tók í hönd mína. —
Finnst þér að það hafi verið
hræðilegt að búa hérna?
— Jæja, sagði ég. — Borgin
er kannske eins og frumskógur,
en við erum fædd og uppalin þar.
Það er líka erfitt að búa úti í
sveit, þegar maður kann ekki til
verka. Ég held að ég kunni bet-
ur að meta sveitasæluna ef við
kynnumst henni sameigin-
lega.... ★
Frægasta sjóorrusta
sögunnar
Framhald af bls. 11.
ar var hann, sem títt er um stór-
brotna menn, gjarn á að fara sín-
ar eigin götur á flestum sviðum,
og fór það í taugar margra, sem
brugðið hafa honum um eigingirni
og duttlunga. Kvennamál hans
þóttu lítt samræmast borgaralegu
siðferði, einkum var alræmt ástar-
samband hans við hina rauðhærðu
sendiherrafrú Lady Hamilton, eina
frægustu konu allra tíma.
Að morgni hins tuttugasta og
fyrsta komu Bretar auga á flota
óvinanna, sem sigldi í langri hala-
rófu en miðaði hægt, því byr var
lélegur, smávegis norðvestangola.
Skipti Nelson þá flota sínum í tvær
oddfylkingar, er brjótast skyldu
inn í óvinaflotann, sín nær hvor-
um enda, og tvístra honum. Við
þetta mátti gera ráð fyrir, að orr-
ustuskipan beggja kæmist á ring-
ulreið, en það var einmitt það,
sem Nelson vildi. Hann vissi vel,
hvað hann mtáti bjóða skipstjór-
um sínum, þegar orrustan kæmist
á það stig að hvert skip yrði að
bjarga sér sjálft, var hann ekki í efa
um að þeir færu létt með að knúsa
hina frönsku og spænsku kollega
sína.
Þegar Villeneuve sá til ferða
Nelsons, varð hann dauðskelkaður
og beygði af leið í von um að ná
VIKAN 16. tbl. gg