Vikan - 21.04.1965, Blaðsíða 20

Á
GEIMFERDA
OLD
manninum?. .. . Og hann hafði
ekki sinnt mér, þó að ég dytti!
.... Ég sá hann hvergi og hann
hafði áreiðanlcga ekki farið
fram hjá mér. . . . Allt i einu
gerði ég mér grein fyrir því, að
þetta gæti ekki veriö venjulegur
nútíðarmaður, varla nokkur nú-
tíðarmaður. Munkur? Hann
minnti mig helzt á mynd af
munki. Hvort hann var í ilskóm,
eins og ég hafði séð á myridum
af munkum? Það vissi ég ekki.
Ég hafði aldrei litið það lágt,
þessi fáu augnablik, sem ég sá
hann.
En ég hugsaði með mér: Margt
er skrýtið í Harmoníu og er ekki
um það að fást. Og áfram liélt
ég út eftir.
Ég hitti Eskeland. Hann tók
mér að vanda vinsamlega, en þó
var hann dálítið fálátur — að
mér fannst. Hann fór venjulega
snemma að sofa, en þó ekki svo,

Guðmundur G. Hagalfn ntnwundur
Múnkurinn á Voss
Sumarið 1926 bjó ég lengstum
á Voss í Noregi, þar sem heitir
á Finne. Þaðan, sem ég átti
heima, var aðeins fimm mín-
útna gangur út í hinn alkunna
lýðháskóla, sem Lars Eskeland
átti og stjórnaði. Ég var Eske-
land mjög vel kunnugur, og gekk
ég stundum út eftir til hans á
kvöldin um níuleytið og sat á
rabbi við hann um hríð.
Það mun hafa verið kvöld eitt
í júlimánuði, að ég varð heldur
síðbúinn. Þegar ég hélt af stað
mun klukkan hafa verið orðin
um tíu. Var því tekið að skyggja.
Miðja vega milli skólans og bú-
staðar míns stóð neðan við göt-
una falleg björk, teinrétt, með
hvítum berki og blómlegu limi.
Var ég vanur að virða hana fyrir
mér í hvert skipti, sem ég fór
.þarna um, enda fannst mér hún
hýrlegri og gædd meira lífi en
önnur tré, sem uxu þarna í
nánd við stiginn.
Ég gekk álútur, unz ég bjóst
við að vera tekinn að nálgast
björkina. Þá leit ég upp, en það
sem ég kom auga á, olli því,
að ég tók ekki eftir hinu vina-
lega tré. Á móti mér sá ég koma
háan mann og þrekinn, berhöfð-
aðan og mikið hærðan, nema
hvað hann virtist tekinn að ger-
ast sköllóttur, því að mitt í
hinu mikla, að þvi er virtist
skoljarpa hári, var stór brún-
hvit skella. Maðurinn var í þykk-
um ljósbrúnum kufli, sem féll
í fellingum niður fyrir hné, og
i hægri hendi bar hann fyrir
sér dökkan kross. Skyndilega
kenndi ég kulda í andliti. Hann
færðist niður eftir hálsi, baki
og brjósti og mér, sem aldrei
hef kennt svima nema af hengi-
flugi eða ofan úr skipssiglu,
fannst allt í einu svo sem allt
hringsnerist i kringum mig. Ég
reikaði í spori og hrasaði, en
kom fyrir mig hendi, svo að
ég féll ekki nema á annað linéð.
Þegar ég leit upp, var maðurinn
horfinn.
Ég svipaðist um, og rétt við
vinstri hlið mér var björkin
min fallega. Ég horfði á hana
andartak, fannst eins og það
gæfi mér þrótt. Svo stóð ég rösk-
lega á fætur. Hvað var orðið af
að ég ætti að koma honum til
ónæðis i þetta sinn. En ég vissi,
að frú Martha, kona hans og
hægri hönd, hafði verið lasin í
nokkra daga, og mér datt í hug,
hvort hún mundi vera eitthvað
lakari. Og svo spurði ég þá:
„Hvernig líður frú Mörthu?“
„Þakka þér fyrir, — henni
liður að minnsta kosti ekki verr
en í gær.“
Yið spjölluðum nú um eitt og
annað, unz mér datt í hug sýn-
in. Hún hafði ekki haft meiri
álirif á mig en svo, að ég liafði
gleymt henni. Þegar ég hafði
sagt Eskeland frá henni, varð
steinhljóð. Svo sagði hann og
varpaði öndinni hálfmæðilega:
„Þetta er undarlegt, — og þú
datzt?“
„Já, á annað hnéð, mig svim-
aði svona.“
„Hefur komið fyrir þig að
falla í yfirlið.*'
„Nei, aldrei.**
Hann þagði, stundi lítið eitt.
Og síðan var hann svo fámáll,
að ég kvaddi fljótlega og fór
inn eftir.
Framhald á bls. 33.
Róbert
Árnfinns-
son
leikarí
Ég hef enga stórkostlega sögu
að segja, og það hefur ekki nema
einu sinni gerzt nokkuð, sem ég
gæti kallað dulrænt, og það
var meira að segja svo ómerki-
legt, að það er varla segjandi
frá þvi. En þið megið hafa það
með ef þið viljið. Sagan er
svona.
Það var einhvern tíma, þegar
elztu dæturnar okkar, sem núna
eru um tvítugt, voru litlar, að
ég sat um kvöld inni í stofu og
var að lesa rullu — sem er eig-
inlega það eina, sem maður
kcmst til að lesa. Börnin voru
sofnuð og konan var eitthvað
að dútla annað hvort í svefn-
herberginu eða baðinu, svo ég
var einn i stofunni. Allt i einu
fannst mér að einhver væri
inni i stofunni lijá mér, á sama
liátt og maður finnur stundum
nánd einhvers, þótt ekkert hljóð
hafi heyrzt. Ég leit upp úr rull-
unni og i kringum mig, en sé
ekki neitt, og þá hvarf þessi
tilfinning. Ég hélt áfram að lesa,
en áður en langt um leið fannst
mér endilega, að einhver væri
inni i stofunni hjá mér, og þessi
tilfinning var svo sterk, að ég
kallaði i konuna og spurði:
„Stella, hvar ertu?“
„Ég er frammi á baði,“ sagði
hún.
„Hefurðu nokkuð komið hing-
að inn?“ spurði ég.
„Nei, ég hef verið hérna,“
svaraði hún. Þá fannst mér
þetta eiginlega orðið hálf ó-
þægilegt, svo ég kallaði fram:
Framhald ó bls. 27.
2Q VIKAN 16. tbl,