Vikan - 01.07.1965, Blaðsíða 18

ERFITT
FLUGTAK
ur, Alfreð?“ spurði ég og horfði
á gamla og ryðgaða teinana,
sem lagðir höfðu verið í mölina.
„Eru þær búnar að koma
brautinni upp í það?“ spurði
hann og liló. „Ég skal selja hana
á stundinni fyrir tiunda hluta
af því verði — ef einhver kaup-
andi gefur sig fram.“
„Þær, hverjar?“ spurði ég.
„Nú, saumaklúbbarnir, maður.
Ég hélt að þeir væru hættir
störfum núna með vorinu. Nei,
þetta er gamalt járndót, sem við
Kiddi liöfum skrapað saman í
frístundum okkar, til að geta
komið fleytunum í hús til við-
gerða og viðhalds. Mesti kostn-
aðurinn var rafmagnsvindan,
sem dregur bátana upp. Ég held
hún hafi kostað eitthvað um tvö
þúsund, ef ég man rétt.“
„Þið Kiddi, segirðu. Hvaða
Iíiddi?“
„Kristinn Olsen flugstjóri,
auðvitað. Við eigum þetta sam-
an — útgerðina. Hann kemur
alltaf hingað til að slappa af
þegar hann sleppur frá New
York, eða Luxembourg,“ sagði
framkv.stj. Loftleiða og kveikti
aftur í pípunni.
„Þið eigið útgerðina saman,
þið Kristinn?“
„Já. Við dólum annað slagið
hérna út á fjörðinn okkur til
ánægju og afþreyingar. Við er-
um með nokkur rauðmaganet
þarna úti og fáum alltaf nokkur
stykki. Þarna sérðu hluta af
veiðinni," sagði hann og benti
á gráslepputrönur í flæðarmál-
inu, þar sem 10—20 fiskar héngu
á sporðunum og gáfu flæðarmál-
inu dálitið Þormóðsstaðalegt út-
lit.
„Kiddi hefur alltaf verið i
þessu frá þvi hann var strákur,
og ef hann er ekki í loftinu, þá
reynir hann að komast á sjó-
inn. Það er eins og hann tolli
ekki á fótunum með fast undir
sér.“
„Er einhver órói i honum,
karlinum?“
„Nei, en hann vill alltaf vera
eitthvað að gera og kann ekki
við sig nema hafa eitthvað fyrir
stafni — eða stefni. Fjandinn
hafi það að maður getur einu-
sinni náð tali af honum, hann
er alltaf „occupied“.“
„Eruð þið eitthvað að fara
út núna, Alfreð. Ég sé að strák-
arnir eru báðir með björgunar-
vesti utan um sig... . ?“
„Nei, við erum bara að dytta
að þessu. Það er föst regla hérna
hjá okkur, að enginn má fara
niður í flæðarmál í vaðstígvél-
um, nema hafa björgunarvesti
utan um sig. Það þarf ekki mik-
ið að koma fyrir, svo að maður
detti á hausinn með lappirnar
upp i loftið. . . . “
„Og þið farið vandlega eftir
þessu?“
„Já, það er algjört skilyrði.
Jafnvel Kiddi Olsen hlýðir þessu
manna bezt — og lætur hann
Framhald á bls. 20.
VIKAN FER í
HEIMSÓKN TIL
ALFREÐS
ELÍASSONAR, FRAM-
KVÆMDASTJÖRA
LOFTLEIÐA, AÐ
HAUKANESI 52,
ARNARNESI.
„ÞETTA HEFUR VERIÐ
ERFITT FLUGTAK FRÁ
BYRJUN, OG DÁLÍTIÐ
ÖJAFNT UNDIR,"
SAGÐI ALFREÐ „EN
NÚ ERUM VIÐ
KOMNIR Á LOFT OG
SETJUM STEFNUNA.
VIÐ VONUM AÐ VEÐUR
HALDIST..
VIÐTAL:
GUÐMUNDUR KARLSSON
MYNDIR:
KRISTJÁN MAGNÚSSON
HANN var í klofháum vað-
stígvélum, óhreinum, gömlum
buxum, rauðköflóttri vinnu-
skyrtu, stórar og sterklegar hend-
urnar moldugar, kolsvarthárið ó-
varið í rigningunni og með gamla
pípu skagandi út í loftið milli
skeggbroddanna. Hann stóð á
milli teinanna á rennibrautinni,
sem lá frá nýja húsinu niður að
sjó, þar sem tveir bátar vögg-
uðu i flæðarmálinu, og var að
bardúsa eitthvað ásamt tveim
ungum strákum, klæddum vað-
stígvélum og björgunarvestum.
„Er þetta rennibrautin þín,
sem mér var sagt að hefði kostað
yfir þrjú hundruð þúsund krón-
Jg VIKAN 26. tbl.
-O Þarna cr Haukur búinn að koma minni bátnum á þurrt Reyndar mundu margir
hrósa happi yfir að eiga bara einn svona bát...
-O Borðstofa — eða hol —. Til hægri sér inn f einkaáimu hjónanna, en fyrir
miðri mynd er stiginn upp í efri setustofuna.
■O Lítill hluti eldhúss. Myndin er tekin úr borðkróknum, og vinstra megin cru
skáparnir, sem skilja milli hans og eldhússins. í efri skáp er viftan. í horni eld-
hússins er grillofn og hitaofn, en út um dyrnar sér á stigann upp í efri setustofuna.