Vikan

Tölublað

Vikan - 01.07.1965, Blaðsíða 23

Vikan - 01.07.1965, Blaðsíða 23
þessum heimi, ekki einu sinni yðar eigin dóttur. Ef ég vissi þetta ekki, gæti ég fundið til sárinda og ef til vill orðið móðg- aður vegna þessarra ruddalegu grunsemda yðar; en eins og allt er í pottinn búið, vorkenni ég yður aðeins. Nei, mér myndi aldr- ei detta í hug að beita yður fjár- þvingunum, jafnvel ekki þótt ég hefði játningu yðar, skjalfesta og undirskrifaða á opinberu skjali. Getur yður aldrei orðið ljóst, að mér fellur vel við yður og mig langar til að hjálpa yður? Þér hafið borið þungan bagga í mörg ár. Það hefur gert yðar að inn- anverðu eins og ígerð í sári. Og nú, þegar þessi æðri lög yðar hafa gefið mér óviðbúið innsýn í leyndarmál yðar, hversvegna notið þér yður það ekki. Talið við mig, maður, og yður mun líða svo miklu betur ef þér get- ið talað einu sinni. Ég er guð- leysingi, en ég trúi ekki síður en góður katólikki á miskunn og lækningamátt játningarinnar. Halden kippti öxlinni lítið eitt til undan snertingu Vandengraf; hann ýtti stólnum sínum aftur á bak eins og lítið rúm klefans leyfði. — Það er bezt að ég fari aðeins upp á þilfar, muldraði hann, en áður en hann komst til dyra greip hann um hjartastað og féll saman í skyndilegri þján- ingu og ótta. Vandengraf var þeg- ar kominn að hlið hans og studdi hann aftur að kojunni, þar sem hann lagði hann niður, opnaði skyrtuna með æfðum höndum þess manns, sem vanur er neyð- artilfellum. Fyrst af öllu opnaði hann dyrnar og kallaði niður eft- ir ganginum: — Djongos! Náið í doktor Maverick undir eins! Svo tók hann koddann undan höfði Hald- ens og setti hann undir fætur hans og þegar hann sá sér til ánægju að blóðið var aftur farið að streyma um vaxkennt andlit Van Haldens, hélt hann áfram að nudda brjóst og úlnliði gamla mannsins. Halden opnaði augun og spurði: — Er þetta — endirinn? — Það held ég ekki, sagði Vandengraf og þessi þurrlega rödd róaði Halden meir en yfir- drifnar fullyrðingar hefðu gert. — Sennilega heldur mikil á- reynzla, það er allt og sumt. Mér þykir leitt ef ég er ábyrgur fyrir því. ■— Ég þarf koffein innspýtingu, sagði Halden. — Ég hef fengið svona aðsvif áður. Ég get skrimt það af að þessu sinni, en læknir- inn varaði mig við. Ég stenzt það ekki oft. — Maverick og sprautan hans verða komin hingað eftir andar- tak, sagði Vandengraf og leit ó- þolinmóður í átt til dyra. — Og verið ekki hræddur. Dauðinn er svo óveruleg breyting, að það er ekki þess virði að vera hræddur við það og þar að auki viljið þér ekki gefast upp núna. Þér vilj- ið vera sæmilega hress, þegar dóttir yðar kemur aftur, er það ekki? Halden lokaði augunum aftur. Andardráttur hans varð léttari og reglulegri. — Farið ekki, sagði hann, þegar Vandengraf hreyfði sig. Verið hjá mér — vinur minn. Ég hef aldrei átt vin síðan And- erson dó, bætti hann svo við og það vottaði fyrir gamla, venju- lega, þurrlega brosinu. Vandengraf barðist við löngun- ina til að blístra eitthvað létt og róandi, til dæmis, Wiegenlied eftir Brahms meðan hann hélt áfram að nudda úlnlið Haldens. Allt í einu byrjaði gamli maður- inn að tala. — Ég elskaði Theresu of mik- ið, það var mín yfirsjón, byrjaði hann. — Og það getur verið að ég hafi elskað hana rangri ást, eigingjarnri. Afbrýðisamur, svo stappaði nærri brjálæði, gagnvart öllu sem ekki var ég sjálfur. Af- brýðisamur, þegar hún strauk kettinum, þegar hún brosti við babu. Þegar hún lokaði augunum yfir ilmi blóms. Þá gekk ég í gegnum s.iö víti grunsemdanna. Hin skyndilega þögn, þegar ég kom inn í herbergi, þar sem fólk hafði talað um mig. Bragðið af vörum hennar, af sígarettu sem ekki var mín tegund. Smáir hlut- ir, óverulegir og léttari en loft- ið. Eitt kvöldið kom ég heim frá plantekrunni, fyrr en hún átti von á mér. Klamboe dyrnar voru læstar og babu leit á mig með undarlegum svip, þar sem ég stóð við dyrnar. Það var eitthvert hvískur inni svn heyrði ég And- erson hlæja. Ég heyrði hann hlæia í svefnhergerginu okkar, bak við læstar dyr og mig lang- aði til að brjótast inn í herberg- ið og drepa hann þar, en ég gerði það ekki. Ég fór burt og æddi um einhversstaðar og einhvers- staðar, klukkutímum saman. Að lokum var það stormurinn og nóttin sem rak mig heim. Þá tal- aði ég við Theresu og hún laug ekki að mér. Hún reyndi ekki einu sinni að afsaka sig. Hún elskaði Anderson og það var allt og sumt. Hún bað mig um að gefa sér skilnað, svo hún gæti gifzt honum. Hún sagðist vera glöð yfir því að ég hefði komizt að þessu að lokum. Hana lang- aði að giftast honum — en hann var giftur. Hann var þorpari, í hans augum voru konur einskis virði. Hann gæti jafnvel hafa yf- irgefið konu sína og gifzt Ther- esu, en ég vissi, að hann myndi cekki gera hana hamingjusama. Að lokum grét hún sig í svefn á öxl minni. Næsta morgun fór ég, áður en hún vaknaði, og ók upp til Kintang, í fjöllunum þar sem hann hafði farið til að skoða nokkrar af kaffiplantekrunum sínum. Ég vissi ekki hvað ég ætl- aði að segja við hann, eða hvað ég ætlaði að gera við hann. Þeg- ;ar ég kom þangað var allt í upp- námi í þorpinu vegna þess að tígrisdýr hafði drepið dreng, tveimur nóttum áður. Tígrisdýr- ið hafði herjað á Kintang um hríð, og nú höfðu þorpsbúar á- kveðið að leggja það að velli. Anderson gekk um allt þorpið grobbandi og raupandi og sagði að þeir skyldu vera heima með spjótaspírumar sínar, hann, stóri, hvíti tuan; hann skyldi drepa villidýrið fyrir þá. Ég hataði hann! Drottinn minn hvað ég hataði hann! Hann bauð mér að koma með sér á veiðarnar, en hann gerði það á þann hátt; svo hæðnislega; eins og hann héldi að ég hefði ekki hugrekki til að þiggia það. Jú, ég þáði það. Þeg- ar ég svo kom heim til Teresu og sagði henni að Anderson hefði orðið tígrisdýri að bráð, leið yf- ir hana og hún lamaðist á sái og líkama. Hún náði sér aldrei; hún varð aumingi í hjólastól, vera án hugsunar og hreyfanlegs líkama. Yið gátum aldrei framar talað saman. Ég gat aldrei sannað henni, að ég væri betri maður en Anderson. Að ég gæti gert hana hamingjusamari, en hann hefði nokkurntíma getað. Ég hætti við Tanatua. Ég fór með hana til Evrópu, ég ferðaðist með hana frá einum stað til annars, frá einum lækninum til annars, frá einum snillingnum til hins, árangurslaust, þangað til hún dó. Nú á ég ekkert eftir nema Jeff — og örlögin virðast hafa mikla og einkennilega kímnigáfu: Enn- þá er það Anderson, sem vill taka frá mér stúlkuna mína. Halden opnaði augun og horfði framan í Vandengraf, sem hal- aði sér yfir hann. Hann brosti: — Það er ekki að undra þótt hjartað láti undan öðru hverju. Ég er ekki mjög hamingjusamur maður, Vandengraf, Trú mér til, ég er ekki hamingjusamur mað- nr. — Það getur verið, að ég sé ekki rétti maðurinn til að vera með siðaprédikanir, sagði Vand- engraf og svaraði með samskon- ar brosi; mildu, fullu af reynslu, mannþekkingu, sjálfsgagnrýni. — En Halden, þér getið ekki drepið mann og verið hamingju- samur. Hann stóð upp og gekk til dyra, leit upp og niður eftir ganginum. — Mér þætti gaman að vita, hvar þessi Maverick held- ur sig, muldraði hann. — Verið ekki að hugsa um lækninn, mér líður miklu betur, sagði Halden úr kojunni. — Eig- um við að ljúka við skákina okk- ar núna? •— Sem yður þóknast, svaraði Vandengraf. Taflborðið hafði hrunið í gólfið, þegar Halden féll. Taflmennirnir voru um allt og undir kojunni. Vandengraf tíndi þá saman og raðaði þeim upp á sama hátt og þeir höfðu verið, áður en þeir duttu. Hald- en horfði á hann með ódulinni ánægju. Skellir í berum fótum komu niður eftir ganginum, stöðvuðust fyrir framan dyrnar og það var eins og venjulega kurteislegt skrjáf og hóstar, áð- ur en klefaþjónninn kom inn. — Jæja? sagði Vandengraf. — Tuan læknir varð að fara til sjúkrahússins vegna þess að það eru margir veikir kúlíar, til- kynnti hann. Það var mikill eld- ur í Lombok og mikið flóð í Kuri dalnum. Guðirnir virðast vera mjög reiðir við alla. Jafnvel tuan besar hefur særzt. Stoltur yfir því að bera svo óvenjulegar frétt- ir hneigði hann sig með hendur á brjósti og hvarf. Halden hélt drottningunni sinni á lofti milli fingranna. Svo mundi drengur- inn eftir einhverju og kom aftur inn í klefann. — Unga nonja sendir tuan skilaboð, sagði hann og horfði niður í gólfið — Svona voru orð- in, sem hún lagði kínverska manninum í munn, sem heitir Fong, sem er komin aftur á skip- ið með brunasár á fótunum og höndunum: — Segið föður mín- um að hafa ekki áhyggjur af mér í lifrinni. Ég vil hjálpa hin- um sjúku og hinum fátæku á sjúkrahúsinu, en ég mun snúa aftur til skipsins, áður en sól- guðinn yfirgefur hús sitt í austri og kemur með morguninn með sér. Eftir að hafa þannig stílfært ein- föld skilaboð Jeff, hneigði dreng- Framhald á bls. 39. VIKAN 26. tw. 23

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.