Vikan - 01.07.1965, Blaðsíða 23

þessum heimi, ekki einu sinni
yðar eigin dóttur. Ef ég vissi
þetta ekki, gæti ég fundið til
sárinda og ef til vill orðið móðg-
aður vegna þessarra ruddalegu
grunsemda yðar; en eins og allt
er í pottinn búið, vorkenni ég
yður aðeins. Nei, mér myndi aldr-
ei detta í hug að beita yður fjár-
þvingunum, jafnvel ekki þótt ég
hefði játningu yðar, skjalfesta og
undirskrifaða á opinberu skjali.
Getur yður aldrei orðið ljóst, að
mér fellur vel við yður og mig
langar til að hjálpa yður? Þér
hafið borið þungan bagga í mörg
ár. Það hefur gert yðar að inn-
anverðu eins og ígerð í sári. Og
nú, þegar þessi æðri lög yðar
hafa gefið mér óviðbúið innsýn
í leyndarmál yðar, hversvegna
notið þér yður það ekki. Talið
við mig, maður, og yður mun
líða svo miklu betur ef þér get-
ið talað einu sinni. Ég er guð-
leysingi, en ég trúi ekki síður
en góður katólikki á miskunn og
lækningamátt játningarinnar.
Halden kippti öxlinni lítið eitt
til undan snertingu Vandengraf;
hann ýtti stólnum sínum aftur
á bak eins og lítið rúm klefans
leyfði. — Það er bezt að ég fari
aðeins upp á þilfar, muldraði
hann, en áður en hann komst til
dyra greip hann um hjartastað
og féll saman í skyndilegri þján-
ingu og ótta. Vandengraf var þeg-
ar kominn að hlið hans og studdi
hann aftur að kojunni, þar sem
hann lagði hann niður, opnaði
skyrtuna með æfðum höndum
þess manns, sem vanur er neyð-
artilfellum. Fyrst af öllu opnaði
hann dyrnar og kallaði niður eft-
ir ganginum:
— Djongos! Náið í doktor
Maverick undir eins! Svo tók
hann koddann undan höfði Hald-
ens og setti hann undir fætur
hans og þegar hann sá sér til
ánægju að blóðið var aftur farið
að streyma um vaxkennt andlit
Van Haldens, hélt hann áfram að
nudda brjóst og úlnliði gamla
mannsins.
Halden opnaði augun og
spurði: — Er þetta — endirinn?
— Það held ég ekki, sagði
Vandengraf og þessi þurrlega
rödd róaði Halden meir en yfir-
drifnar fullyrðingar hefðu gert.
— Sennilega heldur mikil á-
reynzla, það er allt og sumt. Mér
þykir leitt ef ég er ábyrgur fyrir
því.
■— Ég þarf koffein innspýtingu,
sagði Halden. — Ég hef fengið
svona aðsvif áður. Ég get skrimt
það af að þessu sinni, en læknir-
inn varaði mig við. Ég stenzt
það ekki oft.
— Maverick og sprautan hans
verða komin hingað eftir andar-
tak, sagði Vandengraf og leit ó-
þolinmóður í átt til dyra. — Og
verið ekki hræddur. Dauðinn er
svo óveruleg breyting, að það er
ekki þess virði að vera hræddur
við það og þar að auki viljið þér
ekki gefast upp núna. Þér vilj-
ið vera sæmilega hress, þegar
dóttir yðar kemur aftur, er það
ekki?
Halden lokaði augunum aftur.
Andardráttur hans varð léttari
og reglulegri. — Farið ekki, sagði
hann, þegar Vandengraf hreyfði
sig. Verið hjá mér — vinur minn.
Ég hef aldrei átt vin síðan And-
erson dó, bætti hann svo við og
það vottaði fyrir gamla, venju-
lega, þurrlega brosinu.
Vandengraf barðist við löngun-
ina til að blístra eitthvað létt og
róandi, til dæmis, Wiegenlied
eftir Brahms meðan hann hélt
áfram að nudda úlnlið Haldens.
Allt í einu byrjaði gamli maður-
inn að tala.
— Ég elskaði Theresu of mik-
ið, það var mín yfirsjón, byrjaði
hann. — Og það getur verið að
ég hafi elskað hana rangri ást,
eigingjarnri. Afbrýðisamur, svo
stappaði nærri brjálæði, gagnvart
öllu sem ekki var ég sjálfur. Af-
brýðisamur, þegar hún strauk
kettinum, þegar hún brosti við
babu. Þegar hún lokaði augunum
yfir ilmi blóms. Þá gekk ég í
gegnum s.iö víti grunsemdanna.
Hin skyndilega þögn, þegar ég
kom inn í herbergi, þar sem fólk
hafði talað um mig. Bragðið af
vörum hennar, af sígarettu sem
ekki var mín tegund. Smáir hlut-
ir, óverulegir og léttari en loft-
ið. Eitt kvöldið kom ég heim frá
plantekrunni, fyrr en hún átti
von á mér. Klamboe dyrnar voru
læstar og babu leit á mig með
undarlegum svip, þar sem ég stóð
við dyrnar. Það var eitthvert
hvískur inni svn heyrði ég And-
erson hlæja. Ég heyrði hann
hlæia í svefnhergerginu okkar,
bak við læstar dyr og mig lang-
aði til að brjótast inn í herberg-
ið og drepa hann þar, en ég gerði
það ekki. Ég fór burt og æddi
um einhversstaðar og einhvers-
staðar, klukkutímum saman. Að
lokum var það stormurinn og
nóttin sem rak mig heim. Þá tal-
aði ég við Theresu og hún laug
ekki að mér. Hún reyndi ekki
einu sinni að afsaka sig. Hún
elskaði Anderson og það var allt
og sumt. Hún bað mig um að
gefa sér skilnað, svo hún gæti
gifzt honum. Hún sagðist vera
glöð yfir því að ég hefði komizt
að þessu að lokum. Hana lang-
aði að giftast honum — en hann
var giftur. Hann var þorpari, í
hans augum voru konur einskis
virði. Hann gæti jafnvel hafa yf-
irgefið konu sína og gifzt Ther-
esu, en ég vissi, að hann myndi
cekki gera hana hamingjusama.
Að lokum grét hún sig í svefn
á öxl minni. Næsta morgun fór
ég, áður en hún vaknaði, og ók
upp til Kintang, í fjöllunum þar
sem hann hafði farið til að skoða
nokkrar af kaffiplantekrunum
sínum. Ég vissi ekki hvað ég ætl-
aði að segja við hann, eða hvað
ég ætlaði að gera við hann. Þeg-
;ar ég kom þangað var allt í upp-
námi í þorpinu vegna þess að
tígrisdýr hafði drepið dreng,
tveimur nóttum áður. Tígrisdýr-
ið hafði herjað á Kintang um
hríð, og nú höfðu þorpsbúar á-
kveðið að leggja það að velli.
Anderson gekk um allt þorpið
grobbandi og raupandi og sagði
að þeir skyldu vera heima með
spjótaspírumar sínar, hann, stóri,
hvíti tuan; hann skyldi drepa
villidýrið fyrir þá. Ég hataði
hann! Drottinn minn hvað ég
hataði hann! Hann bauð mér að
koma með sér á veiðarnar, en
hann gerði það á þann hátt; svo
hæðnislega; eins og hann héldi
að ég hefði ekki hugrekki til að
þiggia það. Jú, ég þáði það. Þeg-
ar ég svo kom heim til Teresu
og sagði henni að Anderson hefði
orðið tígrisdýri að bráð, leið yf-
ir hana og hún lamaðist á sái og
líkama. Hún náði sér aldrei; hún
varð aumingi í hjólastól, vera án
hugsunar og hreyfanlegs líkama.
Yið gátum aldrei framar talað
saman. Ég gat aldrei sannað
henni, að ég væri betri maður
en Anderson. Að ég gæti gert
hana hamingjusamari, en hann
hefði nokkurntíma getað. Ég
hætti við Tanatua. Ég fór með
hana til Evrópu, ég ferðaðist með
hana frá einum stað til annars,
frá einum lækninum til annars,
frá einum snillingnum til hins,
árangurslaust, þangað til hún dó.
Nú á ég ekkert eftir nema Jeff
— og örlögin virðast hafa mikla
og einkennilega kímnigáfu: Enn-
þá er það Anderson, sem vill
taka frá mér stúlkuna mína.
Halden opnaði augun og horfði
framan í Vandengraf, sem hal-
aði sér yfir hann. Hann brosti:
— Það er ekki að undra þótt
hjartað láti undan öðru hverju.
Ég er ekki mjög hamingjusamur
maður, Vandengraf, Trú mér til,
ég er ekki hamingjusamur mað-
nr.
— Það getur verið, að ég sé
ekki rétti maðurinn til að vera
með siðaprédikanir, sagði Vand-
engraf og svaraði með samskon-
ar brosi; mildu, fullu af reynslu,
mannþekkingu, sjálfsgagnrýni.
— En Halden, þér getið ekki
drepið mann og verið hamingju-
samur. Hann stóð upp og gekk
til dyra, leit upp og niður eftir
ganginum. — Mér þætti gaman
að vita, hvar þessi Maverick held-
ur sig, muldraði hann.
— Verið ekki að hugsa um
lækninn, mér líður miklu betur,
sagði Halden úr kojunni. — Eig-
um við að ljúka við skákina okk-
ar núna?
•— Sem yður þóknast, svaraði
Vandengraf. Taflborðið hafði
hrunið í gólfið, þegar Halden
féll. Taflmennirnir voru um allt
og undir kojunni. Vandengraf
tíndi þá saman og raðaði þeim
upp á sama hátt og þeir höfðu
verið, áður en þeir duttu. Hald-
en horfði á hann með ódulinni
ánægju. Skellir í berum fótum
komu niður eftir ganginum,
stöðvuðust fyrir framan dyrnar
og það var eins og venjulega
kurteislegt skrjáf og hóstar, áð-
ur en klefaþjónninn kom inn.
— Jæja? sagði Vandengraf.
— Tuan læknir varð að fara
til sjúkrahússins vegna þess að
það eru margir veikir kúlíar, til-
kynnti hann. Það var mikill eld-
ur í Lombok og mikið flóð í Kuri
dalnum. Guðirnir virðast vera
mjög reiðir við alla. Jafnvel tuan
besar hefur særzt. Stoltur yfir
því að bera svo óvenjulegar frétt-
ir hneigði hann sig með hendur
á brjósti og hvarf. Halden hélt
drottningunni sinni á lofti milli
fingranna. Svo mundi drengur-
inn eftir einhverju og kom aftur
inn í klefann.
— Unga nonja sendir tuan
skilaboð, sagði hann og horfði
niður í gólfið — Svona voru orð-
in, sem hún lagði kínverska
manninum í munn, sem heitir
Fong, sem er komin aftur á skip-
ið með brunasár á fótunum og
höndunum: — Segið föður mín-
um að hafa ekki áhyggjur af
mér í lifrinni. Ég vil hjálpa hin-
um sjúku og hinum fátæku á
sjúkrahúsinu, en ég mun snúa
aftur til skipsins, áður en sól-
guðinn yfirgefur hús sitt í austri
og kemur með morguninn með
sér.
Eftir að hafa þannig stílfært ein-
föld skilaboð Jeff, hneigði dreng-
Framhald á bls. 39.
VIKAN 26. tw. 23