Vikan - 01.07.1965, Blaðsíða 22

FRAMHALDSSAGA
EFTIR VICKI BAUM
TEIKNING:
SILJA ADALSTEINSDÓTTIR
13. HLUTI
□
Nú á ég ekkert eftir nema Jeff - og örlögin virð-
ast hafa mikla og einkennilega kímnigáfu: Enn-
þá er það Anderson, sem vill taka frá mér stúlk-
una mína.
— Þér hafið náttúrlega gleymt
því, hvað þér sáuð í þessu dái
yðar um leið og þér rönkuðuð
við? sagði Halden léttilega. Hann
hélt niðri í sér andanum, meðan
hann beið eftir svari Vanden-
grafs.
— Þótt merkilegt megi virðast,
nei, Mynheer. Ég verð að viður-
kenna að ég man aðeins glefsur,
brot; þetta er abstrakt. Þetta lít-
ur út eins og málverk eftir Pic-
asso á þriðja stigi. En brotin eru
mjög sterk, þau eru brennd
inn í huga minn. Ég er tauga-
óstyrkur og tilfinningaríkur mað-
ur. Og það að horfa á tígrisdýr
drepa mann er nokkuð sem ég
get aldrei gleymt. Gætuð þér
það?
— Nei, svaraði Halden, næst-
um gegn vilja sínum. Hægt bros
breiddist yfir örmagna andlit
Vandengrafs.
— Svo þannig drápuð þér yð-
ar bezta vin, sagði hann mjög
blíðlega, mjög lágt.
— Ég drap hann ekki; tígris-
dýrið drap hann.
■— Já, Þetta var bezta gildra,
sem nokkur maður gat útbúið.
Þér skutuð ekki tígrisdýrið; þér
biðuð þangað til það hafði gert
það, sem þér þorðuð ekki að gera
með yðar eigin höndum.
— Þessi tígrisdýraveiði var
ekki mín hugmynd; þetta var
hans hugmynd. Ég var ekki mik-
ill veiðimaður, en Anders var
það. Hann var mikill, stór, gnæf-
andi; hann var grobbandi karl-
menni og hann ætlaði að veiða
tígrisdýrið einn.
— Þér eruð ennþá afbrýðisam-
ur út í hann! Þér hatið hann enn-
þá! Eftir hve mörg ár? Þér vesl-
ings, vitstola maður, sagði Vand-
engraf, næstum með vorkunn-
semi.
— Ég drap hann ekki. Ég átti
eins mikið á hættu og ha.nn; tígr-
isdýrið gæti hafa ráðizt á mig
ekki síður en á hann. Þér eruð
guðleysingi ósvífinn, Blotzky.
Ég vil ekki tala um guð við yð-
ur, en það hlýtur að vera einhver
einhver hærri lög, sem hafa á-
kvarðað milli Andersons og
mín...
— Sparið þessar hugspekilegu
varnir yðar, þeim er eytt til
einskis á mig, sagði Vandengraf
um leið og hann færði riddar-
ann sinn á C 3.
Halden brást ósjálfrátt við með
því að drepa riddarann með sín-
um riddara og svo rétti hann úr
sér. — Ef þér ætlið að reyna
að beita fjárþvingun á mig, vegna
þess, sem þér höfðuð út úr þess-
um sáfræðilega hókus pókusi yð-
ar, er ekki nema réttlátt að láta
yður vita að ég myndi ekki hika
við að eyðileggja líf yðar og gera
yður hlægilegan um allt Holland
og allar Lodíur, sagði hann,
skuggi af fyrri rósemi sinni.
Vandengraf reis upp og gekk
út að kýrauganu, losaði það og
opnaði. Úti heyrðust syfjuleg
hljóð næturinnar, í lítilli höfn:
Gljálfrið í vatninu, glamur í
keðju, langdregið kall einhvers-
staðar og svo þögn aftur.
— Stormurinn er liðin hjá,
sagði Vandengraf. Hann kom
aftur, dró töskuna sína framund-
an kojunni og settist á hana svo
náægt Halden að öxl hans snerti
grannvaxna og viðkvæma öxl
gamla mannsins.
— Hlustið nú, Mynheer, sagði
hann. — Þér eruð gamall mað-
ur og veikur maður og einmana
maður og þér treystið engum í
22 VIKAN 26. tbl.