Vikan - 08.07.1965, Blaðsíða 33

þegar Anna María fæddist, og ég
dáðist að honum fyrir það að
vilja sjálfur annast uppeldi henn-
ar. Ég reyndi að bæla niður til-
finningar, sem að ég fann að ég
bar til hans. Ég fór að hugsa um
alla erfiðleikana sem aumingja
pabbi hafði i sambúðinni við
mömmu. Hvernig hann reyndi að
gera við þvottavélina og önnur
áhöld, þegar mamma var búin
að skemma þau, og hvernig hann
sat langt fram á nætur um öll
mánaðamót, til að koma ein-
hverju lagi á heimilisbókhald-
ið. Og þegar ég svo sá Urban og
mömmu dansa saman, eins og
að engar áhyggjur væru til,
fannst mér yfirleitt ekki neitt
réttlæti vera í þessu lífi.
Pabbi var vanur að sitja í
stóra liægindastólnum á kvöld-
in og totta ánægður pípuna sína.
Ég fór að óska að hann segði
brandara eins og Urban, kæmi
óvænt með sokkapar eða eitt-
hvað þviumlikt á kvöldin, eða
að minnsta kosti að hann missti
af lestinni við og við. Ef til vill
hefir það ekki verið liollt fyrir
mömmu að búa við þetta öryggi
sem sambúðin við pabba skapaði
henni.
Ég gat i raun og veru ekkcrt
sett út á framkomu Urbans og
mömmu. Það var alltaf fullt af
fólki hjá okkur, öll áttum við
hóp kunningja, og þar sem
mamma er nú einu sinni eins og
hún er, var alltaf opið hús hjá
okkur. Ég er ekki frá því að það
hafi verið sérstaldega opið fyrir
Urban. Okkur kom prýðilega
saman, og það var ekki fyrr en
stereo-fónninn kom á dagskrá
að við vorum ósammála.
í febrúar hafði ég lokið nám-
skeiðinu og fékk strax vinnu
hjá byggingafyrirtæki i borginni.
í fyrstu varð ég alltaf samferða
Urban i lestinni. Við vorum
venjulega sein fyrir, og náðum
í lestina á siðustu stundu. Urban
gaf sér samt alltaf tíma til að
kaupa tvö dagblöð, annað fyrir
mig. Hann tók þegjandi á móti
peningunum, sem ég fékk hon-
um, þangað til einu sinni að
hann sagði: — Það þyrfti nú
ekki að ruglast hjá þér bókhald-
ið, þótt ég fengi að annast þessi
útgjöld, og klappaði á kollinn
á mér með blaðinu.
— Vertu ekki svona fyndinn,
sagði ég. — Það er engin ástæða
til þess að þú borgir mitt blað.
Og svo sat ég þegjandi og las
mitt blað á leiðinni.
Um það bil mánuði seinna
sagði hann einn morguninn: —
Er ekki einhver sem á afmæli
heima lijá þér á næstunni?
— Hvorki meira né minna en
tveir fjölskyldumeðlimir, ég og
mainma.
—- Það er merkilegt, sagði
hann, — að þið eigið sama af-
mælisdag....
— Það er ekkert skrýtið, sagði
ég stuttaralega, — þetta kemur
fyrir á beztu heimilum....
— Hvað hefir þú hugsað þér
að gera á þessum merkisdegi?
spurði hann forvitnislega.
— Ekkert sérstakt.
Hann horfði hugsandi á mig,
svo sagði hann: -—■ Mamma þín
er óvenjuleg kona, Cecilia. Hún
er svo elskuleg og hjálpsöm.
Mannstu eftir jólaskreytingunni
sem hún gaf Önnu Maríu. Hún
var stórkostleg. Ég er búinn að
hugsa lengi um það, hvort ekki
sé kominn timi til að hún fái
eitthvert endurgjald. Dettur þér
nokkuð i hug, sem þú vildir gefa
henni í afmælisgjöf?
— Eða sem þú vildir gefa
henni, liugsaði ég.
— Plötuspilarinn ykkar er nú
hálf lélegur, hélt hann áfram.
— Þarna höfum við það. Stereo-
tæki! Hún er svo hrifin af liljóm-
list____
Ég starði bara á hann. Stereo-
tæki voru alveg dásamleg, en
þau hlutu að kosta morð fjár.
— Ég á ekki einusinni pen-
inga fyrir útborgun, sagði ég
þreytulega.
— Það^r alltaf hægt að finna
ráð við pví, vina mín, sagði
Urban blíðlega. — Hefurðu
aldrei lieyrt talað um lánakort?
Það hafði ég sannarlega. Þessi
lánakort voru einmitt það, sem
mamma ruglaðist alltaf i og
pabbi átti i mestum erfiðleikum
með um hver einustu mánaða-
mót. Þess vegna var ég kann-
ske dálítið bitur, þegar ég svar-
aði: — Ég á ekkert lánakort og
hefi heldur ekki hugsað mér að
eignast það. .. .
Urban tók í hönd mina. —
Þarftu endilega að vera svona
óþolandi? sagði hann lágt. —
Það eru allir i reikningi ein-
hversstaðar og hafa lánakort....
Stundum kemur það fyrir svo
óbetranlegt reglufólk eins og
mig, að maður hatar sjálfa sig
fyrir að vera svona, og það
gerði ég einmitt þá.
— En, sagði ég hikandi, -— ég
get ekki eignazt svona kort. Ég
á enga peninga í bankanum og
ég liefi ekki nógar tekjur til
þess að hafa lánstraust.
— En það hefi ég, sagði hann
glaðlega.
Ég leit undrandi á liann. —
Þú meinar. . .. byrjaði ég, —
með öðrum orðum....
— Það þarf engin önnur orð,
tók hann fram i fyrir mér. — Þú
velur tækið, svo fer ég og skil
lánakortið mitt eftir hjá af-
greiðslumanninum. Það er nú
ekki flóknara.
— Aldrei, sagði ég. — Aldrei
í lifinu.
En hann gafst ekki upp. Til
dæmis gat hann bent mér á aug-
lýsingu um útsölu á liljómplöt-
um. Eða raulaði lag og sagði
við mig. — Þetta hefirðu ekki
heyrt, það er nýtt lag og er hara
til á hæggengum plötum. (Plötu-
spilarinn okkar spilaði ekki liæg.
gengar plötur.)
Einn morguninn sagði hann:
---t Jt fií tm 1
InnbyggSir ofnar meS Ijósi —
gleri í hurS — tímastilli —
grilli — meS eSa ón grillteins.
JJL
BorShellur 3ja og 4ra
hólfa.
hvottapottar 50 og 100 lítra.

L, X
Eldavélar 3ja og 4ra hólfa. Hellur
eSa gormar, meS eða ón klukku
og hitahólfi.
ÁBYRGÐ OG VARAHLUTAÞJÓNUSTA.
irt ^ ,Jbi l j
KYNNIÐ YÐUR HINA HAGKVÆMU GREIÐSLUSKILMÁLA
VID ÚDINSTORG
SI M I 1 0 3 2 2