Vikan - 08.07.1965, Blaðsíða 36

ViS fórum saman upp tröpp-
urnar, hann opnaði hurðina og
við gengum inn. Stóra dagstof-
an var full af gulum rósum og
við annan hliðarvegginn var
búið að koma stereotækinu fyrir
og á plötuspilaranum lá hvítt
kort. Á því stóð aðeins eitt orð:
Cecilía!
Ég stóð alveg liöggdofa og
starði á stafina, svo sneri ég mér
að Urban. — Ég skil þetta ekki,
sagði ég hálf rugluð.
Hann tók í hönd mína. —
Hljómlist gerir þig svo ham-
ingjusama, Cecilia, og ég tók
strax eftir því. Þessvegna áttu
líka að fá tækifæri til að njóta
hennar. Hann ýtti á takka á tæk-
inu og tónarnir fylltu stofuna.
— En hvernig verður þetta
með mömmu? stamaði ég.
Hann dró mig niður í sófann.
— Er það ekki furðulegt, sagði
hann, — að mamma þín skuli
eiga svona dásamlega dóttur
eins og þig? Ég ætla ekki að
segja neitt ljótt um mömmu
þína, en það veit guð að ég hefði
verið skíthræddur við hana, ef
þú hefðir ekki verið liér allan
tímann. Hann hallaði sér aftur
á bak og hló upp í loftið. —
Viltu lofa mér því að halda aftur
af mér, svo að ég geti borgað
þetta tæki sem fyrst. Þegar ég
er búinn að því hefi ég ráð á
að giftast þér.
— Giftast? sagði ég, ■—■ Gift-
ast mér?
— Já, elzta systir þín er ekki
nema fjórtán ára, og þessutan
ert það þú sem ég elska, sagði
hann einfaldlega. Svo tók hann
utan um axlirnar á mér og þá
kom þessi dásamlega tilfinning
yfir mig, að mér fannst ég svífa
á skýjum. — Ceeilía, hélt hann
áfram, ■—-veiztu það ekki að
maður eins og ég þarf að fá
konu eins og þig, og þar af leið-
ir líka, að kona eins og þú ert
bezt sett með mann eins og mig
Heldurðu það virkilega? hvísl-
aði ég undrandi.
En hann svaraði ekki, hann
beygði sig bara áfram og kyssti
mig, og þar með var ég ekki
lengur i vafa.
— Ég vona að þú verðir ham-
ingjusöm, elskan min, sagði
mamma og horfði dreymandi
á pabba, sem sat í stólnum sín-
um og tottaði pípuna sína. —
Urban Björnson er ekki líkur
paba þinum. Hann hefir ekki
þessa hlýju og sjarma eins og
pabbi þinn hefur.
Ég leit á hana, á fallegt, Ijóm-
andi andlitið, og ég fór að hlæja.
Nú skildi ég að það var ein-
mitt fólk eins og við pabbi, sem
gátum kallazt lukkunnar pam-
fílar, vegna þess að það var
einmitt með fólki af okkar mann-
gerð sem þessar dásamlegu ver-
ur, eins og mamma og Urban
vildu lifa lifi sinu. Þau miðluðu
okkur af geislandi töfrum sínum,
og við gáfum þeim i staðinn ró
og öryggi.
í seinni tíð hefi ég tekið eftir
nokkru sem hafði skemmtileg
áhrif á mig. Ég hefi stundum
verið að horfa á Önnu Maríu,
sem nú er að verða fimm ára.
Ég hefi séð hana sitja grafalvar-
lega og hlusta á okkur fullorðna
fólkið, og ég hefi tekið eftir því,
hve nákvæmlega hún reynir að
framkvæma allt sem hún er beð-
in um að gera. Ég þekki svo vel
þessi einkenni....
★
Fangaráð í
flutningalest
Framhald af bls. 5.
mælinn.
— Hann segir, að þrýstingurinn
verði orðinn nógu mikill eftir stund-
arf|órðung eða tuttugu mínútur, of-
ursti, sagði Costanzo. Hann benti
ó þrýstimælinn. — Þegar vísirinn
er kominn hingað, getum við farið.
Italinn benti ó talstöðina.
— Hann langar ósköp til að fó
hana, sagði Costanzo.
— Það er ekki hægt, sagði Ryan.
— Hann se-gir, að við getum hent
henni af lestinni ó leið inni til landa-
mæranna, og hann geti hirt hana
seinna, sagði Costanzo.
— Skilur hann ekki, að hún myndi
fara í mola? sagði Ryan.
Augu hans hvörfluðu ó rúm
Klements.
— Bíðið, sagði hann. — Stein
kapteinn, um leið og við byr|um
að bakka út af stöðinni, vef|ið þér
og Evans talstöðinni i sæng Kle-
ments og setjið hvort tveggja ofan
í svefnpokann þarna. Kastið því síð-
an út í gegnum dyrnar, þegar við
komum upp undir landamærin. Ef
heppnin er með, og þið eruð snjall-
ir, getur verið að hún eyðileggist
ekki.
— Grazie, colonello, mille grazie,
sagði ítalinn, þegar Costanzo hafði
túlkað þetta síðasta.
Ryan leit enn einu sinni ó þrýsti-
mælinn. Vísarnir nólguðust markið
ótrúlega hægt. Svo voru þeir komn-
ir alla leið og allir drógu andann
léttar.
— Af stað, hrópaði Ryan.
Lestarstjórinn stóð og snéri baki
í ketilinn og krosslagaða arma.
— Hann segist ekki gera það,
sagði Costanzo. — Hann segir að
sér sé sama, þótt þið drepið hann.
En ég býzt við, að ég róði við
eimreiðina!
— Allt í lagi. Þó fer ég með
Marco með mér aftur í vagninn,
svo við höfum hann ó vísum stað.
Hér er byssan mín. Hafðu auga með
Klement.
Ryan dró lestarstjórann með sér
að vagni Klements, og gaf Fincham
merki um að sparka honum út,
þegar þeir væru komnir út fyrir
stöðina í Tirano.
— Þó setjum við í gang, faðir,
sagði Ryan. — Ég skal moka kol-
unum.
Lestin þokaðist hægt af stað og
jók svo hraðann. Ryan kynti af
miklum krafti. Þetta var ekki erfið
vinna, en hann var þreyttur.
Eftir stundarfjórðung gaf Ryan
Costanzo fyrirmæli um að minnka
ferðina.
— Við hljótum að vera nærri því
komnir að stöðinni núna, sagði
hann. — Við getum ekki komið
þjótandi inn ó hana á fullri ferð.
Klukkuna vantaði tuttugu mín-
útur í sex, þegar þeir sáu húsin í
Tirano bera við himin. Tuttugu
og tvær mínútur fyrir sex skriðu
þeir inn á stöðina. Á pallinum stóðu
tveir þýzkir hermenn með byssurn-
ar um öxl. Þegar Ryan hafði sann-
færzt um, að þeir hefðu ekki sér-
stakan áhuga fyrir lestinni leit hann
aftur eftir henni. Ljósglampi þrengd-
ist í gegnum myrkrið.
— Tvo blástra með eimpípunni,
faðir! hrópaði Ryan ákafur. Klukk-
una vantaði tuttugu og eina mín-
útu í sex.
Hermennirnir störðu á eimreið-
ina, undrandi yfir þessum merkjum.
Ryan leit aftur eftir. Enn kom Ijós-
glampi fram með lestinni.
— Tilbúið! hrópaði Ryan. — Og nú
er að gefa í.
Lestin nam staðar með vælandi
bremsum. Hún stóð kyrr eitt and-
artak, en rann svo aftur á bak.
Hermennirnir horfðu óákveðnir
á lestina og komu svo í áttina til
f ilm
Aukinn
brifnadur
vid frágang
sorps
REYKJALUNDUR
simi um
Brúarland
vinnuheimilicf ad Reykjalundi
gg VIKAK 27. tbl.