Vikan - 07.10.1965, Blaðsíða 44

VIÐ BJÓÐUM YÐUR ÁVALLT MIKIÐ ÚRVAL
AF TÍZKUFATNAÐI FRÁ ÞEKKTUM TSZKU-
HÚSUM í EVRÓPU OG AMERÍKU.
Töskur - Hanzkar -
Hattar - Kápur - Kjólar
— Dragtir - Peysur -
Pils - Blúsur - Undirföt
- Brjóstahöld -
Mjaðmabelti.
Tízkuskemman
Lnugavegi 34a.
deildina og sótthreinsandi lyfi
hellt í sárið. Það er alltaf margt
um sjúk börn, þjónustuliðið var
þreytt og önnum kafið, og eng-
inn hafði tíma til að hugga
drenginn. Móðir mín læddist til
hans og leiddi hann burt, og
enginn gaf gaum að því, þar sem
börnin voru svo mörg. Hún fór
með hann inn í eldiviðargeymsl-
una og Þar — bak við stafla af
rey —sýndi hún honum silfur-
fiðrildíð honum til huggunar. —
Sjáðu, hvað það er fallegt, hvísl-
aði hún. — Þetta er fiðrildið
þitt. Ég skal geyma það fyrir þig,
svo að enginn geti tekið það frá
þér, því að þú átt það. Við ætl-
um að skoða það á nóttunni.
Hérna, taktu það í lófann.
Drengurinn hafði aldrei séð
fallegan hlut. Hann hætti að
gráta og hélt á fiðrildinu. Hann
virti það fyrir sér og brosti. Móð-
ir mín sagði frá þessu öllu fyrir
réttinum. Við undruðumst,
hversu vel hún mundi þetta. Á
hverri nóttu skoðuðu þau fiðr-
ildið. Að sjálfsögðu varaði hún
hann við því að segja nokkrum
frá þessu, en hann var ekki nema
barn, og hvernig gat hann stillt
sig um að segja öðru barni frá
því. Það komst upp um fiðrild-
ið. Sannast að segja hafði dreng-
urinn talið móður mína á að
leyfa sér að hafa það í sínum
vörzlum — bara einn dag — og
svo sýndi hann öðrum dreng það
44 VIKAN 40. tbl.
í laumi, en sá sagði forstöðukon-
unni frá því. Þeir sem sögðu frá
slíkum undanbrögðum, fengu
sykur að launum. Yfirvöldunum
var gert aðvart. Drengurinn var
neyddur til að segja upp alia
söguna. Hann fékk rækileg högg
fyrir að segja sannleikann. Synd
hans var að hann skyldi hafa
óskað sér að eignast það sem
aðrir áttu ekki né gátu eignazt.
Hann var orðinn fráhvarfssinni.
Og enn var hann aðeins tæpra
sex vetra.
Yfirvöldin snerust gegn móður
minni. Þau heimtuðu að hún
segði allt eins og var, og það
gerði hún af fullri hreinskilni.
Enginn trúði henni. Fimm árum
áður mundi hún hafa verið tek-
in af lífi fyrir slíkt fráhvarf. Nú
skvldi hún hins vegar ákærð op-
inberlega á næsta kommúnu-
fundi. .En það er eigi að síður
mjög þungbært að vera ákærð
þannig.
Röddin brast. Ég heyrði hálf-
kæfðan ekka. Og ég beið. Hvað
var hægt að segja? Aftur heyrð-
ist röddin.
Fundardaginn faldi ég mig í
mannþyrpingunni. Þar beið ég.
Ég vissi, hvað verða mundi. Ég
hafði oft horft upp á slíkt áður.
Hún var leidd fram úr innra
herberginu. Hendur hennar voru
bundnar fyrir aftan bakið. Ungi
liðsforinginn kallaði upp sök
hennar hárri röddu. Og við sem
stóðum allt umhverfis hana, við
áttum einnig að gera hróp að
henni, ákæra hana, reiða að
henni hnefana og áklaga hana.
Þannig átti það að ganga, unz
við að endingu krefðumst þess
að hún yrði deydd. Og ég — ég
varð að hrópa hærra en nokkur
annar. AHir horfðu á mig til þess
að sjá og heyra, hvort nokkur
vottur af ást til hennar leyndist
í rödd minni. Já, ég varð að
hrópa hæst alira. Hún hélt áfram
að brosa, meðan á öllu þessu
stóð. Ég held að hún hafi ekkert
skilið í því sem fram fór. Hún
teygði höfuðið í þessa áttina eða
hina, brosandi, án þess að skilja
nokkuð. Mig sá hún ekki. Ég
stóð eins fjarri henni og mér var
unnt. (
Það versta var, þegar hún —
eins og allir sem ákærðir eru —
var neydd til að stíga niður af
pallinum og ganga gegnum
mannþyrpinguna. Og mannfjöld-
inn varð að slá hana, gefa henni
utan undir og sparka í hana.
Móðir mín gekk í gegnum mann-
þyrpinguna, með hendurnar
bundnar á bak aftur, og menn
gáfu henni löðrunga og hún fékk
högg á herðarnar. Hún datt, því
að hún var orðin mjög mögur
og visin, og í æsku höfðu fætur
hennar verið reyrðir, svo að
henni var erfitt um að ganga,
einnig meðan hún var heil heilsu.
Nú voru kraftar hennar þrotnir.
Þegar hún féll á gólfið, kom að
því að menn spörkuðu í hana.
Allir höfðu gætur á mér, og ég
var skelfdur. Ég steig fram til
þess að gera það sem mér var
ætlað. f sama vetfangi leit hún
upp og sá mig. Hún þekkti mig.
Þegar ég sá að hún gerði það,
reyndi ég að sýnast reiðilegur.
Hún var fyrst eins og rugluð,
svo brosti hún. Hún skildi...
Röddin skalf og lækkaði.
—• Var þetta endirinn? spurði
ég.
— Nei, svaraði röddin, — en
endirinn kom samt. Það er svo
að sjá sem hún hafi, þegar henni
var sleppt, farið aftur til drengs-
ins. Það var kvöld. Hann lá einn
í holunni sinni. Hin börnin voru
að borða kvöldmatinn sinn í
matstofunni. Drengurinn hafði
líka verið barinn. Einnig hann
var ákærður af sínum eigin ald-
ursflokki, svo varð það að vera.
Svo er þeim kennt. Hún tók hann
í faðm sér og hélt á honum. Hún
lokkaði hann með sér út í skúr-
inn. Þér hljótið að undrast að
mér skuli kunnugt um þetta.
Konan mín sagði mér það. Hún
hafði haldið sig í eldhúsinu, með-
an á fundinum stóð og sýslað við
kvöldmatinn, að því er hún sagði,
og það var tekið trúanlegt. Með-
an meðlimir kommúnurnar möt-
uðust, laumaðist hún til barna-
heimilisins. Hún sá móður mína
koma inn og taka barnið í fang