Vikan - 14.10.1965, Síða 17

— Svona falleg, muldraði hann, meðan hann kannaði brjóst hennar
með vðrunum eins og hungrað ungabarn. Svo var hann skyndilega
glaðvaknaður og reiðin lýsti úr augum hans. -— Þú! Þú? Þú hér? En
sú ósvífni! Hvað.... ?
— Ég kom til að kveðja, Philippe, á minn hátt.
— Kona bíöur eftir því, að eiginmaðurinn komi til hennar, en ónáðar
hann ekki með frekju sinni. Haettu! Hann ætlaði að ýta henni fram
úr rúminu, en hún greip um hönd hans og hélt fast um hana.
— Philippe! Haltu mér fast! Lofaöu mér að vera hjá þér í nótt!
— Nei!
Hann losaði höndina, en hún þreif um hana aftur. Hún fann, að
þrátt fyrir tilraunir hans til hins gagnstæða, hafði nærvera hennar haft
áhrif á hann.
— Philippe, ég elska þig! Taktu utan um mig.
— Hvað í ósköpunum viltu?
— Þú veizt það.
— Kanntu ekki að skammast þín ? Hefurðu ekki nögu marga elskhuga-
— Nei, Philippe, ég hef enga elskhuga. Aðeins þig. Og Þú ætlar að
fara frá mér og vera burtu mánuðum saman.
— Svo það er það, sem þú vilt, litla hóra? Þú hefur ekki meiri
sjálfsvirðingu en tík á lóðaríi.
Hann hélt áfram að svivirða hana. Kallaði hana öllum illum nöfnum,
sem hann mundi eftir, en henni var alveg sama. Hún skreiddist jafn-
vel enn nær honum. 1 ásökunum hans og svívirðingum heyrði hún
aðeins ljúfar ástarjátningar. Að lokum varpaði hann öndinni mæðulega
og þreif um hár hennar til að snúa andliti hennar að sér. Hún brosti,
þegar hann rýndi á hana. Hún átti engan ótta til. Hún hafði aldrei
þekkt óttann og það var þessvegna, sem hún hfði unnið hann. Hann
formælti henni enn einu sinni enn og Þrýsti henni svo að sér.
Það van stutt spennt Þögn, meðan Philippe reydi að dylja ótta sinn
um vangetu. En ástríða Angelique og hin takmarkalausa gleði, sem hún
fann í örmum hans, Þjálfun í ástarleik, jafnhliða því, sem hún varð
þræll nautnarinnar, yfirvann efasemdir hans. Neisti kviknaði og varð
að báli. Með þungri stunu, sem kom upp um ástríðuþungann gaf hann
konu sinni til kynna að hún hefði yfirunnið mótstöðu hans.
Hann viðurkenndi það ekki. Deilutíminn var of skammt undan.
Ennþá laug hann að henni. Hann vildi ekki láta hana finna til öryggis.
— Farðu, sagði hann hranalega þegar hún lá við hlið hans og fitlaði
við lokka hans.
Að þessu sinni hlýddi hún með slíkri auðmýkt, að hann vissi ekki,
hvort heldur hann átti að slá til hennar eða grípa hana í fangið. Hann
nísti tönnum og barðist á móti löngun sinni til að hafa hana hjá sér;
allt fram í dögun; finna hvernig hún hjúfraði sig upp að honum eins og
lítið, öruggt dýr. Þetta var hættulegt veiklyndi. Tómt brjálæði! Sem
betur fór myndi orrustugnýrinn og hvinur kúlnanna brátt binda endi
á allt þetta.
Skömmu eftir að du Plessis-Belliére marskálkur fór, kom röðin að
Cantor að fara í herinn. 1 síðustu andrá vildi Angelique hætta við allt
saman. Hún var sorgmædd og allskonar illur grunur læddist að henni.
Hún hafði tekið að skrifa Philippe þétt til Franche-Comté, en hann
svaraði aldrei bréfum hennar. Þótt hún reyndi að berjast á móti Þvi,
hafði hún áhyggjur af þessari þögn af hans hálfu. Hvenær myndi Phil-
ippe viðurkenna, að hann elskaði hana? Kannske aldrei. Kannske var
honum ómögulegt að elska, eða skilja að hann var elskaður. Hann var
ekki hugsuður, hann var hermaður. Hann taldi sér ennþá trú um, að hann
hataði hana, og reyndi að sanna, að hann gerði það. En hann gat ekki
slökkt neistann, sem hafði myndazt milli þeirra, eða tekið aftur þátt-
töku sina í nautnaalgleyminu, sem hafði umlukt Þau. Ekkert, jafnvel
ekki hræsnisfyllstu öfgamenn, kaldhæðnustu uppreisnarseggir, Phil-
ippe né kóngurinn gátu gert nokkuð við því.
Angelique reyndi að sökkva sér niður í undirbúning brottfarar Cantors.
Henni féll sjaldan verk úr hendi og Cantor fór.
Angelique hafði varla nokkurn tima til að húka yfir eigin tilfinn-
ingum, þennan þokudrungaða morgun, þegar litli drengurinn hennar
stök upp i vagn Vivonnes ásamt kennara sínum, Gaspard de Racan.
Hann var klæddur i falleg föt úr grænu silki, sem fóru vel við augu
hans, brydduð með miklu af knipplingum og satinböndum. Stór,
svartur flauelshattur, með hvítum fjöðrum, sat á prúðum lokkum
hans. Borðaskreyttur gítarinn hans var stöðugt fyrir honum, því hann
þrýsti honum upp að sér, eins og börn gera við uppáhalds leikföng
sín. Þetta var kveðjugjöf Angelique til hans, gítar gerður úr innfluttum
viði og greyptur með perlumóðurskel, teiknaður sérstaklega handa hon-
um hjá færasta hljóðfærasmið Parísar.
Barbe grét við brottförina, en Angelique gætti þess að dylja sínar
eigin tilfinningar. Þannig var lifið. Börnin læra að standa á eigin fót-
um, eins og allir vita, en hvert þeirra skref teygir og veikir hin lifandi
bönd, sem tengja þau við móðurhjartað.
Með sívaxandi áhuga safnaði hún fréttum frá Miðjarðarhafinu. En
þar sem frönsku galeiðurnar áttu að hjálpa Feneyingum gegn Tyrkjum,
sem voru að reyna að vinna þetta vígi kristindómsins, var hlutverk
þeirra heilagt og Vivonne hertogi og menn hans verðskulduðu að vera
kallaðir krossfarar. Angelique brosti með sjálfri sér, þegar henni varð
hugsað til Þess, hversu óendanlega lítill Cantor var í öllum þessum
heilaga leiðangri. Hún ímyndaði sér hann, þar sem hann sæti á bug-
spjótinu á skipinu og borðarnir á gítarnum hans feyktust til undan
golunni á sólbjörtu hafinu.
Þegar hún átti fristundir í Paris, reyndi hún að komast nær Florimond.
Hún óttaðist, að hann myndi sakna Cantors eða verða öfundsjúkur vegna
þess tækifæris, sem hann hafði fengið svo snögglega til frama og fá
um sig geislabaug orrustunnar. En hún komst fljótt að því, að þótt
Florimond væri mjög kurteis, Þegar hann var hjá henni, átti hann
erfitt með að sitja kyrr lengur en tíu minútur í einu. Hugur hans var
fullur af allskonar hlutum — hann þurfti að temja hestinn sinn, gefa
fálkanum sínum að borða, hugsa um hundinn sinn, fægja sverðið sitt,
búa sig undir reiðnám eða fara með ríkiserfingjanum á veiðar. Hann
var aldrei fyllilega rólegur hjá henni, nema þegar hann átti að fara
að læra latínu hjá de Lesdiguiéres.
— Við mamma erum að tala saman, sagði hann þá við kennarann
sinn, og djákninn þorði ekki ýta meira á eftir því.
Iðulega töluðu þeir um sverðfimi Florimonds. Þótt hann væri til-
finningaríkur og viðkvæmur, hafði hann, eins og öll börn á hans aldri,
hrifizt af valdbeitingu. Hann þráði að særa, sigra og drepa, til að verja
heiður sinn.
Hann var sjaldan hamingjusamari, en þegar hann bar sverð í hendi
eða æfði sig í skylmingum. Krónprinsinn var of mikil gróðurhússplanta,
til að hann gæti haft áhuga fyrir honum. Framhald á bls. 28.
Hún gekk inn án
þess að berja að
dyrum. Hann lá
allsnakinn þversum
yfir rúmið, og
gegnum knipplinga-
tjöldin sá hún
þróttmikla bringu
hans, slétta og föla
eins og marmara í
tunglsljósinu.
VIKAN 41. tbl.