Vikan - 14.10.1965, Qupperneq 23

— Ég hef mjög mikilvæg skila-
boð, hélt Treleaven ófram. — Því
miður hefur veðrið stöðugt versn-
að hérna hjó okkur. Ég vonaðist
til að geta talað ykkur hérna niður,
en það er ómögulegt. Það eru ekki
fullir 40 metrar upp ( svarta þoku
og það verður engin breyting á þv[
næstu klukkutíma. Þessvegna er til-
gangslaust að láta ykkur sveima
hérna yfir á meðan. Það er betra
og öruggara að halda áfram, þang-
að sem ferðinni var upprunalega
heitið, til London. Við höfum ykk-
ur nú á radarnum. Þegar þið eruð
yfir miðjum flugvellinum, gefum
við yður rétta stefnu, Spencer. Ég
skal hafa samband við London,
svo þeir búi sig undir að taka á
móti ykkur.
[ flugstjórnarklefa 714 sátu Ge-
orge og Janet eins og höggvin í
stein. Vonleysið hafði gripið þau.
Aðeins Fellman lét ekkert á sig fá.
Hann sýslaði eitthvað við flugmenn-
ina tvo.
— Heyrið þér til mín, 714?
— Já, Marseille, við heyrum til
ykkar.
George sneri sér að Janet.
— Spurðu hann hvar við séum.
Ég hef ekki minnstu hugmynd um
hvar við erum. Biddu um rétta
stefnu! Þeir verða að gefa okkur
þetta nákvæmlega upp, ef við eig-
um ekki að villast! Svona, byrjaðu
nú, vinkona.
Janet þrýsti á rofann: — Halló,
Marseille! 714 hér. Halló, Marseille!
Heyrið þér til mín? Við verðum að
fá að vita hvar við erum. Halló!
Það kom ekkert svar. Janet kall-
aði aftur. Enn kom ekkert svar.
George fann hræðsluna skríða nið-
ur eftir hrygglengjunni. Hann
kingdi munnvatni sínu og reyndi
að hafa stjórn á sér.
— Er nokkuð að, Janet? spurði
hann lágt.
Janet kinkaði kolli.
— Halló, Marseille! 714 hér!
Gerið svo vel að svara!
Hljóð.
— Lofið mér, sagði George og
greip með titrandi höndum um
hljóðnemann.
— Halló, Marseille! Halló, Mar-
seille! 714 hér! Gerið svo vel að
svara!
Þögnin var þykk og áþreifanleg
eins og veggur. Það var eins og
þau væru eina fólkið í heiminum.
Treleaven flugstjóri var orðinn
grár í framan af þreytu og æsingi.
- Halló 714! Halló 714! Heyrið
þér til mín? hrópaði hann í hljóð-
nemann. Hann fékk ekkert svar.
Burdick kom aftan að honum.
— Við sjáum þau ekki lengur í
radarnum! Geta þau hafa farið í
sjóinn?
— Nei, það held ég ekki, svar-
aði Treleaven geðvonzkulega. And-
skotinn er þetta, getur enginn út-
vegað mér kaffi!
- Halló, 714! Halló, 714! Heyr-
ið þér til mín?
Loftskeytamaðurinn grúfði sig yf-
ir tæki sín, spenntur á svip.
— Bíðið aðeins, sagði hann og
leit upp.
— Hafið þér náð einhverju?
spurði Treleaven.
— Ég veit það ekki . . . eitt and-
artak fannst mér. . .
Loftskeytamaðurinn þrýsti heyrn-
artækinu að eyranu með annarri
hendinni en fínstillti tæki sín með
hinni.
— Ég heyri eitthvað! Það geta
verið þau, en ég er ekki viss. Ef
það eru þau, hafa þau týnt bylgju-
lengdinni!
— Við verðum að gera eitthvað,
sagði Treleaven. — Segið þeim að
skipta um bylgjulengd.
— Flug 714! Halló, flug 7141
hrópaði loftskeytamaðurinn. —
Þetta er Marseille! Færið ykkur á
bylgjulengd 128,3. Heyrið þið til
mín, bylgjulengd 128,3!
Treleaven sneri sér að radareftir-
litinu.
— Ennþá ekkert? spurði hann.
Framhald á bls. 40.
VIKAN 41. tbl. 23
George kinkaði kolli. Hann dró
stýrið að sér og bætti aftur við
bensíngjöfina. Flugvélin klifraði
hratt. Þegar hún var komin í 18
þúsund fet, rétti hann hana af á
ný. Hann hafði rétt lokið þessu af,
þegar dr. Fellman skaut upp koll-
inum fyrir aftan þau.
— Hvað eruð þér að gera, Spenc-
er?
Röddin var glaðleg, næstum til-
gerðarleg.
— Ég er að læra að fljúga, svar-
aði George. — Allir eru börn í
byrjun. Hvernig líður farþegunum?
Fellman hallaði sér yfir flug-
mennina tvo á gólfinu.
— Sjúklingunum líður illa. Einn-
ig flugmönnunum hér. Við getum
ekkert gert, nema vonazt eftir
kraftaverki. Hinir hafa flestir feng-
ið taugaáfall. Þeir sitja bara og
stara beint fram fyrir sig, síðan
þetta fífl æpti, að þér sætuð við
stýrið. Það er ekkert við því að
gera. En hvernig haldið þér, að
þetta fari?
— Ég ætla að reyna þetta til
enda, svaraði George lágt. Ef ég
bara fæ meri tíma, skal ég með
guðs hjálp hafa þetta af.
[ sömu andrá sneri radarmaður-
inn , flugturninum sér aðeins ( átt-
ina til Treleaven og sagði:
— 714 er Jcominn inn á skerm-
inn, flugstjóri. Hún kemur inn frá
suðaustri Hæð 18 þús fet.
Treleaven andvarpaði djúpt.
— Þá er stundin komin, sagði
hann hægt — Við verðum að segja
þeim það. Þeir eiga að fá stefn-
una á London, þegar þeir fara
hérna yfir flugvöllinn. Gerið allt
tilbúið!
Hann ýtti á hljóðnemarofann.
- Halló 7141 Halló 714! Heyrið
þið til mfn?
— Við heyrum til ykkar, svaraði
Janet.