Vikan - 02.12.1965, Síða 13

alvarlega.
— Hvar er hann núna?
— Læknirinn er að sauma sárið saman.
ViS sáum, aS Chen ofursta var brugSiS. Hann
hafSi sýnt þessum manni, embættisbróSur s(n-
um, tiltrú, og hafSi veriS skammarlega svik
Inn. . '
Hann sagSi viS aSstoSarforingjann: — SjáiS
um aS átta sjálfboSaliSar verSi tllbúnlr f af-
tökusvelt.
— Þér ætliS þó ekki aS taka þennan litla
náunga af lífi? sagSi Jack. — Þá eySileggiS
þér jólin fyrir okkur. Og þér eruS sjálfur krist-
inn! Nei, gamli vinur, þaS gengur ekkil
Chen ofursti leit á Amerfkanann, fsköldu
augnaráSi. — Lögin ákveSa, aS fyrir svona
andstyggilega glæpi af þessu tagi, fari aftaka
fram innan sex tfma. Já, ég er raunar hræddur
um, aS viS verSum aS aflýsa jólaverSinum;
jafnvel okkar kæru amerísku bandamenn verSa
aS þola eitthvaS af hörmungum strfSsins. Raun-
ar eySileggur þetta jólin fyrir öllum hermönn-
um mfnum. Þeir geta horfzt f augu viS dauSann,
þegar því er aS skipta, en aftaka, þaS er svo-
IftiS annaS . . .
Þegar viS komum inn á herspftalann, var
Samson liSsforingi aS koma út um lágar dyr,
sem lágu inn f IftiS Búddah-hof. Hann var meS
annan handlegginn í fatla og ungur læknir f
hvítum sloppi studdi hann.
— Þér hafiS valdiS mér miklum vonbrigS-
um, liSsforingi! sagSi Chen ofursti.
— Mér þykir þaS leiSinlegt, tautaSi liSsfor-
inginn vandræSalega og leit niSur. — Ég hefSi
ekki átt aS valda ySur þessum vonbrigSum . . .
— Og eflaust vitiS þér,-hvaSa hegnlngu her-
lögin ákveSa þeim föngum, sem strjúka eftir
NOTTIN
GÓÐfl
Rithöfundurinn Kelvin Lindemann segir frá atburði úr borg-
arastyrjöldinni í Kína. Hann var staddur á eyjunni Quemoy,
sem er rétt undan meginlandinu. Þar eru gagnkvæmar árás-
ir daglegt brauð.
aS hafa notiS frelsis í krafti drengskaparlof-
orSs sfns?
— Ég þykist vita þaS . . .
— Þér hafiS leitt vansæmd og smán yfir liSs-
foringjastétt Kínaveldis!
— Mér er skylt aS segja ySur, aS ég býst
viS aS baS gleSii ySur aS ég viSurkenni sekt
mína Éa laug aS ySur. Ég vissi, aS þér eruS
af sömu stétt meS virSingu. Ég ótti aS verSa
atvinnuhermaSur. en faSir minn hafSi ekki ráS
á aS senda mig á liSsforinaiaskólann. HiS gamla
Kfnaveldi var rotiS- þaS þurfti mútur til alls,
jafnvel til þess aS fá aS þióna föSurlandi sfnu.
Þessvegna kom byltingin. Ég var nýlega út-
nefndur varaliSsforingi. Ég er trésmfSasveinn
aS atvinnu.
— TrésmfSasveinn! sagSi Chen ofursti. Ad-
amsepliS á hálsi hans hreyfSist upp oa niSur. —
TrésmfSasveinn Yl Samson! Þér verSur stefnt
fyrir hérrétt innan fiögra klukkutfma!
— ÞaS er áaætt, sagSi liSsforinginn, — og
ég verS án efa dæmdur. Gagnvart lögunum
hefl ég ekkert mér til málsbóta, en gagnvart
ySur, sem hafiS sýnt mér viSáttu, vildi ég gjarn-
an fá aS segja nokkur orS um ástæSuna fyrlr
þvf, aS ég braut drengskaparheit mitt. Ég veit,
já, allur heimurinn veit, aS eftir mánaðamót-
in ætliS þér aS gera stórárás á Fu-kien strðnd-
ina, og ég á konu og barn, sem eru mér meira
virði en hermannsheiSur minn ...
— Ef þú átt fjölskyldu, hefðirðu átt að hugsa
um það að líf þitt er öruggara hér hjá okkur,
en viS herdeild þfna hinum megin viS sundiS . . .
— Já mitt Iff, svaraSi Samson. — En hvernig
er þaS meS fólkiS á ströndinni? Þegar árásin
verSur gerS, munu þúsundir láta Iffið og þeir
sem eftir lifa, leita hælis. Enginn kemur til
meS aS muna eftir „Dásamlega djásni"; þaS
er konan mín. Hún flutti til strandarinnar, til
þess aS vera nálægt mér, þegar hún fæddi
barniS okkar. Það kom tilkynning um þaS meS
fiskibát í gær aS hann, þaS er sonur minn,
hefSi fæSzt f gær. Þér vitið hvaSa öngþveiti
er f húsnæðismálum þarna viS ströndina, og
konan mfn fæddi drenginn f hesthúsinu bak
viS veitingahúsiS „Innsiglaða krukkan". Hún
hefir átt erfitt og veitingamaSurinn heldur að
hún sé ekki gift, þar sem hún neyddist til að
ala barniS f hesthúsi . . .
— Hann fæddist í gær, á jólanótt f hesthúsi,
sagSi Chen ofursti undrandi. — Og nú liggur
hann f jötu, í staðinn fyrir vöggu?
— Já einmitt, sagði Samson og kinkaði kolli.
— Ég heyri aS þér hafiS taiað við fiskimanninn,
sem kom meS skilaboSin. ÞaS var ásetningur
minn að fá lánaSan vörubíl hjá herdeildinni,
til þess að koma konunni minnl á öruggan stað,
— þaS er að segja, ef ég hefði ekk! verið tek-
inn til fanga... Það er satt, að ég gaf yður
drengskaparloforð mitt. Ég er ekki óheiðarleg-
ur maður. Allir, sem ég hefi unniS fyrir, hafa
veriS ánægðir með vinnu mína, en ég er bara
venjulegur iðnaSarmaður, og ég sagSi viS sjálf-
an mig: HvaS er drengskaparheit þitt á móti
Iffi konu þinnar og barns? Skiljð þér ekki hvað
ég á viS, ofursti? Það var mikil hamingja fyrir
mig að vera fangi hjá yður. Ég vissi að hér, í
bækistöSvum yðar, væri líf mitt ekki í hættu,
en ég gat ekki fórnað henni og barninu fyrir
persónulegt öryggi mitt.
Chen ofursti stóð lengi þögull. Svo sagði
hann: — Yu trésmiður! Áður en við höldum
lengra, verð ég að biðja þig að sýna mér hvern-
ig þú hagaðir flóttatilraun þinnl. Ég œtla sjálf-
ur að koma meS þér á staðinn, þar sem þú
varst gripinn.
Þeir hurfu yfir hæðardragið. Kiukkutfma
seinna kom Chen ofursti til baka. — Fanginn
er strokinn aftur! sagði hann, — og ég skaut á
hann á stuttu færi, en hitti ekki! Ég neyðist til
aS gefa sjálfum mér mjög slæman vitnisburð
og áminningu, það verður Ijótt að sjá f skýrsl-
um mfnum, — en nú getur kokkurinn opnað
dósina með amerfska kalkúnanum . . .
★.
VIIAN 4*. tu. jg