Vikan - 02.12.1965, Side 34

Bolungavík
■ ■■■■■■■■■■
þeir hlógu ekki lengi. Árni tvíhlóð í fyrsta róðri og gat séð af manni
í land til að gera að fiskinum út fyrri róðrinum. Bolvíkingum varð
svo mikið um þetta að tveim árum seinna er hinni þúsund ára ára-
skipaöld lokið í Bolungavík, og þar nær eingöngu vélbátar fyrir
landi.
En jafnvel og Bolvíkingar stóðu áður að vígi við áraskipaútgerð-
ina, jafnilla stóðu þeir að vélbátaútgerðinni. Þarna var nefnilega
alger hafnleysa. Engin leið í nokkurri átt að láta bát fljóta stund-
inni lengur fyrir landi.
Það varð að setja þessa vélbáta eftir hvern róður og er rétt að
lýsa þeim vinnubrögðum lítið eitt, því að þau eru einstæð. Það er
ekki vitað um annan stað, þar sem það var gert daglega að setja á
bökum manna vélbáta allt að tíu tonnum að stærð (Særún), en oft-
ast 6 til 8 tonn.
Bátamir voru súðbyrðingar og hafðir eins léttir og kostur var á,
en þó voru þetta mikil bákn enda komnir með tuttugu hestafla vél-
ar, stórar um sig og þungar eins og eldri gerðir véla voru.
Kjölurinn var hafður mjór og undir honum járndrag, tveggja
tommu breitt. Vandinn var að halda skipinu réttu og í jafnvægi á
þessu mjóa kjöldragi.
Hann heitir Magnús V. Jónsson og
er þekktur borgari á Bolungavík.
Bolungavík er í örum vexti 0
og byggðin stækkar ört. I bak-
sýn er Ernirinn og á miðri mynd
undir honum er kirkjan á hóln-
um.
EG á plássið — plássið er EG.
— Um hartnær þrjá áratugi hef-
ur Bolungavík og Einar Guð-
finnsson verið eitt og hið sama.
O
í plássum eins og Bolungavík vita allir allt um alla, enda er það næstum eina skemmtunin og til-
breytingin á staðnum. Eins og geta má nærri, hefur þetta í för með sér, að staðir á borð við
Bolungavík verða einn hafsjór af sögum um náungann, sumum meinfýsnum, öðrum glettnum.
Aðstoðar
hundahreinsunar-
stjörinn
uðmundur Jensson Haf-
liði var mikil persóna á
sinni tíð í Bolungavík og þá
ekki síður kona hans Brok-
ey. Hann var stuttur og dig-
ur og bar sig manna bezt, sér-
staklega var málrómur hans
djúpur og spekingslegur, eins
og reyndar maðurinn allur,
því að djúpvitrari maður á-
sýndum en Guðmundur Jens-
son Hafliði mun fáséður.
Brokey kona hans var einnig
dálítið vitur ásýndum, þó að
á annan hátt væri. Eins og
títt er í viðskiptum karls og
konu, þá var hann veitandi
en hún þiggjandi, og meðtók
hún alla vizku bónda síns með
því að halla undir flatt og var
mjög hugsandi jafnan.
Hún var eins álappaleg og
bóndi hennar var reistur.
Guðmundur Jensson Haf-
liði var hundahreinsunarstjóri
þorpsins, en þar var hundalíf
fjörugt. Þegar þessi saga ger-
ist höfðu hlaðizt svo störf á
Guðmund Jensson Hafliða, í
sambandi við byggingu Brim-
brjótsins, en hann var þar
önnur hönd verkfræðinganna,
sem kenndu Guðmundi
dönsku en hann þeim vinnu-
brögðin, og nutu hvorir
tveggja góðs af. Guðmundur
Jensson Hafliði hafði af þess-
um sökum ákveðið að ráða
sér aðstoðarhundahreinsunar-
stjóra, og varð fyrir valinu
Metúsalem Betúelsson, mað-
ur á aldur við Guðmund en
ívið styttri og hafði Guð-
mundur áhyggjur miklar af
gáfnafari hans og taldi tví-
sýnt að sér myndi nokkru
sinni auðnast að kenna hon-
um allt, sem til þurfti við
þetta vandasama starf.
Um messuleytið á sunnu-
degi á svo Metúsalem Betú-
elsson að baða og hreinsa
sinn fyrsta hund.
Hundahúsið var reist úr
kassafjölum og var á því þak.
Húsið var tveir metrar eða
svo á annan veginn en einn
og hálfur á hinn og var bað-
kar úr tré í öðrum enda þess.
— Hérna sérðu húsið,
Metúsalem minn, segir Guð-
mundur — og látum oss
ganga inn.
Hnudkvikindi eitt mikið
var inni í húsinu og lét ófrið-
lega, en Guðmundur Jensson
Hafliði leit ekki við skepn-
unni heldur sagði:
— Hér sérdu öll meðulin,
en þú verdur að passa þig
vel að ruglast ekki á þeim
og er bezt ég taki þau sjálf-
ur til að byrja með.
Framhald ó bls. 57.
VIKAN 48, tbl.