Vikan - 24.11.1966, Qupperneq 38

A 6-2
y Á-10-9
+ D-7-2
K-G-8-6-5
A K-5
y G-3
y Á-K-G-4-3
A 10-9-4-3
10-9-8-7-4
8-6-5-2
10-5
D-7
Norður gefur. Allir á hættu.
Norður Austur
1 ▲ pass
2 y pass
3 G pass
Vestur lét út laufa 6.
Við skulum ekki flýta okkur
um of. Við eigum jú 7 slagi beint,
eða við sættum okkur skratta-
kornið ekki við það. Við skulum
gera ráð fyrir, að Vestur spili
út frá langlit. Hvað eigum við
þá að gera við fyrsta slag? Hvaða
lit eigum við að reyna við? Og
hversvegna?
Sagnhafi í þesu spili tók fyrsta
slaginn á laufa ás og spilaði
strax lághjarta. Vestur var næst-
um viss um, að Austur ætti laufa-
drottningu, því að ellegar hefði
Suður gefið fyrsta slag í borði.
Vestur tók því strax á hjartaás
og spilaði láglaufi. Svo ólánlega
vildi til, að Vestur átti enga inn
komu á laufið sitt, svo að samn-
ingurinn var þar með tryggður.
Hvað kennir þetta spil okkur
þá? Það kennir okkur, að nauð-
synlegt er að hugsa út spila-
Sagnir gengu:
Suður Vestur
2 ♦ pass
2 G pass
pass pass
mennskuna strax eftir fyrstu út-
komu. Ef við gefum fyrsta lauf-
ið, tekur Austur á laufadrottn-
ingu og svarar með láglaufi.
Hjartaásinn er þá enn úti, svo
að Vestur hlýtur að fá fjóra slagi
í viðbót.
Það er engin tilviljun, að tekið
er á laufaás í fyrsta slag. Ef vest-
ur hefði átt K D G í laufi, hefði
hann ugglaust spilað út laufa-
kóngi, svo að Austur hlýtur að
eiga eitt mannspil í laufi, a.m.k.
Ef Vestur á fimmlit í laufi, getur
Austur ekki átt nema tvílit, svo
að þar með rofnar sambandið
milli handa Vesturs og Austurs.
Ausutr má jafnvel eiga mannspil-
ið eitt í laufi, því að þá stendur
tía Suðurs fyrir sínu.
Það virðist í fljótu bragði ekki
skipta miklu hverju spilað er úr
borði í fyrsta slag. f fljótu bragði.
höfðum legið með vind á bakborða
en um leið og við lögðum yfir, þá
hætti að leka. Við slöguðum til
lands og var heldur kaldsamt þá
nóttina. Okkur tókst þó að sigla inn
á Krossvík á Akranesi og skipið
fullt af sjó. Um morguninn vaknaði
karl á Skaganum, Oli gossari, og
fann jullu frá okkur rekna mann-
lausa og brotna og þóttust þá allir
vissir um að við værum dauðir með
tölu.
En kútter Haraldur átti sér lengri
lífdaga fyrir höndum, hann var
dreginn inn í sund og gert við hann
og svo var hann seldur til Færeyja
og stóð sig þar með prýði.
Nú fór ég í land og ætlaði að
læra pylsugerð hjá Sláturfélaginu.
En ég fékk ekki að læra pylsugerð
nema taka Iðnskólann fyrst, þeir
kölluðu þetta handverk. í skólan-
um var ég svo veturinn 1913 til
1914. Þar voru þeir kennarar Jón
Ofeigsson ( þýzku, Þorsteinn skáld
Erlingsson í íslenzku, Ólafur Dan [
stærðfræði, Páll Halldórsson skóla-
stjóri og Þórarinn B. Þorláksson,
listmálari, kenndi teikningu.
Ég var snemma saupsáttur við
Jón Ófeigsson. Þá var siður eins og
nú að tíbera bækurnar og einu
sinni sá Jón að ég las upp úr tí-
beringunum. Hann skammaði mig
og sagði að ég yrði að læra þetta.
Ég svara fullum hálsi: ,,Þú verður
bara að gá að því góði minn að
ég fæ ekki að fara heim fyrr en
kl. 6, því ég þarf að vinna, svo þarf
ég inn á Laugaveg 70 til að éta
og svo niðrá Lindargötu 28 til að
sofa." En Jón Ófeigsson svaraði
byrstur ( máli: „Þú verður bara að
læra þetta!"
Svo var Þorsteinn Erlingsson, okk-
ur þótti hann ágætur. Stundum var
hann á kenndiríi. Oft var flogizt á
fram á gangi og voru þá allir í
einni bendu og þá gaf Þorsteinn
þeim fimm krónur sem lengst gat
haldizt efst í hrúgunni. Það var oft-
ast Pétur Brynjólfsson, lítill og lið-
ugur, sem fékk fimm krónurnar,
hann smaug þetta.
Ólafur Dan skrifaði svo Ijóta
stafi að hann gat ekki lesið úr
þeim sjálfur. En hann var svo fljót-
ur að reikna að puttarnir höfðu
ekki við að skrifa.
Þórarinn B. Þorláksson var Iftill
maður og heldur nærsýnn. Eitt
sinn var hann að kenna okkur þeg-
ar sú frétt barst út um bekkinn að
Guðmundur Björnsson sýslumaður
og Snæbjörn í Hergilsey væru að
koma heim frá Englandi, en enskur
togari hafði rænt þeim og siglt með
þá er þeir ætluðu að handtaka tog-
arann fyrir landhelgisbrot á Breiða-
firði. Þá varð uppi fótur og fit, all-
ir strákarnir í bekknum, þrjátíu
manns, smugu út um gluggann til
að komast niður að höfn. Þegar
sá síðasti var að hverfa út um
gluggann leit Þórarinn í áttina að
glugganum og sagði: „Fór þarna
út maður?" — En öllum þótti okkur
vænt um Þórarin og hann var góð-
ur kennari.
Svo er það 1913 að ég fór ( bóka-
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá NÖA.
HVAR E R ÖRKIN HANS NOA?
Það er alltaf saml leikurinn í henni Ynd-
isfríð okkar. Hún hefur falið örkina hans
Nóa einhvers staðar í blaðinu og helttr
Kóðum verðlaunum handa þeim. sem getur
fundið örklna. Verðlaunin eru stór''kon-
fektkassi, fullur af bezta konfekti, og
framleiðandlnn er auðvltað SælgæMsgerð-
in Nói.
Heimill
Orkln er & bls.
Síðast er dregið var hlaut verðlaunln:
Þorsteinn Barðason,
Kjartansgötu 8, Rvík.
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. 47.
söluferð fyrir Guðmund Gamalíels-
son. Hann var Ktill, snaggaralegur,
dökkur á brún og brá og dindill
aftan á. Ég labbaði austur í Vík í
Mýrdal með bækur á bakinu og
seldi.
Næsta ár er ég fenginn sem
túlkur fyrir Þjóðverja austur á Seyð-
isfjörð. Hann var þar að setja nið-
ur maskinerí fyrir rafstöðina. Það
var jafnt á komið með okkur, mér
og Þjóðverjanum, hvorugur skildi
annan. Þó gekk þetta allt saman
ágætlega og ég lærði bara töluvert
í þýzku. Ég talaði við þýzka stúlku
á Vopnafirði í hitteðfyrra. Hún vissi
ekki hvað þokuslæðingur var á
þýzku, en ég gat sagt henni það:
Nebelsteifen. Ég á hérna fífilbrekku
gróna grund á þýzku ef þú vilt.
Einu sinni var ég að deila um
trúmál við frænda minn. Ég hef
alla tíð verið heldur lítið trúaður
en samt vil ég ekki ganga í Hvíta-
sunnusöfnuðinn. Ég reiddist við
þennan frænda minn og sagði við
hann: „Þú ert soddan helvítis út-
skryppi, að það ætti að strika þig
út úr ættartölunni." Daginn eftir
kemur til mín þingmaður Suður-
Múlasýslu, Eysteinn hérna Jónsson
og segir við mig: „Ég heyrði eftir
þér orð sem ég hef aldrei heyrt áð-
ur, hvað þýðir útskryppi." Og ég
svara: „Hvað er þetta maður, hef-
urðu aldrei verið til sjós? Veiztu
ekki hvað útskryppi þýðir?" Ey-
steinn varð að mysu, svo ég sagði
honum hvað útskryppi þýddi, það
væri bara uppvakningur.
Já, ég er búinn að flækjast hing-
að og þangað sitt á hvað, verið á
síldveiðum og þorskveiðum og oft
hjá andskotans kartnaglahöfðingj-
um, alltaf sjóveikur, amen, varð
meira að segja sjóveikur á gistihúsi
einu sinni, nýbyrjaður á faðirvor-
inu en það var koppur undir rúmi.
Þá var ég góður.
Ég var einu sinni vel að manni,
lyfti 350 punda röri, en nú er ég
alveg búinn að vera, ég stend þó f
réttan enda. Ég hef átt sjö börn,
öll með konunni, og hef verið fróm-
ur fyrir neðan nafla. Og ásetnings-
maður hef ég verið f 50 ár, ekki
er það alltaf vinsælt starf, einu
sinni var sigað á mig frönskum
hundi. Ég tók í hnakkadrambið á
honum og einhenti honum út fyrir
garð.
Svo hef ég leikið töluvert, ég
lék meðal annars Jeppa á Fjalli
hér á Vopnafirði. Mér gekk ekki
alltaf vel að læra hlutverkin utan
að, en ég lenti aldrei í neinum
vandræðum, ef ég mundi ekki hvað
ég átti að segja, þá bara romsaði
ég upp úr mér því sem mér datt í
hug og það gerði alltaf meiri lukku
en þdð sem ( handritinu hafði stað-
ið. Það er ekki heiglum hent að
leika Jeppa á Fjalli, hann er svo
, lengi á sviðinu og það þarf aldeilis
grímasjer og gestikúlasjóner.
Og sjálfur hef ég skrifað leikrit,
sum þeirra voru leilcin hér. Ég skrif-
aði hjólbörufylli af leikritum. Nú
er ég búinn að brenna þeim öllum.
Þau loguðu vel.
38 VIKAN