Vikan - 24.11.1966, Síða 51

FRAMLEIÐUM EFTIRTALDAR ORVALSVÚRUR
EFTIR ÞÝZKUM OG AMERÍSKUM SÉRLEYFUM
PANOL
fpoOu-hreinsari
HREINSAR FLJÓTT OG VEL -
TEPPI - HÚSGÖGN - MÁLNINGU
OG ALLSKONAR
BÍLAÁKLÆÐI
LYTOL
SÓTTHREINSI- og HREINGERNINGAREFNI
LÁFREYÐANDI
FYRIR FISKIÐNAÐ -
HÓTEL - VEITINGASTAÐI -
KJÖTIÐNAÐ _ SKÓLA - HEIMILI O.FL.
VERKSMIÐJAN
SAMUR
HLÍÐARGERÐI 13 - REYKJAVÍK
SÍMAR: 34764 - 21390
UMBOÐ FYRIR
EFNAVERKSMIÐJUNA
INTERFICO
DANMÖRKU
Original
TEAK-OUAN ER AFBRAGÐS EFNI
Á ALLAR VIÐARTEGUNDIR,
PÓLERAÐAR JAFNT SEM
OLÍUBORNAR
CARAPOL-X
BiLA-GLJaÞVOTTAEFNI
VERNDAR
LAKK OG KRÓM BÍLSINS
JAFNFRAMT ÞVÍ AÐ VERA
RYKFRÁHRINDANDI
VÚRURNAR FAST [ FLESTUM VERZLUNUM 0G BENSlNAFGREIÐSLUM
varð að taka fram talíurnar. þeg-
ar þeim erfiðleikum lauk, tók við
klettasylla frammi á þverhnípi,
mjög svipuð og sú, sem þeir
hefðu orðið að fara hvort sem
var. Þetta allt tók þá mun lengri
tíma en Borghese hafði notað.
Þeir lentu einnig í sömu erfið-
leikum og hann með ferðina nið-
ur úr einstiginu og sérstaklega
munaði litlu að illa færi fyrir
Godard, þegar dráttarmennimir
misstu einu sinni vald á farar-
tækinu.
Það var ekki fyrr en næsta
dag sem hópurinn náði Hsin Wa-
fu. Du Tillis og Godard sneru sér
beint að loftskeytastöðinni, sem
Barzini hafði þegar reynt að eiga
viðskipti við. En þeir komu ekki
aðeins símskeytum sínum áleið-
is, heldur komust þeir að þeirri
niðurstöðu að loftskeytamenn-
irnir væru bæði hjálpfúsir og sér
lega geðþekkir. Þeir bjuggust til
hvíldar um tólf mílur frá Kalgan
og komu þangað næsta morgun.
Þeir fundu Itöluna í bakgarð-
inum. Bankastjórinn bauð þeim
að nota garðinn að vild, en hús-
næði hafði hann ekki til að bjóða
þeim. Borghese ætlaði að leggja
af stað í dögun næsta morgun.
Nú var engan tíma að missa.
Poucault og Bizac höfðu nóg að
gera. Þeir tóku í sundur, smurðu,
hreinsuðu, stilltu, settu saman
aftur. Bizac tók hljóðdunkana af
de Dion bílnum, að fordæmi
Guizzardis. Pons, sem reyndi allt
sem í hans valdi stóð, til -að fá
einhvern þunga á afturhjól Con-
talsins, sagaði aurhlífarnar af
framhjólunum. Að lokum voru
vélamennirnir ánægðir. Bílarnir
vom fullir af bensíni og olíu.
Bankastjórinn bauð til kveðju-
veizlu, en ferðalangarnir voru
þreyttir og annars hugar. Banka-
stjórinn var hinsvegar sannur
Rússi og sparaði ekki skálarnar.
Veizlan stóð til þrjú um nóttina
Þeir áttu að leggja af stað klukk-
an fjögur.
Prins Borghese var maður
stundvís og undir stjórn hans
lagði flokkurinn af stað klukk-
an fjögur. Hér urðu allir eftir,
sem ekki tóku beinlínis þátt í
leiðangrinum. En borgarbliðin
voru harðlæst eins og þau höfðu
verið um nætur í aldaraðir og
það varð að vekja hliðvörðinn,
áður en þeir kæmust út fyrir.
Næstu fimmtán mílurnar ættu
bílarnir sæmilega auðvelt með
að komast fram af eigin ramm-
leik, en síðan kæmi líklega erf-
iðasti hjallinn, áður en sjálf
Mongólska hásléttan tæki við.
Þá yrðu dráttarmennirnir nauð-
synlegir, og þeir höfðu verið
sendir á undan nóttina áður.
Italan hafði nú aftur fengið
sitt upprunalega body, prins
Borghese hafði þó ekki tekið
bensínbirgðirnar og farangurinn
í bílinn, svo að hann gat haldið
sæmilegum hraða. Spijkerinn
var fullhlaðinn, eins og hann
hafði alltaf verið, og komst
aldrei upp úr fyrsta gír og varð
að nema staðar með stundar-
fjórðungs millibili til að kæla
vélina. De Dionarnir fylgdu
nokkurnveginn á eftir, en Con-
talinn dróst brátt aftur úr.
Þessi síðasti hjalli var svo
sannarlega sá erfiðasti. Það var
ekki nóg að dráttarmennirnir
nctuðu kaðla og talíur, heldur
urðu þeir einnig að nota vogar-
stangir. Þeir lýstu því yfir, að
þetta væri erfitt land, jafnvel
fyrir geitur, en að lokum heppn-
aðist þeim að koma bílunum
upp. En þessi til þess að gera
stutta brekka tók tvo tíma. Og
nú blasti við þeim hin raunveru-
lega háslétta, græn og endalaus.
Og nokkuð inn á sléttunni beið
farangur Borgheses. Þetta var
mánudagurinn 17. júní. Það voru
sjö dagar síðan þeir yfirgáfu
Peking, og að baki lágu rúm-
lega 200 mílur. Þeir áttu eftir
eitthvað um níu þúsund. Næstu
þúsund mílurnar yrðu sennilega
erfiðastar af þeim. Það var ferð-
in yfir Mongólíu. Þeir höfðu
ekki getað komið upp neinum
birgðastöðvum á þessu svæði, og
ef að eitthvað bilaði, gæti enginn
hjálpað, nema samferðamenn-
irnir. Það eina, sem þeir höfðu
getað gert, var að senda bensín
á undan sér, og það var geymt
við loftskeytastöðvarnar í eyði-
mörkinni.
Borghese hafði tíu daga mat-
arbirgðir í bílnum. Hann fyllti
varatankana og hafði þannig á
bílnum bensín fyrir um það bil
600 mílur og staflaði auk þess
upp hjá sér nokkrum 45 lítra
brúsum af benzíni, sem höfðu
verið fluttir upp á sléttuna frá
Kalgan. Hann batt röð af vara-
dekkjum aftan á bílinn og hlóð
fleirum upp fyrir aftan fram-
sætin. Þriðji maðurinn yrði fyrst
í stað að láta sér lynda að sitja
á gólfinu, við fætur þess sem í
framfarþegasætinu var, með
fæturna úti á stigbrettinu. Sem
betur fór var það ennþá á þeim
megin, hitt hafði rifnað af í
gljúfrunum. Þegar þetta var allt
komið á bílinn, var væn hrúga
af drasli, kringum bílinn, loð-
feldir, beddar, regnkápur, landa-
kort og sitt af hverju eins og
æfinlega er tekið með í langar
ferðir — „af því að það gæti
komið að góðum notum“. Flest
af þessu varð að skilja eftir. Það
fyrsta, sem hann kastaði til hlið-
ar voru beddarnir. Dráttarmenn-
irnir og hópur ferðamanna, sem
leið áttu framhjá um þetta leyti,
þyrptust 'uggvænlega nærri
draslinu, svo Guizzardi sá sér
ekki annað fært en að grípa
járnstöng og draga töfrahring á
jörðina í kringum bílinn. hlutina
og áhöfnina. Engin vogaði sér
að stíga yfir hann. Síðan réttu
þeir út yfir hringinn það sem
kasta átti — þunga varagorma,
tvær af stálplötunum fjórum, sem
,, , 47. tw. VIKAN 51