Vikan - 24.11.1966, Qupperneq 56

VAMASTA06FJðLBREVTTASH CimiKlfl
t MARKAMM. 5 ÁRA ARVRGO. tLunMöra
Viö bjóöum yóur aó skoöa stærstu sýningu á eldhusum
her k landi. Tvö eldhus ásamt þvotta- og vinnuherbergi
til sýnis i sýningarsal okkar SÍ-DUMÚLA11.
Sióumúla 11-20885
PDGGENPflHL
ELDHÚS
legur og beiskur, að manni lá
við að örvænta. Sheba hafði
komið sér fyrir hjá Charles og
talaði við hann lágum rómi. Fay
var illa við að sjá þau saman.
Gátu þau reitt sig á Charles?
Mundi hann nú ekki segja Shebu
allt, sem þeim hafði farið á
milli í bátnum? Það var eins.
líklegt, að hann gerði það, af
því að hann var hræddur um
sjálfan sig. — Var hann hræddur,
eða var hann að látast? Hann
var teprulegur. Auðvelt herfang
fyrir hverja konu, sem hafa vildi.
En þau þörfnuðust hans og
flugvélar hans, ef þau ætluðu
að komast undan.
Það var sem sagt ekki fiskur,
sem hafði ráðizt á Alan. Einhver
hafði ráðizt á hann með hníf í
sjónum.
Þau sátu umhverfis bálið og
horfðu inn í glæðurnar, sem voru
að deyja út. Myrkrið féll skyndi-
lega á, eins og gerist í hitabelt-
inu. Himinninn var stjörnubjart-
ur og tunglið var að koma upp. í
bjarmanum frá eldinum voru
andlitin óraunveruleg og um-
hverfið var alls ekki hugnanlegt.
Þessi svokallaða skemmtiferð var
óviðkunnanlegur leikur — for-
leikur að — hverju? Dauðanum
ef til vill. Alan hafði orðið fyrir
morðtilraun. Myndi verða ráðizt
á hann aftur, og hvenær? Þau
ur&u að komast undan.
Það var greinilega auðveldast
fyrir hana að hafa samband við
Charles, vegna þess að hann var
ástfanginn af henni. Og henni
heppnaðist að komast í sama bát
og hann, þegar þau réru þangað,
sem bílarnir þeirra stóðu. Hún
ávarpaði malayska ræðarann á
ensku, en hann brosti og yppti
öxlum til að sýna, að hann skildi
ekki það sem hún sagði.
— Ég get víst ekki látið mér
detta í hug, að þú hafir yfirgefið
mann þinn, allra sízt núna, þegar
hann hefur orðið fyrir slysi, bara
til að vera með mér? Svo það
hlýtur að vera eitthvað fleira,
sem þú vilt segja mér, sagði
Charles. Hún lét sem hún heyrði
þetta ekki.
— Þú veizt væntanlega, að við
verðum að komast af stað í
hvínandi hvelli? Hann dró enn
við sig svarið.
— Ég reyni að komast í flug-
skýlið snemma í fyrramálið til
þess að líta eftir flugvélinni. Það
á ekki að vera neitt athugavert
við hana. Hún var flugfær, þegar
við Mad komum. Hann lækkaði
röddina, eins og hann vissi að
drengurinn skildi í raun og veru
allt, sem þau sögðu. — Ég held
það sé bezt, að við fljúgum ann-
að kvöld. Þegar ég fer út á flug-
völlinn, get ég útvegað okkur
bíl og látið hann koma á ákveð-
inn stað úti á þjóðveginum.
— Þetta lítur út fyrir að vera
góð hugmynd. Ég segi Alan frá
henni.
Þau komu að landgöngubrúnni
og innfæddur drengur hjálpaði
þeim upp úr bátnum. Skömmu
seinna voru þau komin aftur til
plantekrunnar. Þau buðu fljót-
lega góða nótt og fóru inn á
herbergin sín, eins og þau væru
að flýja frá einhverjum eða ein-
hverju. Einhverju, sem allir
hugsuðu um, einhverju, óútskýr-
anlegu, einhverju, sem boðaði
hættu — og dauða.
Þegar Fay hreinsaði sár Alans
inni á herbergi þeirra, sagði hún
honum hvað Charles hafði sagt.
Hann kinkaði kolli.
— Ég vona, að það heppnist.
Hann var mjög þreytulegur og
hún vissi að hann var með hita.
— En mér finnst að hann hafi
verið alltof fljótur að samþykkja
áætlun okkar, nema að þú hafir
verið mjög sannfærandi, Fay,
sagði Alan og horfði á hana blóð-
hlaupnum augum.
Hún minntist þess að hún hafði
einnig orðið undrandi yfir því,
hve fljótur Charles hafði orðið
að samþykkja ráðabrugg hennar.
Hún hafði orðið óróleg en ýtt því
frá sér.
— Það er einnig mjög áríðandi
fyrir Charles að komast héðan,
56 VIKAN 47 íbl-