Vikan - 22.03.1967, Blaðsíða 11

Fyrsta skipti sem ég var í fylgd
með hernum við hernaðaraðgerðir
( óshólmanum, það var á rigningar-
tímanum og við urðum að vaða
bleytuna og vorum alveg holdvot.
Þetta var í fyrsta sinn sem ég
heyrði þyt af byssukúlu við eyru
mér. Ég hafði aldrei á ævi minni
komizt í lífsháska. Nú sóttu að mér
óvinir úr öllum áttum, í hálftíma.
Það er ótrúlega erfitt að hlaupa !
slíkri úrhellis rigningu. Vietnamar
eru léttir á sér og vel þjálfaðir, en
mér fannst ég hafa þyngzt alveg
ótrúlega, fannst ég hlyti að vera að
minnsta kosti 200 kíló. Mennirnir
sem ég sá þarna voru mjög eymd-
arlegir og illa til fara. En svo varð
ég þess vör að ég hafði týnt mynda-
vélinni, meðan steypiregn stóð yfir.
Það þótti mér verst af öllu.
Voruð þér hræddar?
Já. En svo fór ég að hugsa um
kvikmyndina mina og sagði við
sjálfa mig, að ég yrði að Ijúka því
verki, sem ég hafði sett mér, svo
ég herti upp hugann. .En svo voru
það allir særðu mennirnir. Ef ég
hefði ekkert aðhafzt, engar myndir
tekið og ekki hjálpað til að binda
um sár hinna særðu, þá hefði ég
dáið úr hræðslu. Að sjá þessi lík
fallinna manna, þarna í steypiregn-
inu, það yfirgengur alla skelfingu.
Þetta var sannariega ekki staður
fyrir kvenmann.
Þá langar mig til að spyrja:
hvernig er yður farið aS þér skyld-
uS leggja út í þetta?
Eins og hverri annari konu. En
auk þess langar mig til að sjá og
reyna sjálf, það sem aÖrar konur
láta sér nægja að lesa um, eða að
heyra í frásögn annara. Ég vil ekki
vera venjulegur stríðsfréttaritari.
Ekki ein þeirra sem hafa það fyrir
atvinnu. Ég er hingað komin til að
gera kvikmynd, en þegar ég hitti
fyrir særða menn, hræðilega á sig
komna, þá hætti ég að taka mynd-
ir.. Stundum neyði ég mig reyndar
til þess. En oftast nær er mér það
um megn að standa andspænis
særðum manni til að taka af honum
mynd, kvikmynd eða Ijósmynd. Mér
finnst það ósæmilegt athæfi.
Eruð þér gift?
Ég er skilin. Ég giftist þegar ég
var sextán ára. í Nissa. Þar er ég
Framhald á bls. 42.
12. tbi. VIKAN 11