Vikan - 22.03.1967, Blaðsíða 34

DAIIOIFORSETA
Ward kynnti sig í snarlieitum fyrir embættismönnum
sambandsstjórnarinnar, sem stóðu glóandi af reiði umhvqrf-
is líkskoðunarmanninn, og revndi jafnframt að gera þeim
grein fvrir í bverju embætti hans væri fólgið. „Eg er frið-
dómari og skal annast þetta mál“, sagði hann við dr. Burk-
ley og reyndi að taka um liandlegg hans. Burkley losaði
liandlegginn. Framkoma Rose bafði dregið snögglega úr
tillitssemi manna gagnvart lögum staðarins, svo að þeir
voru orðnir Ward andsnúnir þegar áður en bann kom. Þar
að auki virtist mönnunum frá Washington dómari þessi svo
vaxinn, að hann væri ekki mikill lögspekingur; Kellerman
bar engu meiri virðingu fyrir friðdómaratitlinum en varð-
maðurinn, sem vísað bafði Ward frá við innganginn. Per-
sómdeg nærvera lians bætti ekkért úr skák. Mikilfenglegri
maður — lil dæmis liöfðinglegur Texani á bo'rð við Connally
— liefði getað náð öllum töglum og högldum þarna i sínar
bendur. En dómarinn var lágur vexti, grannur, rauðbrúnn
á hár og ungur. Þar að auki leit bann ekki úl fyrir að vera
einbeittur. „Ég greiði úr þessu öllu eins fljótt og mögulegt
er“ sagði hann fullvissandi við þó Kellerman og Burkley.
Þeir litu tortryggnislega á bann og þóttust brögðum beittir
er bann á næsta andartaki dró í land. Hann bað um einnar
mínútu frest „til að líta á lagagrein.“
1 raun og veru var ekkert við tilmæli Iians að allmga.
í jjessari borg og á sömu stundu voru dómari i þjónustu
alríkisins og saksóknari fyrir hundrað héruð i vandræð-
um með að leysa bið tiltölulega einfalda vandamál varð-
andi forsetaeiðinn. Meðan Ward átli i þessari frumraun
sinni, verðskuldaði bann að minnsta kosti að á liann væri
hlustað af skilningi.
En það var ekki gert. Mennirnir, sem hann beindi máli
sínu til, voru ólgandi af gremju og reiði. Skap þcirra mátti
naumast hitna meira. Þeir voru harmi lostnir og ráðvilltir
vegna morðsins, gripnir vissri andúð á öllum Texönum
sökum þess að með tilkomu bins fjandsamlega líkskoðara
þólti þeim sem mælirinn væri íylltur.
Kellerman sýndi slcírteini sitt. „Heyrðu vinur -— liátt-
virti herra“, sagði hann. „Er ekki eitthvað í lögum ykkar,
sem gerir undantekningu mögulega?“
„Nei, því miður“, sagði Ward hryggur. „Ég veit liver þér
eruð, en ég get ekki hjálpað ykkur undir þessum kringum-
stæðum.“
Á meðan Ward var að tala, tók Kellerman eftir því, að
vagninum með kistunni hafði verið ekið nær. Jacqueline
Kennedy stóð fyrir aftan vagninn og hvíldi höndina lauslega
á bronsloki kistunnar. Clint Hill, Godfrey McHugh, Dugger
liðþjálfi og Oneal voru umhverfis hana, en O’Donnell,
ö’Brien, Poweis, Clifton, Gonzalez og Andy Berger gengu
meðfram vagninum. Earl Rose bafði tekið sér stöðu í dyr-
unum, sem fara varð með kistuna út um. Það var þá komið
að úrslitahríðinni í vinámi bans.
Erfitt er að gera sér grein fyrir því, sem fram fór á næstu
mínútum. Ward dómari, sem horfði á upphaf viðureignar-
innar frá bækistöð hjúkrunarkvennanna, liélt því síðar fram
að bún hefði aðeins staðið í nokkur andartök. En í raun
réttri varð hún nokkru lengri. Samkvæmt framburði hjúkr-
unarkvennanna, sem höfðu auga með IBM-klukkunum, stóð
]>essi síðasla vörn Roses yfir i tíu mínútur. Margar útgáfur
hafa komið fram af frásögninni af atburðinum og ber engum
saman, því fyrir alla þátttalcendur var hér um að ræða mikið
tilfinningamál. Af öllum viðstöddum hefði frú Kennedy haft
mesta möguleika á að gefa greinargóðan vitnisburð um at-
v;k þetta, en al' ásettu ráði var séð lil þess, að það fór fyrir
ofan garð og neðan Jijá Iienni.
Gonzalez sá Rose halda annarri hendinni á lofti eins og
lögregluþjónn, sem stjórnar umferð. „Við sleppum ekki
líkinu!“ sagði Rose. „Voveiflegum dauðdaga þarf að fylgja
líkskoðun1 Það er í lögum okkar!“
Líkskoðari Dallasborgar virtist gripinn alvarlegu geð-
vonzkukasti. Hann baðaði út höndunum eins og vængjum
og skyrtan hans var öll úr lagi gengin. Allt blóð virtist horf-
ið úr freknóttu andliti bans, svo að hörundslilurinn minnti
á kaldan liafragraut. Hann talaði án afláts kvikri, gjallandi
röddu, en Gonzalczi virtisl ræða hans mestmegnis vera
skræk öskur. Það var erfitt að fylgjast með þræðinum hjá
honum, en einna helzt var að heyra að hann ræddi um
vernd fyrir liina saklausu, dag hinna ákærðu í réttinum,
trúnaðareið lækna og heilagleika lexanskra laga, sem menn
sambandsstjórnarinnar vildu nú svívirða.
Mennirnir umhverfis líkkistuna ákváðu að taka uppá-
stungu Kemps Clarks ti! greina; ef nauðsyn bæri til, myndu
þeir leggja hendur á líkskoðarann. O’Donncll gaf Kellerman
merki um þetla og Kellerman lét það ganga til hinna lif-
varðanna. 1 næstu andrá var Rose umkringdur vöðvum.
„Þið getið ekki farið nú!“ þvaðraði hann flaumósa fram-
an i Ken og hoppaði án afláts til að missa ekki sjónar á
kistunni. „Þið getið ekki hreyft hana!“
Þvaga af sveittum mönnum hafði safnazt saman við dyrn-
ar. Þær höfðu verið knúðar upp á gátt og nú mjökuðu
menn sér fram í ganginn handan þeirra. Tlieron Ward gisk-
aði á að þarna hefðu verið samankomnir um fjörutíu menn.
Fram til þessa bafði Rose staðið einn, en bann var nú samt
sem áður i Dallas, auk þess sem hann var embættismaður
liins opinbera, og lögreglumenn Dallasborgar voru eðlilegir
bandamenn likskoðarans á staðnum. Einn þeirra var í hópn-
um, sem kom aðvifandi frá ylri forstofunni. Hann tók sér
stöðu við hlið Roses.
Nú leit út fvrir að það vrði að liafa hönd á tveimur mönn-
úm í stað eins, og ef lögreglumaðurinn liefði gert alvöru úr
því að styðja málstað likskoðarans, hefði hann ekki orðið
neitt lamh að leika við. Hann var nefnilega farinn að fitla við
skammbyssu sína.
Þegar þeir O’Donnell og O’Brien voru að ryðja sér braul
i áttina til Roses, komu þeir Burkley og Mcllugh á móti
þeim og stungu upp á annarri lausn. Þeir bentu á að frið-
dómari væri viðstaddur og að hann hefði vald til að taka
fram fyrir bendurnar á líkskoðaranum. Allir biðu stilllir
meðan náð var í dómarann, en framganga hans varð mönn-
um Kennedys aðeins til vonbrigða. Hann gat ekkert gert,
að bann sagði. Ef friðdómari fengi dauðsfall til meðferðar
og hann grunaði að manndráp befði verið framið, þá var
skylda bans að fvrirskipa hkskoðun. Og i þessu tilfelli voru
svo ríflegar áslæður til að ætla, að um manndráp befði verið
að ræða, að bann gat ekki horft framhjá þeim. Hann áleil
að skoðunin gæti varla tekið meira en þrjár klukkustundir.
O’Donnell fór fram á undantekningu fyrir Kennedy forsela.
Þótt kliðurinn i mannskapnum væri nú orðinn óskapleg-
ur, heyrðu þeir O’Donnell og O’Brien báðir að friðdómar-
inn sagði: „Ilvað mér viðvíkur, liefur þetla manndráp ekki
sérstöðu framyfir önnur.“ Þetta þótti þeim einstaklega and-
slyggileg umsögn. Áhrif hennar á O’Donnell létu ekki lengi
á sér standa. Ilann bölvaði. Svo tróð hann sér svo nærri dóm-
aranum, að við lá að nef þcirra snertust, og sagði: „Við «•-
um að fara.“
Framhald i næsta blaði.
34 VIKAN 12 tbI