Vikan - 22.03.1967, Blaðsíða 12

Það er bjartur morgunn í London. Ung
stúlka í grænni kápu gengur hröðum skref-
um að neðanjarðarbrautinni. Hún lítur út
eins og hundruð annara ungra stúlkna á
leið til vinnu sinnar. Eini munurinn var
kannski sá að þetta var í fyrsta sinn sem Jill
fór til vinnu í London, fyrsti skrifstofudag-
urinn.
Hún stóð í yfirfullum vagninum og horfði
í kringum sig, flest voru andlitin falin bak
við dagblöð. Það var ekkert vafamál, London
var ekki vinaleg borg. Til að róa yfirspennt-
ar taugar sínar fór hún að stytta sér stundir
með því að athuga auglýsingaspjöldin í vagn-
inum.
Allt í einu fann hún það á sér að einhver
veitti henni athygli. Hún horfði, hálf vand-
ræðaleg í kringum sig, og mæti þá mjög
skærum, bláum augum, sem horfðu á hana,
milli dagblaðs og hattbarðs. Hún horfði
andartak í þessi augu og það var nóg til þess
að maðurinn deplaði augunum glettnislega.
Hún var ekki lengi að snúa sér að auglýsing-
unum aftur. Samt komst hún í betra skap,
það var þó alltaf ein sál í London, sem hafði
veitt henni athygli.
Þá tók hún eftir því, sér til mikillar skelf-
ingar, að hún hafði gleymt að fylgjast með
stoppstöðvunum. Hún reyndi að gægjast í
gegnum þvöguna, til að sjá hve langt hún
væri komin.
Maðurinn lét blaðið falla niður og sagði
brosandi:
— Þetta er Covent Garden.
— Takk fyrir.
— Næsta stöð er Holborn.
— Ó þakka yður hjartanlega fyrir.
Hún fór af við Holborn. Það gerði hann
líka. Hún fann að hann var rétt á eftir henni
út af stöðinni. Hún varð að ganga svolitið til
baka, til að komast yfir götuna, og það gerði
hann líka. Þegar hún hraðaði sér að skrif-
stofubyggingunni, hafði hún það á tilfinning-
unni að hann væri nokkrum skrefum á eftir.
Þegar hún kom í anddyrið á stóru bygging-
unni, varð hún að snúa sér til dyravarðarins
til að fá upplýsingar og hann sagði henni að
hún ætti að fara upp á sjöundu hæð.
Það biðu tveir menn við lyftuna, þegar hún
kom þangað. Annar var maðurinn úr neðan-
jarðarbrautinni. Henni Jétli, því að hún vissi
að hann hlaut að vinna hér í húsinu og hafði
ekki verið að veita henni eftirför. Hann var
að tala við hinn manninn og tók ekki eftir
henni.
Jill var vandræðaleg og ósjálfrátt beit hún
í þumalfingurinn. Hún kveið fyrir að mæta
á skrifstofunni og nú varð hún að fara upp
á sjöundu hæð, hún sem var dauðhrædd við
lyftur. Ekki svo að skilja að hún hefði setið
föst í lyftu, en hún hafði hugsað um það með
12 VIKAN
12. tbl.