Vikan - 22.03.1967, Blaðsíða 4

Eina sýn bar oftar fyrir augu Angelique en henni þótti gott: Hún
sá mann koma þeysandi að höllinni og knýja dyra. Þetta var konung-
urinn. Hann tók hana í fangið og hvíslaði orðin, sem hann hafði aðeins
skrifað einni konu: — Ógleymanlega barnið mitt....
Guð veri lofaður, sá tími var liðinn, að konungur Frakklands gat
stokkið á bak hesti sínum og riðið hvíldarlaust til elskunnar sinnar,
eins og hann hafði einu sinni getað, þegar hann var ástfanginn af
Marie Mancini.
Einnig hann var fangi síns eigin veldis, og varð að bíða eftir því,
að hún auðmýkti sig. Hann reyndi að kria einhverja von út úr Monsieur
Bretuil.
—■ Haldið þér, að hún muni koma, Monsieur?
Hirðmaðurinn hneigði sig djúpt, meðfram til að fela glottið.
— Sire, Madame du Plessis er enn dauðþreytt eftir þær hræðilegu
raunir, sem hún varð að þola á ferð sinni.
— Gat hún ekki beðið yður fyrir skilaboð til vor? Er hún enn full af
blindri beiskju i vorn garð?
-- Því miður, Sire, ég óttast að svo sé.
Konungurinn bældi niður andvarp og augnaráð hans varð fjarrænt,
þar sem hann starði yfir stóran salinn.
Myndi hann sjá hana koma að lokum, niðurlúta og auðmjúka?
Hann efaði það. Illur fyrirboði speglaði til hans mynd af undurfag-
urri, hlekkjaðri konu, sem stóð efst upp á turni og horfði út yfir skóga
og lygnar ár.
6. kafli.
Angelique hljóp undir trjánum. Hún hafði farið úr skóm og sokkum,
og hún naut þess að finna mosann við naktar iljarnar. Stundum nam
hún staðar og hlustaði af algleymisathygli. Um leið vissi hún, hvert hún
átti að stefna, og hentist áfram. Frelsistilfinningin gagntók hana. Hún
hló lágt. Það hefði verið svo auðvelt að fara ofan í kjallarann og út
um litíu dyrnar bak við vínámurnar, dyrnar að göngunum, sem voru
ómissandi á hverju sveitasetri.
Neðanjarðargöngin í Plessis áttu ekkert sameiginiegt með hinum
einstöku göngum, sem lágu frá húsi hennar i Rue de Beautreillis í
París. Þau göng hófust í brunni, lágu undir hina fornu borg Lutetia
alla ieið út í útjaðar Vincennes. I Plessis var þetta aðeins rök, illa
þefjandi hola, sem hún varð að skríða i gegnum. Þegar hún kom út
í kjarrið, leit hún út á milli greina og sá hermennina I rauðum skikkj-
um á varðgöngu sinni. Hún var hins vegar hulin sjónum þeirra, og þeim
4 VIKAN
12. tbl.