Vikan - 22.03.1967, Blaðsíða 31

var það mjög breytt frá því sem verið hafði skömmu áður.
Það var næstum alveg hreint og hér um bil tómt. Fólldð,
sem liafði troðfylll það fyrir hálftíma, var farið. Oneal var
þar og laut yfir fægða ldstuna. O’Donnell stóð í dyrunum.
Boh Dugger frá Dallas-lögreglunni hafði komið með frú
Kennedy inn fyrir þröskuldinn. Hann leit dugnaðarlega út,
svo liún herti sig upp og otaði að lionum úlnliðnum. Hann
skildi liana, fann smelluna með þumalnögbnni og fletti af
henni hanzkanum.
Ilún gekk til forsetans og lyfti hönd lians varlega. Síðan,
þegar hringurinn var kominn á fingur lians, sleppti hún
liönd hans og drúpti höfði.
Það gekk mikið á þegar forsetinn kom til Parkland-
sjúkrahúss og engu minna þegar hann fór þaðan.
Oneal hafði áhyggjur út af atlaskinu, sem kistan var
fóðruð innan með; það var lireint, en hugzast gal að í
það kæmu blettir. David Sanders, aðstoðarmaður, har kvíð-
ijoga fyrir því að hringur frú Kennedy kynni að týnast, og
með því að smyrja firigur forsetans með rjóma, tókst hon-
um að koma hringnum upp fyrir fremsta liðinn. Samkvæmt
fyrirmælum Orieals lagði hann siðan plastdúk innan í
kistuna. Hjúkrunarkonurnar Doris Nelson og Diana Bowr-
on voru í óðaönn að vefja líkið inn í annan plastdúk. Að
því loknu hað útfararstjórinn Doris að færa sér geysistórt
hulstur úr gúmmii og nokkra gúmmipoka. Hann dró hulstr-
ið utan yfir plastdúkinn, sem lik forsetans hafði verið vafið
i, skar af pokunum svo að þeir urðu mátulegir að stærð og
smokraði þeim síðan hverjum af öðrum utan yfir höfuð for-
setans, unz liann liafði fullvissað sig um um, að sjö vökva-
held lög' úr gúmmii og tvö úr plasti voru á milli áverkans
á höfðinu og atlasksins græna. Allt þetta tók tuttugu mín-
útur.. Frú Kennedy hafði aftur setzt í stól sinn og leit út,
fannst Gonzalezi, „eins og særð kanína“.
f augum Henrys og annarra í fylgdarliði forsetaris var liin
unga, granna ekkja Johns Kennedy orðin að einskonar dul-
úðugu tákni. Aldrei fyrr hafði þeim fundizt þeir standa
manneskju svo nærri. Þeir gerðu ráð fyrir að allir væru sama
sinnis, og þeir sem uppgötvuðu að svo var ekki, urðu upp-
næmir. Henry varð fyrstur þeirra fyrir þeirri reynslu. Hann
var að litast um eftir þröngum gangi, sem lá til herbergis
er læknarnir notuðu til að taka við neyðarköllum. Veik-
hyggð hjúkrunarkona með nosturslega greitt, ljóst hár og
mjóleitur, þöttalegur unglingur stóðu þar saman; þau héldu
livort utan uro annað, og hélt Henry fyrst að þau gerðu þetta
af gagnkvæmri meðaumkvun vegna andláts þjóðarleiðtog-
ans. Þá brosti hjúkrunarkonan flírulega. Piltungurinn hvísl-
aði cinhverju að henni og hún flissaði. Henry kallaði lineyksl-
aður: „Gætuð þið ekki reynt að liegða ykkur sæmilega?“
Þaii litu upp, steinliissa, og hurfu á brott.
Það væri i meira lagi ósanngjarnt að lialda þvi fram,
að léttýðgi og skortur á kurteisi hefði verið einkennandi
fvrir framkomu slarfsfólksins í Parklandsjúkrahúsi. Flest-
ir starfsmannanna voru álíka ráðvilllir og gestir þeirra og
gerðu sitt bczta til að skapa reglu úr mestu ringulreið, sem
þeir höfðu nokkru sinni kynnzt. Eri slysavarðstofur eru
ekkert elskulegir staðir og sumir starfsmannanna þar verða
óhjákvæmilega liarðsoðnir. Fleira gerðist sem gestunum
fannst særandi. karlmaður með harítónrödd hló svo að
bergmálaði eflir einum ganginum, á öðrum gangi brugðu
tveir aðstoðannenn á hávaðasaman og galsafenginn leik
og i forsalnum á þriðju hæð heyrðust menn kallasl á kjarn-
miklum orðum.
Jacqueline Kennedy tc>k ekki eftir neinu af þessu. Nú
var svo komið að írska Mafíari svokallaða, öryggisverðir og
hermálaráðunautar, höfðu náð undirtökunum i skurðlækn-
ingadeild hinni meiri. Þeir liöfðu einangrað forsetafrúna
algerlega. Engum þeirra geðjaðist að staðnum og yfirleitt
litu þeir svo á, að biðin eftir likinn væri ónauðsynlega erfið
reynsla fyrir liana. Það fannst lienni ekki. „Þcr gætuð farið
til flugvélarinnar nú þegar“, sagði einn þeirra við hana, og
hún svaraði enn einu sinni: „Ég fer ekki héðan fyrr en með
Jack.“ En þeir héldu að hún væri að minnsta kosti öi’ugg
fyrir hverskonar aðskotadýium. Aðeins duttlungar tilvilj-
unarinnar gátu rofið varnargar.ðinn, sem þeir höfðu mynd-
að umhverfis liana.
En þetta var stund duttlunga. Líklega var kaþólslcum
klerkum eínum manna mögulegt að sleppa í gegnuin þétt-
an varðhringinn, sem unxkringdi hana. Kæixxi einn slikur,
myndu úlverðirnir gera ráð fyrir að ekkjan hefði sent eflir
honum, og frarnir frá Boston, senx voru íxæstir henni, íxxyndu
ekki standa i vegi fyrir lionunx. Og [xetla var nákvæmlega
það senx gerðist, og því varð lrú Kennedy fyrir því, sem
síðar var talað um sem „innskot prestsins.“ Síðar létu þeir
Ken O’Donnell, Larry O’Biáen og Dave Powers í ljós vafa
uni, að raunverulegur prestur hefði verið á ferðinni. Eng-
inn nema pokajxrestur gat hegðað sér á þamx hátt, sem hamx
gerði.
En prestur var hann.^Faðir Thonxas Cain var jxriór dóm-
iníkönsku feðranna í rómversk-kaþólska háskólanxmx í Dall-
as, seixi er í sex milna fjarlægð frá Parkland-sjúkrahúsi.
Hann var líka sérvitringur. Hann kcðjureykti, gekk með
glei’augu, var með grátt hár, senx farið var að þynnast,
og langari Ixáls. Jafnvel við hátíðleg tækifæri var
hátterni föður Cains mjög á reiki. Hann talaði ósköjx-
in öll og stundum i helg og biðu, pataði með löng-
um handleggjunum og liafði tilhneigingu til að ráðast
umhugsunarlaust út í það, senx andinn inngaf honum þá
og' þá stxmdina, en varð gjarnan grijxinn samvizkxibiti eftir
á. Þegar cljákni háskólans hafði tilkynnt honum xun skotiix
í Elm Street, konxst aðeins ein hugsun að hjá honum: ka-
þólskur forseti var særður og við lilið lians har honum, föð-
ur Cain, að vera. Engu skipti hann sú staðreynd, að aðrir
prestar hlutu að vera nær vettvangi atburðanna, þvi hann
hafði dálílið, senx þeir liöfðu ekki. I grænni skjóðu á skrif-
stofxi sinni geynxdi lxann skreytt krossmark, og innan í því
örlitla flís úr sjálfum krossi Krists, vafða innan í plast. Fað-
ir Cain snaraðist i hempuna, setti á sig kragann, stakk
skjóðunni í vasa sinn, hljójx xit til bils sins og ólc af stað til
sjúkrahússins. Alla leiðina ók hann mfeð bensíngjöfina
í botni. Það var kraftaverk að liann skyldi ekki drejxa sig,
eins og haiin viðurkeixndi sjálfur siðar. Hann skildi lxílinn
eflir í bendu af öðrum vögnum, sem lagt hafði verið á
stæðin i miklu flaustri cxg gevstist svo inn í sjúkrahúsið
framhjá lögreglumömmnum frá Dallas, varðflokknum, sem
Rcxv Kellernian stjói’iiaði, tveimur hershöfðingjunx i ein-
kennisbúningi og Mafíunni. A leiðinni heyrði hann ein-
hvern segja að forsetinn væri dáinn.
Frú Kennedy leit ujxjx og sá livar liann tvísteig fvi’ir
framan liana. Augu hans voru æðisleg.
„Hvenær dó liann?“
„f bílnunx, held ég“, svaraði liún tryllingslega.
Faðir Cain leysti frá skjóðunni. „Ég er nxeð lxelgan dóm
frá sjálfum hinum sanna krossi“, sagði hann.
Hann rétti fram krcxssmarkið og hað hana „sýna því lotn-
ingu.“ Hún kyssti krossmai'kið, en skyldi ekki fyllilega hvað
i2.tbx VIKAN 31