Vikan - 22.03.1967, Blaðsíða 30

...DAIIBI FORSEIA
að lionum: „Heyrðu, hvernig væri að líta í stjórnarskrána?“
,,'Auðvitað“, sagði Sanders og skammaðist sín. Scm dómari
Norðursvæðisins (Northern District) í Texas, var Sarah (sem
Sanders að lokum hafSi liaft upp á) hærra sett í stétt lög-
manna en hann, en luin liafði ekki einungis gleymt stjórnar-
skránni, heldur og slegið þvi föstu að nákvæmt orðalag eiðs-
ins skipti ekki máli, þar eð kjarni allra eiða væri nokkurn-
veginn sá sami. „Ég var hvergi smevk,“ sagði hún síðar.
„Ég hefði gelað gerl það án formlegs eiðtexta — ég hefði
sjálf getað sett texla saman.“ Sem liún ók lil flugvallarins
í rauða sporthílnum sínum, liafði lnin miklu meiri áhyggj-
ur út af því að lnin kæmist ekki þangað nógu fljótt. Hún
hafði þekkt Lyndon Johnson síðan 1943, og „ég vissi að
hann vildi Iáta ldutina ganga fljótt. Þannig er hann.“
En hann vildi ekki heldur liafa neitt hálfverk á hlutunum,
og sem betur fór fyrir þá, sem ekki eru jafn kærulausir og
Sarah um orðalag handarísku stjórnarskrárinnar, geklc liann
tryggilega frá öllu. Klukkan tuttugu mínútur yfir tvö —
tuttugu mínútur yfir þrjú i Washington — hringdi síminn
hjá Katzenbach. Það var „Hvila lnisið í I)allas“, óþreytandi
í leit sinni að lögfræðingi, sem vissi nákvæmlega livað einn
forseti ætti að segja þegar hann læki við emhætti. „Bíddu“,
sagði Nick. „Ég skal lesa það uj)p.“
Lyndon Johnson gekk inn í káetuna. „Eg var að tala við
dómsmálaráðherrann, og hann ráðleggur mér að sverja eið-
inn hér,“ sagði hann við Valenti.
Hljóðið í sjónvarpstækinu í fárra feta fjarlægð frá þeim
varð nú tortryggilegt, líkt og einliver væri að hækka eða
lækka tóninn. Fréttaskýrendurnir voru í svipinn ruglaðir í
ríminu, en í Dallas voru nýjar og æsilegar fréttir rétl í þessu
að berast út. Lögreglan hafði farið inn í kvikmyndaliús og
handtekið mann fyrir að drepa Tippit lögregluþjón. Fimm
mínútuin áður en Katzenbaeh byrjaði að lesa eiðinn upp
fyrir Marie, hafði morðdeild lögreglunnar komizt að því,
að nýi fanginn þeirra vann sem lagermaður hjá texönsku
skólabókaútgáfunni. Líka hafði það komið fram að fangann
hafði vantað, einn starfsmannanna, þegar Roy Truly taldi
fólk sitt hálftima eftir morðið. Nú fvrst vottaði fyrir skímu
í gegnurn þá svartaþoku, sem til þessa hafði skýlt uppruna
ógnaratburðarins.
Vernon öneal, útfararstjóri, er fyrirhafnarmikil jiersóna
í sögunni af Jolin Kennedy. Hann var stuttur, digur, hárug-
ur og með stöðugum sorgarsvip í stíl við starfið, lalaði með
þykkum, texönskum áherzlum og skipti gráu hárinu nó-
kvæmlega í miðju og sléttgreiddi það aftur. Stofnun hans var
þannig vai ið, að innréttingarnar i henni hefðu getað verið
frá Waugh eða Huxlcy. Þar var likhús með teppi út i öll horn,
guðrækileg tónlist leildn, kaffistofa fyrir svanga og syrgjandi
ætlingja hinna látnu og heill floti af Iivítum líkvögnum —
þeir voru liafðir hvítir sökum þess, að eigandanum fannst
að dauðinn ætti ekki að gera menn dapra í hragði. Og þar
sem Oneal hafði ærið að starfa, voru sjö líkvagna hans bún-
ir talstöðvum og auk þess hafði liann slik læki á skrifstofu
sinni. Síðastnefndu ta'kin voru tengd sendikerfi lögreglunn-
ar, því fyrirtælcið var á samningi við horgina. Það hafði
fengið veitingu fyrir öllum likum, sem til féllu austan meg-
in við Þrenningará (Trinity River), en aðalkejipinaulur
Oneals annaðist veslurbakkann.
Skömmu eftir hádegið, tuttugasta og annan nóvember,
stóð svo á, að seytján af átján starfsmönnum Oneals höfðu
í'arið út í mat. Oneal greip andann á lofti þegar hann hevrði
í móttakaranum, að 601 (kallnúmer hifhjólafylgdar l'orset-
ans) væri að senda út á dulmáli 3, sem var aðeins notað
þegar brýnustu nauðsyn bar til. Því næst hringdi siminn hjá
honum. „Þelta er Clint Hill hjá leyniþjónustunni“, sagði
röddin i símanum. „Við óskum eftir kistu liingað til Park-
land-sjúkrahússins. Eg vona að þér komið undireins.“
„Bíðið —• híðið!“ sagði Oneal. „Við erum með kistur af
öllum verðflokkum.“
„Komið með þá beztu sem þér hafið,“ sagði Clint.
Oneal liljóp inn í herbergið, þar sem kisturnar voru geymd-
ar og valdi þá dýruslu, af svokölluðu „Britannia“-módeli frá
Elgin Casket Company. Ilún var tvöföld, úr hreinu bronsi
og loftþétt, fjögur hundruð kiló, enda gat liann ekki borið
hana einn. Ilann liraðaði sér úl á afleggjarann fvrir framan
hjá sér og heið þar eins og veiðiljón, unz liann hafði náð i
þrjá starfsmenn, sem voru að koma úr mat. Þótt kistan væri
níðþung, var lnin auðveld í meðförum fvrir þá fjóra. Þeir
settu Iuma inn í stoll bílaflota stofnunarinnar snjóhvítan,
loftkældan Cadillae, módel 1964.
Þegar komið var á sjúkrabílastæðin við Parkland-sjúkra-
Iiúsið, opnuðu þeir kádiljálcinn, Oneal og Ray Gleason, bók-
ari hans. Öryggisverðir og fréttaritarar frá Hvíta húsinu
kornu hlaujiandi þeim til hjálpar; kistan var lögð á gúmmi-
fúðraðan böruvagn, sem útfararstjórinn átti, og lienni ekið
inn eftir lönguin ganginum. Fréttaritararnir fóru ekki lengra
en að víðum dyrunum. Andy Berger, öryggisvörður, gaf
Ken O’Donnell merki um að kistan væri komin.
„Ég þarf að tala við yður,“ hvíslaði Iven að frú Kennedy
og henti lienni að fylgja sér frameftir ganginum. Hún fylgdi
honum að einum dyrunum þar, og þá sá Pam Turnure að
hún tók viðbragð eins og köttur og þreif i hurðarhúninn —
til að fullvissa sig um, að hurðin væri ólæst. Ilún hafði gizk-
að rélt á að nú væri verið að koma með kistuna og að þeir
vildu ekki, að hún sæi hana. En Iven hafði lofað henni, að
hún fcngi að sjá eiginmann sinn áður en kistunni væri lokað,
og hún var staðráðin i að sjá lil þess, að það loforð
væri haldið. Kemp Clark, skurðlæknir, kom til þeirra. Hún
beindi máli sínu lil læknisins. „Al'sakið má ég ekki koma
inn?“
„Nei, nei,“ umlaði hann.
Hún hallaði sér að honum. „Haldið þér að ég komizt úr
jafnvægi, læknir, þótt ég sjái kistuna?“ sagði hún. „Ég sá
inanninn minn deyja. Hann var skotinn i faðmi mínum. Ég
er lituð blóði hans. Er það hugsanlegt að ég geti séð eitthvað
verra, en ég hef séð nú þegar?“
Clark gafst upp. „Jæja, látuni svo vera. Ég skil.“ Hann vék
lil liliðar.
Hún var réll á eflir Oneal. Sem liún gekk yfir ganginn, hélt
hún áfram að hugleiða, livað liún ætti að skilja eftir hjá for-
setanum. Skyndilega dall henni í hug giftingarhringurinn,
sem liún bar. Engan Iilut í eigu sinni Iiafði henni þótt vænna
um. Gagnstætt bárspönginni hennar, sem var skreytt smar-
ögðum, var hann skrautlaus. Raunar var hann þesskonar
giftingarhringur, sem karhrienn bera. Forsetinn hafði lceypt
hann í flýti í Newport, rétt áður en þau voru vígð saman.
Það hafði ekki einu sinni gefizl tími til að grafa í Iiann dag-
setninguna; lnin hafði síðar farið með liann til skartgripa-
smiðs og látið gera ]>að. Það væri sérstaklega vcl viðeigandi
að skilja hringinn eftir hjá honum, svo fremi hún næði hon-
um af sér. Hún reyndi að ná af sér vinstri hanzkanum, en
gal ekki einu sinni opnað smelluna.
Þau voru nú komin inn i herbergið. Að frátöldum sótt-
hreinsunarefnunr og skjannabjörtu ljósinu yfir höfði þeirra
30 VIKAN I2- tbl-