Vikan - 22.03.1967, Blaðsíða 17

vottaði fyrir beiskju undir kátín-
unni. Ég leit í augu hennar, það
var eitthvað. óttaslegið og veikt
í þessum fallega, brúna líkama.
Hún leit niður.
— Fáið yður sæti, herra Harp-
er. Þér hljótið að vera velta því
fyrir yður, hversvegna ég sendi
eftir yður. Kannske veltið þér
aldrei neinu fyrir yður heldur?
Ég settist á sólstól. — Ég velti
fyrir mér. Ég geri mér jafnvel
hugmyndir. Mest af mínu starfi
er í sambandi við skilnað. Ég er
hjónadjöfull.
— Þér lítillækkið yður, herra
Harper. Og þér talið ekki eins
og leynilögreglumaður. Mér þyk-
ir gott að þér skylduð minnast á
skilnað. Ég vil taka það skýrt
fram. þegar í upphafi, að það er
ekki skilnaður, sem ég vil. Ég
vil að hjónabandið endist. Ég hef
nefnilega ákveðið að lifa lengur
en eiginmaður minn.
Ég sagði ekkert, og beið eftir
meiru. Þegar ég horfði nánar á
hana, sá ég að brúnt hörund
hennar var ofurlítið hrjúft og
ofurlitið skorpið. Sólin hamraði
á koparbrúnum fótleggjunum og
sömuleiðis á höfuð mitt. Neglurn-
ar á tám hennar og fingrum voru
allar málaðar með sama blóð-
litnum.
— Það kann að vera, að það
sé ekki í samræmi við þá reglu
að þeir lifi lengst, sem bezt eru
til þess fallnir. Þér vitið senni-
lega, að fætur mínir eru gagns-
lausir, en ég er tuttugu árum
yngri en hann, og ég ætla að
lifa hann. Beiskjan skein í gegn-
um orð hennar og stakk eins og
vespa.
Hún heyrði það sjálf og gleypti
það um leið. —- Hitinn hér er
eins og í líkbrennsluofni. Það er
ekki rétt að þið karlmennirnir
skulið þurfa að vera í jakka,
Gerið svo vel að fara úr.
— Nei, takk.
Þér eruð afar kurteis.
— Ég er með axlahulstur. Og
ég er enn að hugsa. Þér minntust
á Albert Graves í bréfinu.
— Hann mælti með yður.
Hann er einn af lögfræðingum
Ralphs. Þér getið talað við hann
eftir hádegið um launin.
Er hann ekki ríkissaksókn-
ari lengur?
— Ekki síðan stríðinu lauk.
— Ég vann lítilsháttar fyrir
hann 1940—41. Ég hef ekki séð
hann síðan.
Hann sagði mér það. Hann
sagði mér. að þér væruð snjall
að finna fólk. Hún brosti hvítu
brosi, rándýrslegu og glampandi
í dökku andlitinu.
— Eruð þér snjall að finna
fólk, herra Harper?
— Rannsóknarlögreglan er
snjallari. Er eiginmaður yðar
týndur?
— Ekki nákvæmlega týndur.
Hann er aðeins horfinn, einn eða
með öðrum. Hann yrði ævareið-
ur ef ég færi með þetta í rann-
sóknarlögregluna.
— Ég skil. Þér viljið að ég
finni hann, ef mögulegt er, og
komist að því í hvaða félagsskap
hann er. Og hvað svo?
Bara að segja mér hvar
hann er og með hverjum. Ég
skal sjá um afganginn sjálf. Þó
að ég sé veik, lá milli orðanna,
þó að ég sé fótalaus.
— Hvenær hVarf hann?
— f gærkvöldi.
— Hvar?
— f Los Angeles. Hann var í
Las Vegas •— við eigum bústað
þar skammt frá — en hann flaug
til Los Angeles í gær með Alan.
Alan er flugmaðurinn hans.
Ralph stakk hann af á flugvell-
inum og hvarf.
— Hversvegna?
— Ég býst við, að það hafi
verið af því að hann var drukk-
inn. Rauðar varir hennar herpt-
ust í fyrirlitningu. - Alan sagði,
að hann hefði verið að drekka.
Þér álítið, að hann hafi
hlaupizt á brott í fylliríi. Gerir
hann það oft?
— Ekki oft, en illa þegar hann
gerir það. Hann missir alla stjórn
á sér, þegar hann drekkur.
— Varðandi kvenfólk?
— Það gera allir karlmenn. En
það er ekki það, sem ég hef á-
hyggjur af. Hann missir alla
stjórn á sér í fjármálum. Hann
lenti á fylliríi fyrir nokkrum
mánuðum og gaf fjall.
— Fjall?
Heilt fjall með veiðikofa.
- Gaf hann það konu?
— Ég vildi næstum óska, að
svo hafi verið. En hann gaf karl-
manni það. Ekki eins og þér
haldið. Hann gaf það heilögum
manni í Los Angeles, með pítt,
grátt skegg.
Hann lítur út fyrir að vera
viðkvæmur.
Ralph? Hann yrði kolbrjál-
aður, ef hann heyrði yður segja
það. Hann byrjaði sem olíubor-
ari. Þér vitið hvernig manngerð-
in er, að nokkru leyti maður, að
nokkru leyti krókódíll, að nokkru
leyti bjarnargildra, með spari-
grís þar sem hjartað ætti að vera.
Það er þegar hann er edrú. En
alkóhól þíðir hann upp, eða
þannig hefur það að minnsta
kosti verið síðustu árin. Eftir
nokkra sjússa þráir hann að
verða lítill strákur aftur. Og
hann leitar að föður eða móður-
týpu, sem getur snýtt honum og
þurrkað af honum tárin og flengt
hann, þegar hann er óþekkur.
Hljómar þetta grimmdarlega? Ég
er aðeins raunsæ.
— Já, sagði ég. — Þér viljið
að ég finni hann áður en hann
gefur annað fjall. Dauðan eða lif-
andi, bætti ég við í huganum; en
ég var ekki sálfræðingurinn
hennar.
— Og ef hann er með konu,
hef ég að sjálfsögðu áhuga fyrir
Framhald á bls. 48.
Ný, mjög spennandi framhaldssaga eftir
Ross McDonald, sem gerist í Los Angeles
og nágrenni og fjallar um ævintýri leynilög-
reglumannsins LEW HARPER, sem er aö
góðu kunnur. Samnefnd kvikmynd mun
verða sýnd í Austurbæjarbíói um það leyti,
sem sögunni lýkur í Vikunni, og myndir þær
sem með henni birtast, eru úr kvikmynd-
inni.
Olíukóngurinn Ralph Sampson er týndur.
Eiginkona hans ræður Harper til að finna
hann. Það gengur ekki þrautalaust, því fljót-
lega kemur á daginn, að Ralph er týndur af
mannavöldum. Helzta hjálparfólk Harpes
fyrst í stað er Miranda, dóttir Sampsons, Al-
an, einkaflugmaður hans, og Graves, lög-
fræðingur hans, — allt merkilegt fólk, sem
kemur mikið við sögu.
Miranda (Pamela Tiffin) og Alan (Robert Wagner) í sundlauginni.
Paul Newman leikur Harper.
iz.thi. vikan 17