Vikan - 22.03.1967, Blaðsíða 13

sjálfri sér, hve voðalegt það væri ef slíkt
kæmi fyrir; Jill hafði mjög fjörugt ímynd-
unarafl.
Lyftan var sjálfvirk og af þeirri gerð sem
Jill treysti ekki á nokkurn hátt, hún myndi al-
drei þora að fara ein í slíkri lyftu. heldur
vildi hún nota stigana.
Á annari hæð fór hinn maðurinn út. Ungi
maðurinn lyfti hendinni til að þrýsta á hnapp,
sneri sér að Jill og spurði:
Hvaða hæð? Ó, við hittumst örugglega
í neðanjarðarlestinni. Er það ekki rétt? Ég
vissi ekki að þér hefðuð vinnu hér.
— Þetta er líka fyrsti dagurinn.
•— Velkomin í fjölskylduna. Hvaða hæð?
— Sjöunda, þakka yður fyrir.
— Þá er það deildin hjá Vic Johnson.
Hann er heppin. Við komum örugglega til
með að hittast oft. Ég vil heldur fara úr hér.
Nei, þér eigið ekki að fara úr héma. —
Hvað er að?
Ég vil heldur fara úr hérna. Mér þykir
svo gaman að ganga upp stiga og þessutan
er ég svo ofsalega hrædd við lyftur, þori alls
ekki að vera ein. Ég ýti venjulega á alla
hnappana í einhverju æði. Hún gleymdi því
að hún var með hatt á höfðinu, og strauk
hárið frá enninu svo hatturinn hékk á hnakk-
anum.
Ungi maðurinn lyfti brúnum, horfði glettn-
islega á hana og gekk svo inn í lyftuna aftur.
— Það minnsta sem ég get gert er að
fylgja yður alla leið upp. Það lítur fyllilega
út fyrir að þér þurfið á einhverjum að halda
til að passa yður, svo það er bezt að þér
leyfið mér að bjóða yður í hádegisverð. Ég
sæki yður klukkan eitt, er það ekki í lagi?
— Jú, takk, sagði Jill, ósköp lágvær.
Hún flýtti sér út úr lyftunni, sem svo fór
niður aftur.
Frú Mears tók á móti henni, það var hún
sem hafði ráðið hana fyrir viku síðan.
— Hérna höfum við fröken Martinson,
sagði hún. — Komið með mér þess leið. Ég
sé að þér hafið hitt Jimmy Russel. Það er
vist bezt að ég segi yður það strax, að hann
er dálítið sleipur. Lyftan á það til að festast
á milli hæða, ef hann er staddur þar með
laglegri stúlku. Ég vil bara aðvara yður....
Fyrir utan það að vera hávaxinn, bláeygð-
ur og laglegur, var Jimmy Russel líka glað-
vær, friálslegur. aðlaðandi og notalegur. Þeg-
ar Jill horfði á hann yfir borðið á veitinga-
húsinu, sem hann hafði valið, gat húri ekki
varizt því að hugsa að hann væri óskadraum-
ur ungra stúlkna. Henni var það fyllilega
ljóst að það var auðvelt að verða ástfangin
af honum. En hún hafði verið vöruð við, svo
hún hugsaði með sér að það væri eins gott
að taka ekki allt hátíðlega sem hann sagði.
- Þú hefur fengið í þinn hlut eitthvert
það fallegasta nef, sem ég hefi séð, sagði
Jimmy og hann var grafalvarlegur. -—Hefur
enginn sagt þér það?
— Ég veit ekki til þess að nefið á mér hafi
verið til umræðu áður.
-—• Datt mér ekki í hug. En mér þykir
gaman að því að vera dálítið frumlegur, og
fallegt nef er ekki öllum gefið. En svo langar
mig til að spyrja þig, hvernig sveitastúlka
eins og þú ert, hefur getað valið hatt, sem
passar svona dásamlega vel við þetta nef?
-—• Ég er alls ekki sveitastúlka, sagði Jill
með áherzlu. — Ég er fædd og uppalin í
Portsmouth.
— Yfirleitt geri ég ekki annað en að elda
mat. Ég á fimm bræður, og ég veit ekki
hvort það er vegna sjávarloftsins, að þeir
hafa svo gríðarlega matarlyst. Þessvegna vildi
mamma að ég færi til London og fengi eitt-
hvað að gera þar. Annars hefði ég aldrei
komizt út úr eldhúsinu, nema þá með því
að gifta mig og flytjast yfir í eitthvert annað
eldhús.
—• Það er ekki sérstaklega rómantískt,
þegar þú segir það á þennan hátt.
— Það fannst mér ekki heldur, og þess-
vegna er ég hér.
— Tilbúin til að njóta stórborgarlífsins,
með öllum þess unaðssemdum. Þá skal ég
segja þér, ég held ég sé rétti maðurinn til
að sýna þér borgina. Eigum við að byrja í
kvöld? Hvað viltu helzt sjá?
Jill var látin byrja starfið með því að taka
afrit, og henni var sagt að þau yrðu að vera
algerlega gallalaus. Árangurinn var sá að
hún varð að skrifa nokkuð oft upp, vegna
þess að hún var svo taugaóstyrk. Hún var
því dauðþreytt þegar hún þrammaði niður
alla stigana, frá sjöundu hæð. Hún viður-
kenndi með sjálfri sér að þessi fyrsti dagur
á vinnustaðnum hefði verið þreytandi. En
hún ætlaði ekki að fara beint heim í her-
bergiskyrtuna og sitja þar alein allt kvöldið.
Hún ætlaði bara að skreppa heim og hafa
fataskipti og fara svo út með Jimmy. Hann
hafði boðið henni á söngleik og svo ætluðu
þau út að dansa og borða eitthvað á eftir.
Þetta leit ekki svo illa út.
Það unnu þrjár stúlkur á sömu skrifstofu
og Jill. Hún var dálítið einmana í stórborg-
inni. og þessvegna langaði hana til að kynn-
ast þeim. Fyrst var það Sandra Hupert-Smith,
sem á hverjum morgni gaf nákvæma lýs-
ingu af glæsilegum veizluhöldum, sem hún
hafði tekið þátt í kvöldið áður. Svo var
Claudia Harcourt, sem var einkaritari herra
Johnsons, og alltaf var að tala um einhverja
háttsetta persónu, sem hún kallaði einfald-
lega HANN. Og sú þriðja var Angela Brown-
ing, sem var mjög dularfull, þegar hún talaði
um fortíð sína.
Þær voru allar mjög notalegar við hana,
en mestan hluta dagsins mösuðu þær um
menn og atburði, sem Jill kannaðist ekkert
við, svo henni fannst hún vera dálítið utan-
veltu.
Fyrsta vikan fór að mestu leyti í það að
komast á bylgjulengd við samstarfsfólkið á
skrifstofunni. og svo auðvitað við Jimmy
sem hún hitti oft á kvöldin.
Einn daginn kom Jimmy við á skrifstof-
unni hjá henni, til að tala nánar um það hvar
þau ætluð að hittast um kvöldið. Jill var þá
ein með Claudiu. Þegar Jimmy var farin
sagði Claudia:
— Hann er glæsilegur náungi, finnst þér
það ekki?
■—• Jú, sagði Jill og andvarpaði, — það er
hann.
— Ég veit að þú hatar mig fyrir það sem
ég ætla að segja, en hann hefur orð á sér
sem kvennabósi hérna í fyrirtækinu.
Jill kinngdi og barðist við að láta röddina
hljóma eðlilega. — Mig hefur grunað það.
Þessutan kynnti frú Mears hann sem mesta
kvennagullið í fyrirtækinu.
— Já, þar er hún lifandi komin. En þú
skalt ekki taka mömmu Mears alvarlega.
Hún þjáist af einhverjum dyggðarkomplex-
um. En svo við snúum okkur aftur að Jimmy.
Fyrst var hann með einhverri stúlku í bók-
haldinu, en hún er farin héðan. Svo var það
Anna, rauðhærða stúlkan í listmunadeildinni,
og svo hefi ég grun um að hann hafi verið
eitthvað með Angelu Browning. Mér finnst
að þú eigir að vita þetta, svo þú getir varað
þig á Jimmy. Það er alltaf erfitt að vera
ókunnugur í borginni...
Jill svaraði og reyndi að vera hressileg í
bragði:
— Þakka þér kærlega. En ég get fullviss-
að þig um að ég veit vel hvað ég er að gera.
Ég veit hvað ég er að gera. sagði hún við
spegilmynd sína, þegar hún var að snyrta
sig í fatageymslunni, áður en hún fór út með
Jimmy um kvöldið. Ég ætla að skemmta mér.
Ég ætla að njóta þess að upplifa allt sem
mig dreymdi um, áður en ég fór til London,
og ég hefi skemmtilegasta fylgdarsvein sem
hægt er að hugsa sér. Ég veit vel hvað ég er
að gera. Ég vil taka þátt í lífinu, og það
verða engin tár eða brostið hjarta, þegar
ævintýrið er úti.
Hún brosti með sjálfri sér. Hún var ósjálf-
rátt farin að tileinka sér málfarið á skrif-
stofunni, það var kannski merki þess að hún
væri farin að samlagast fólkinu.
Framhald á bls. 37.
Flest fyrirtæki hafa einhvern Don Juan meðal starfsmanna sinna. Hérna heitir hann Jimmy og
honum er lýst þannig: „Lyftan á það til að festast milli hæða, þegar hann er þar staddur, einn
með einhverri laglegri stúlku af skrifstofunni
Smásaga eftir: Vivienne Coldrey
i2.ini. vikAN 13