Vikan - 22.03.1967, Blaðsíða 32

DAIIBI FORSETA
alll þetla átti að þýða. Síðan sagðist liann vilja fara nieð
það inn til forsetans. Hún hugsaði: Krossmarkið hlýtur að
vera þessum manni mjög mikils virði, og: Ef hann vill gefa
Jack það, hversu fallega er það ekki hugsað aí' honum.
O’Donnell kinkaði kolli og presturinn hélt áfram inn. En
liann skildi hinn lielga dóm ekki eftir iijá forsetanuni.
Hann lét sér nægja að ganga um kring í herberginu og
veifa krossmarkinu háliðlega yfir höfði Vernons Oneal,
hjúkrunarkvennanna og aðstoðarmannsins og síðast en ekki
sízt yfir plastinu og gúmmíinu og gúmmípokunum sex, sem
huldu liöfuð líksins.
Þegar hann kom fram aftur, sagði hann: „Ég hef veitl
eiginmanni yðar blessun lieilags dóms frá hinum sanna
krossi.“
Hún starði á hann. Krossmarkið var enn í hendi lians.
Hún hugsaði: Þú átt við, að þú hafir ekki skilið það eftir hjá
honum.
O’Donnell olnhogaði sig nú áfram í áttina lil lians. En
það var engan veginn auðvelt að losna við föður Cain.
Hann livirflaðist í einskonar dansi til og frá, yfirkominn af
æsingi, og liarkakýlið á honum hreyfðist ótt og lítt. Hann
þrýsti hönd forsetafrúarinnar og reyndi að taka utan um
hana, kallaði hana skírnarnafni hennar og öðrum nöfnum
innilegri og lofaði að skrifa lienni bréf. Þegar þeir Ken, Larry
og Dave héldu sig liafa króað hann af, smaug hann úr greip-
um þeirra. Hann flanaði aftur inn í slysavarðstofuna, val-
hoppaði þar hringinn i kringum Oneal, stjáklaði fram og
aftur, nam staðar frammi fyrir liópi starfsmanna sjúkra-
hússins, sem stóð þar upp við vegg, og kom þeim til að lesa
með sér faðirvorið. Svo kom Iiann enn einusinni til frú
Kennedy og teygði sig eftir hendi hennar. Hún kippti hend-
inni að sér. „Fyrir alla muni faðir, látið mig í friði“, bað hún.
Nú sneri O’Donnell á móti honum í fullri alvöru, og þá
hopaði liann og kreisti skjóðuna milli lianda sér. Rödd hans
fjarlægðist smámsaman, tónandi bænir af liitasóttarkennd-
um ákafa. Nærstaddir héldu sig vera lausa við liann, en
hann var í aðeins fárra feta fjarlægð og liafði alls ekki
hugsað sér að fara.
ÞRETTÁNDI KAFLI
Löngu, fægðu líkkistunni liafði verið lokað og lienni
lyft upp á vagninn, sem íylgdi henni. Jacqueline Kennedy
drap í sígarettu og litaðist um með láthragði, sem bar eirð-
arleysi og óþolinmæði vitni. Hún var tilbúin. Útfararstjór-
inn var tilbúinn. Starfsliðið á Parkland hafði gert það sem
það gat og sneri sér nú að þvi að sinna öðrum neyðartil-
fellum. Samt voru þau ekki lögð af stað. Dyr slysavarðstof-
unnar voru opnar og IBM-ldukkan þar inni sýndi að þau
höfðu verið á sjúkrahúsinu í hálfa aðra klukkustund.
„Liðþjálfi, hversvegna get ég ekki lagt af stað til Was-
lnngton með eiginmann minn?“
Bob Dugger vissi hversvegna ]iað var ekki liægt, en liann
hafði elcki liugsað sér að upplýsa hana um það. Undanfarnir
alburðir gáfu einum of dreifbýlislega mynd af Dallas, fannst
honum, og sem Texani fann liann til blygðunar. Aðrir nær-
staddir höfðu þegjandi komizt að samkomulagi um að leyna
hana ástæðunni fyrir töfinni, og þótt undarlegt megi lieita
tóksl þeim það. Þetta var óróakenndasta atvik þessa síðdegis,
og það átli sér stað umhverfis hana í meira cn hálftíma, en
þó var það ekki fyrr en miklu seinna, i Washington, að hún
gerði sér Ijóst, hvað hafði tafið þau svo lengi.
Roy Kellerman hafði orðið fyrstur öryggisvarðanna til
að veðra ný vandræði. Skömmu áður en komið var með
kistuna, liafði Iiann verið sladdur i hækistöð lijúkrunar-
kvennanna ásamt dr. George Burkley, líflækni forsetans.
Hann var á símtali við Hvíta liúsið þegar fölur, freknóttur,
glaseygur og jakkalaus maður kom á vettvang, gekk að öðr-
um síma og hrifsaði til sín heyrnartólið, eins og byssumaður
úr Villta vestrinu. Hann sagði: „Þetta er Earl Rose. Hér hefur
verið framið manndráp. Þeir geta ekki farið fyrr en likskoð-
un hefur farið fram.“
Faðir Cain hafði aðeins valdið tímabundinni truflun, en
Rose var mildu erfiðari viðfangs. Presturinn hafði viljað
vel. Framkoma lians hafði fyrst og fremst stafað af þvi, live
hágindi þjóðarinnar lögðust fast á liann (og þvi liélt hann
fram síðar). En Rose var ekki þannig gerður, að hann ylli
sjálfum sér liugarkvölum með þvi að efast um réttmæli
eigin gerða, og liann var þvi óvanur að gerðir hans væru
gagnrýndar. Hann var líkskoðari Dallasliéraðs og hafði skrif-
stofu í sjúkrahúsinu. Hann var smámunasamur og upp-
stökkur, liafði þann ávana að pata með vísifingri og mæla
stilfærðri rödd eins og hrokafullur skólameistari. Hann virt-
ist bjóða fjandskap heim. Stéttarbræður hans töldu hanh
lirokafullan en snjallan. Hann var áreiðanlega greindur;
kunni heilmikið í texönskum lögum og meðhöndlaði þau eins
og trúarhrögð. Dura lex, sed lex: lögin eru hörð, en þau
eru lög. Þannig var hans viðhorf.
Gagnstætt því sem var um prestinn, þá skammaðist lækn-
irinn sín ekkert eftir á. Þennan dag tókst lionum að hleypa
sjálfum sér svo myndarlega upp, að hann varð bókstaflega
hvitglóandi af reiði, og svo sannfærður var liann um rétt-
mæti málstaðar síns að bræði lians dvinaði aldrei. Ári síðar
þurfti ekki annað en minnast á bardaga þann, sem liann liáði
tultugasta og annan nóvemher, til að í hann hlvpi glímu-
skjálfti. Sem læknir og opinber embættismaður i Dallas, þá
kom liann í senn fram sem lögmaður og læknir. Hann gat
orðið hrikaleg hindrun í vegi ef hann vildi, og það vildi
hann. Hann taldi sig skynja glöggt, hvernig ástandið.var á
Parkland, og það var i hans augum alveg óskaplegt. Maður
hafði verið drepinn í Dallas. Aðrir ælluðu að hlaupast á
brott með líkið, þvert á móti því, sem texönsk lög mæltu
fyrir. Þeir höfðu að engu réttindi, sem dr. Earl Rose var
kjörinn til að gæta. Það var þörf á róttækum aðgerðum, og
til þeirra ætlaði liann að grípa.
Rose lagði á og ætlaði svo að yfirgefa herhergi hjúkrunar-
kvennanna. Kellerman gekk i veg fyrir hann. Hann mælti
seimdregið og eins varfærnislega og lionum var unnt. „Vin-
ur minn, þetta er lík forseta Bandarikjanna og við ætlum
með það til Wasliington.“
„Nei, þannig liggur málið ekki fyrir.“ Rose steytti fingur
framan í öryggisvörðinn. „Þegar manndráp er framið, verð-
ur að kryfja líkið.“
„Hann er forsetinn. Við tökum hann með okkur.“
„Líkið fer ekki fet“, hreytti Rose út úr sér á móti.
„Heyrðu vinur, ég heiti Roy Kellerman. Ég er öryggis-
vörður og settur yfir þá deild leyniþjónustunnar, sem í Hvíta
húsinu starfar. Við erum að leggja af stað með forsetann til,
höfuðhorgarinnar.“
„Þið farið ekki fet með líkið. Við höfum lög liérna. Og
við liöfum Iiugsað okkur að framfylgja þeim.“
Dr. Burldey tók nú upp rölcræðurnar við Rose, læknir við
lækni. En það var til einskis. Kellerman mjakaði sér í átt-
ina til þeirra. „Vinur minn, það er nú hægt að gera undan-
tekningu á lögum eins og þessum.“
Rose hristi þverhausinn.
„Ef þú ætlast til að ég láti undan, verðurðu að sýna mér
32 VIKAN t2- tbl-