Vikan - 26.10.1967, Blaðsíða 10

ÞÆTTIR UM LÍF OG LEIK
ALFREDS ANBRÉSSONAR
GYLFI GRÖNDAL TÖK SAMAN - SÍÐARI HLUTI
Sú skopsaga er sögð af Alfred
Andréssyni, að einhverju sinni á
sokkabandsárum sínum hafi hann
verið á dansleik. Hann hitti þar
stúlku, sem honum leizt vel á og
dansaði við hana. En eins og oft
vill verða var annar maður á dans-
leiknum, sem einnig girntist stúlk-
una og hafði ætlað sér hana. Sá
var mikill vexti og kraftalegur og
hafði fenglzt eitthvað við hnefa-
leika. Honum þótti að sjálfsögðu
súrt í brotið að þurfa að láta (
minni pokann. f lok dansleiksins
kom til handalögmála, sem enduðu
með óvæntum sigri Alfreds.
Kvöldið eftir var Alfred á gangi
eftir Austurstræti með stúlkuna upp
á arminn á leið I Nýja bíó, þegar
hnyppt var óþyrmilega í hann. —
Hann litur við og sér, að þar er
kominn vinurinn frá kvöldinu áð-
ur. Þessi kraftajötunn hreytir út úr
sér:
„Viltu koma hérna fyrir hornið
og tala við mig. góði."
Nú voru góð ráð dýr. Alfred
notfærði sér hetjumóð örvæntingar-
innar, leit á boxarann og hvfslaði
iitrandi vörum:
„Ef þú ekki steinheldur kjafti, þá
stíg ég ofan á þigl"
Boxaranum varð svo mikið um
þetta, að á samri stundu var allur
vindur úr honum. Upp frá þessu
tók hann alltaf ofan fyrir Alfred.
Þegar við skildum síðast við Al-
fred Andrésson, voru að baki hin
glöðu og lausbeizluðu ungdómsár,
sem ofangreind skopsaga lýsir. —
Hann var þrítugur, þegar kominn
( hóp beztu leikara bæjarins, ný-
lega kvæntur og búinn að eignast
dóttur.
f hönd fóru veltiár stríðsins með
hernáminu og öllu sem því fylgdi.
BLÓMASKEIÐ REVÝUNNAR.
Eins og drepið var á í upphafi
verður nafn Alfreds varla nefnt, án
þess að í sömu andránni sé minnzt
á revýurnar. Af revýunum í Reykja-
vík er löng saga, þótt ekki verði
hún rakin hér. Revýur og farsar
voru um langt árabil vinsælasta
leikhúsefnið og þóttu með öllu
ómissandi þáttur ( skemmtanalffi
bæjarins. Brynjólfur Jóhannesson
seg:r í minningum stnum um revý-
urnar:
„Þær komu og fóru eins og vind-
urinn, stóðu með blóma eitt árið
og lögðust svo niður það næsta.
Þá fengust margir hnyttnir og hag-
orðir menn við revýusmfð, Páll
Skúlason, Morten Ottesen, Tómas
Guðmundsson, Emil Thoroddsen,
Haraldur A. Sigurðsson, Bjarni Guð-
mundsson og raunar enn fleiri. —
Síðasta blómaskeið revýunnar hófst
með Fjalakettinum, sem þeir stofn-
uðu Emil og Haraldur og Indriði
Waage . Fjalakötturinn hafði
sýningar sínar ( Iðnó unz Sjáif-
stæðishúsið var byggt, en þá tók
Bláa stjarnan við."
Alfred bar uppi hverja revýuna
á fætur annarri. Margar voru bein-
Knis samdar fyrir hann. Flestum
ber saman um, að revýurnar hafi
sjaldan staðið með meiri blóma en
einmitt þessi ár. Nægir að nefna
örfá dæmi: „Hver maður sinn
skammt", Nú er það svart, mað-
ur", „Allt í lagi, lagsi". í öllum
þessum revýum var hent gaman að
atburðum Ifðandi stundar, og fékk
þar hver sinn skammt, ekki sfzt
stjórnmálamennirnir. Stundum vildi
brenna við, að gamanið væri svo-
lítið grátt, en sjaidan meiðandi. Og
alltaf vakti það óskiptan hlátur og
kátínu, ekki sfzt f ógleymanlegri
túlkun Alfreds Andréssonar.
Hernámið varð efniviður f marg-
ar revýur, enda hafa aldrei orðið
skjótari umskipti á Iffi og kjörum
manna hér á landi. Um fátt var
meira rætt en hið svokallaða
„ástand". Það fyrirbæri leit eitt
sinn þannig út f spéspegli hinna
Sigrún Magnúsdóttir og Alfred Andrés-
son í Tovaritsh, sem Leikfélag Reykja-
víkur sýndi veturinn 1937—'38.
10 VIKAN «•tbl