Vikan - 26.10.1967, Blaðsíða 50

við byggjum er það ekki slæm
lexía og því fyrr sem maður
lærir hana, þeim mun betra fyr-
ir manns eigin sálarfrið.
Adrienne fann hönd hans und-
ir olnboganum meðan þau gengu
út að bílnum. Bentley spOrt-
bíl í úrvals ásigkomulagi. Hún
horfði hugsi á hann, þegar hann
renndi sér undir stýrið og setti
í gang. Hún hafði gert sér rétta
hugmynd um hann, allt frá
fyrstu kynnum. Hann var hroka-
fullur, sjálfselskufullur og kald-
hæðinn — en engu að síður var
sérkennileg, næstum dapurleg
heimspeki í mörgu af því sem
hann hafði sagt. Þessar hugsanir
og margar aðrar þutu í gegnum
höfuðið á henni, þessa stuttu leið
milli Drumbeat og hins gerogí-
anska einbýlishúss Spencers,
hinum megin í þorpinu.
Jessica Spencer tók á móti
þeim í stofunni sem var smekk-
lega húsgögnum búin og tók
Adrienne þegar í stað með sér
til að kynna hana fyrir gestun-
um sem þegar voru komnir.
Þetta var samkvæmisglaður og
vingjarnlegur hópur; meðalald-
urinn lá sennilega milli þrjátíu
og fjörtíu ára, að undanteknu
einu rosknu pari sem var kynnt
sem March dómari og kona
hans. Meðan á máltíðinni stóð
sat hún milli gestgjafans og hins
glaðlega Bill Timpson og hafði
enga ástæðu til að láta sér leið-
ast, meðan hún naut frábærr-
ar máltíðar. Hvað eftir annað leit
hún yfir borðið og f ann að Martin
Westbury virti hana fyrir sér
meðan hann ræddi í lágum
hljóðum við Jessicu Spencer og
þennan viðkunnalega gamla
dómara, sem sat henni til hægri.
Framhald í næsta blaði.
A
¥
♦
*
Á-G-7-6
4
Á-D-6
Á-9-8-6-4
ekkert N
y K-D-G-10-7-6-2 V A
4 K-G-10-9
Jt, k-d 8
A D-10-9
y 8-3
4 8-7-4
Jf, G-10-7-5-2
A K-8-5-4-3-2
V Á-9-5
4 5-3-2
* 3
Norður opnaði á einu laufi. Suður sagði einn spaða, og Vestur sagði
tvo spaða, til að krefja um lit. Þetta er game-krafa og segir frá ás
eða eyðu í spaðalitnum. Lokasögnin varð samt sex spaðar í Suður.
Hjartakóngurinn var látinn út og drepinn heima. Suður ályktaði
réttilega, að Austur ætti trompin þrjú, sem úti voru. Þannig hlaut
hann að missa einn slag á tromp. Jafnvel þótt tígulsvínunin heppn-
aðist, var ekki hægt að komast hjá að gefa einn slag á tígul. Þess-
vegna varð sagnhafi að reyna að fría lauf í borði. Þessvegna tók
sagnhafi strax á laufásinn og trompaði síðan lauffjarkann. Nú var
tígulsvínun tekin, og enn var trompað lauf. Vestur lét hjarta í slag-
inn, þannig að nú var grunur sagnhafa um trompleguna staðfestur.
Sagnhafi tók nú á tígulás og trompaði enn lauf. Hjarta var sett út
og trompað í borði, og nú var síðasta laufið trompað heima. Staðan
var nú þessi:
A Á-G-7
¥ ekkert
♦ 6
* ekkert
A ekkert N A D-10-9
¥ D-G ¥ ekkert
♦ K-G ♦ 8
* ekkert s A ekkert
A K-8
¥ 9
♦ 5
* ekkert
Suður lét nú út hjartaníu og trompaði með spaðaásnum í borði.
Og nú kom aldeilis til kasta Austurs. Liggur ekki beint við að kasta
tíguláttunni í slaginn? Ég er hræddur um, að flest okkar hefðu gert
það án umhugsunar. En Austur veit á þessu stigi hvernig landið
liggur. En sjáum fyrst hvað gerist, þegar Austur lætur í tíguláttuna.
Hann verður að trompa tígulútspilið úr borði, og í þann slag fer
tígulfimm sagnhafa. Og nú fær Austur ekki fleiri slagi.
Lykilspilamennskan er að fleygja trompníunni í trompásinn. —
Þannig fær vörnin einn slag á tígul og einn á tromp.
Það er sjaldgæf sú staða í bridge, sem ekki krefst umhugsunar.
Svo veltur bara á því hvað við viljum leggja á heilabúið.
50 VIKAN
43. tbl.