Vikan - 26.10.1967, Blaðsíða 11

Alfred og Inga Laxness i íslenzka gamanleiknum Leyni-
melur 13, sem Emil Thoroddsen, Haraldur Á. Sigurðs-
son og Indriði Waage sömdu.
Þegar Alfred og Inga komu heim fró nómi léku þau
m. a. í Grænu lyftunni og hlaut leikur þeirra beggja
mjög góða dóma.
"N
jöllu revýuhöfunda og túlkun Al
sds:
Indælt var í Edenslundi,
Eva kót og fyndin,
áður en þar yfir dundi
ástandið og syndin.
Ástand enn er til,
aldrei mun það hverfa, ónei.
Ástand þar
og ástand hér,
já, ástand hér
og yndisleg er syndin.
Fyrrum döpur mörg var mærin,
— margur sjansinn þrotinn.
En svo fylltist bara bærinn,
Bretinn kom og Skotinn.
Hafið hernám var.
Alls staðar var barizt, ó, 6.
Ein var hér,
og önnur þar,
já, önnur þar
svo agalega skotin.
Alfred og Agnctr Klemenz Jónsson,
ráðuneytisstjóri, á skemmtifundi ís-
lendingafélagsins í London.
Gaman er með officera
oft um dimmar nætur,
sem að er — ja, á að vera
alveg draumur sætur.
1 say, I love You,
og ég held hann skilji, ó, ó.
Bráðum er
ég orðin frú,
já orðin frú,
ó, hvernig hann læturl
Fjalakötturinn sýndi mest revýur,
staðfærða gamanleiki og farsa. —
Eitt sinn var sýndur frumsaminn,
(slenzkur gamanleikur, „Leynimelur
13", sem þeir sömdu Emil Thor-
oddsen, Haraldur Á. og Indriði
Waage. Þótti hann takast með af-
brigðum vel. Efni leiksins var hús-
næðisvandamálið, sem þá var efst
á baugi og sitthvað fleira. Aðal-
hlutverkin voru f höndum Alfreds
Andréssonar og Haraldar Á. Alfred
lék K. K. Madsen, klæðskerameist-
ara, en Haraldur Á. Svein Jón Jóns-
son, skósmið. Nokkru áður en frum-
sýningin fór fram, tóku að birtast
í dagblöðunum torkennilegar aug-
lýsingar, eins og til dæmis þessar:
„Flestar saumastofur bæjarins
eru lokaðar, — en 25. þ. m. opnar
K. K. Madsen, klæðskerameistari,
Leynimel 13."
„Er fluttur að Leynimel 13. —
Sveinn Jón Jónsson, skósmiður."
Þessar auglýsingar vöktu for-
vitni og áhuga almennings og sýna
vel hugkvæmni forráðamanna
Fjalakattarins. Það má með sanni
segja, að Fjalakötturinn hafi lífgað
upp á tilveruna ( þá daga, lýst upp
skammdegið og gert hversdags-
leikann að spaugilegu ævintýri —
eina kvöldstund. Og Alfred Andrés-
son var sá starfskraftur, sem fé-
lagið mátti s(zt án vera.
ÞJÁÐIST AF TAUGAÓSTYRK.
Fæstir gera sér Ijóst, er þeir sitja
( leikhúsi og njóta góðrar skemmt-
unar, hversu gífurleg vinna llggur
að baki einni leiksýningu. Aðeins
þeir. sem fengið hafa tækifæri til
að skyggnast bak við tjöldin og
fylgjast með æfingum lelkrits, hafa
hugmynd um allt það erfiði og
taugastríð, sem leikarar þurfa að
leggja á sig. Á þessum árum var
erfiðið enn þá meira en nú. Þá var
ekkert atvinnuleikhús. Leikararnir
urðu að stunda vinnu sfna á dag-
inn, en æfa á kvöldln — oft fram
á rauðanótt.
Líklega finna allir leikarar til
einhvers taugaóstyrks. En sumir eru
verr settir hvað þetta snertir en
aðrir. Alfred var ( hópi þeirra, sem
alltaf þjást af miklum taugaóstyrk.
Þar við bættist, að síðustu árin,
sem hann lék, átti hann við mikla
vanheilsu að sfrtða. Hann var því
sjálfur oft sárþjáður er hann lék á
sviðinu og leikhúsgestir veltust um
af hlátri ( sætum sfnum.
„Hann var alla tíð veill," segir
Inga Þórðardóttir. „Hann hafði
haft magakrampa sem barn og
Framhald á bls. 35.

«. tbi. vxKAN 11