Vikan - 26.10.1967, Blaðsíða 40

fÚRHALLUR SIGURJÖNSSON
simi 18450 Pingholtsstr. 11.
Pad er sama A
hver sidd
kjólsins er...
défilé 30-50Den
Læknirinn túlkaði og stúlkan
hlustaði. Hún stóð ennþá og hélt
kjólnum að sér, og þegar læknir-
inn hafði lokið máli sínu, kraup
hún aftur á silkikoddann, og rugg-
aði sér aftur á hælana,- það var
eins og virðuleg kveðja.
Hún brosti ekki lengur, en þeg-
ar þessi dásamlegu augu mættu
mínum, var eins og Ijúf alda um-
lyki mig, eins og eitthvert samband
væri milli mín og hennar, en svo
sá ég að þetta var misskilningur,
þvl að augu hennar urðu sorg-
mædd, og ég fann að hún vor-
kenndi mér. Svo talaði hún, og
rödd hennar var alvarleg,- — önn-
ur hvíta höndin tók blómin upp af
gólfinu. — Ég heyrði söng nætur-
galans inni I skóginum. Svo lokaði
gamli maðurinn dyrunum, að baki
barnsins sem hann tignaði svo
mjög.
— Hún sagði, læknirinn stamaði
vandræðalega. — Hún sagði — orð
hennar voru þessi: — Ég kenni í
brjósti um ykkur. O, hve land ykk-
ar hlýtur að vera ömurlegt og fá-
tæk*, að eiga engan næturgala.
Við úðuðum gamla manninn og
flýttum okkur svo út úr húsagarð-
inum. Við flýttum okkur líka að
Ijúka skyldustörfum okkar, — grafa
þá látnu, úthluta lyfjum og hrís-
grjónum, og að bólusetja. Þetta var
allt mjög óraunverulegt fyrir mér.
En lengi á eftir hlustaði ég oft eft-
ir söng næturgala, og stundum
fannst mér ég heyra til þeirra i
raun og veru,- — það var á þeim
sjaldgæfu augnablikum, þegar fall-
byssurnar voru hljóðar, og ég beið
löðursveittur í gryfjunum, eftir þvi
að árásir byrjuðu á ný.
☆
Einmana drottning
Framhald af ls. 23.
Dina brosir, og það er angur-
værð í augunum.
■ Ég fékk ekki að sjá dóttur
mína í mörg ár. Það voru svo
miklar óeirðir. Feisal konungur,
frændi Husseins, var myrtur í
Irak. Fjölskyldan var reyndar
öll myrt. Það voru líka óeirðir
í Jordan, og það var sagt að kon-
ungurinn hefði verið myrtur, en
hann komst undan. Hann stökk
upp á brynvarinn bíl, með
skammbyssu í hendinni. ók beint
að uppreisnarmönnunum og tók
þá fasta. Hvað haldið þér að
hefði skeð með dóttur mína, ef
konungurinn hefði verið myrt-
ur? Það liðu margar vikur,
þangað til ég frétti að allt hefði
farið vel.
Dina horfir í gaupnir sér, þér
verðið af afsaka....
En hún fer samt ekki strax.
— Alyia var hér í júlí í fyrra_
Nú fæ ég að hitta hana í Beiruth,.
en ég fæ ekk að fara til Amman.
Hún strýkur höndunum niður
fallega, hvítan kjólinn, eins og
til að dreifa hugsunum sínum:
— Ég hefi fitnað um næstum
fimm kíló, það er hræðilegt. En
ég þarf svo oft að fara i matar-
veizlur, með útlendum gestum,
margir þeirra eru frá Jordan.
Dina drottning er dálítið þybb-
in, eins og austurlenzkar konur
eru oft, hún er ekki sérstaklega
hávaxin, en mjög fögur. Hún er
eiginlega fegurri en hún var fyr-
ir tóif árum, þegar hún giftist.
Augu hennar eru nokkuð sorg-
mædd, húðin fallega sólbrún, og
svart, þykkt hárið greiðir hún í
hnút í hnakkanum. Hún ljómar
af kvenlegri mýkt og styrkleika.
Það er bara þegar hún talar um
dótturina, að hún er eins og hálf-
feimin.
— Það er ekki margt, sem ég
tek mér fyrir hendur. Ég gæti
skrifað bók, um stjórnmál. En
einhverra hluta vegna, kem ég
því aldrei í verk. Ég skrifa bréf
til Alyiu, hún má taka við þeim
núna, það mátti hún ekki áður.
MUNA HEFUR BREYTT ÖLLU.
í samtalinu við drottninguna
koma oft fyrir orðin „fyrr“ og
„nú“. Hún nefnir ekki hver
ástæðan fyrir þessari breytingu
er, en vdnir hennar vita það, og
þeir vita líka hve þakklát hún
er þeirri konu, sem hefur feng-
ið Hussein til að skilja, að barn
þarfnast móður sinnar.
Það er Muna prinsessa, seinni
kona Husseins, og móðir tveggja
sona hans, sem hefur skilið sorg
Dinu. Það er Muna sem nú sinn-
ir hinni yfirgefnu litlu prinsessu,
og kemur því til leiðar að hún
fær að hitla móður sína.
Hussein hélt að telpan hefði
gleymt móður sinni, en fóstrur
barnsins höfðu ekki verið jafn
harðneskjulegar og hann, þær
höfðu fært henni bréf og gjafir
frá móður hennar, á laun. Fyrir
þessu einmana barni varð móð-
irin eins konar ævintýravera,
sem hún nú loksins fær að hitta.
Og Hussein er svo ánægður í
sínu nýja hjónabandi, að hann
er orðinn miklu betri í umgengni.
— Nú er Alyia orðin ellefu
ára, segir Dina. Við höfum mjög
góðan amerískan skóla hér í
Maadi. Ég vildi óska að hún
fengi að sækja hann í nokkur
ár. Mig langar svo til að annast
uppeldi hennar. Það getur ver-
ið að hún fái að heimsækja mig,
en það verður aldrei nema nokkr-
ar vikur. Hugsið þér yður hve
ánægjulegt það yrði fyrir okkur
öll, ekki sízt fyrir foreldra mína.
Dina brosir og hagræðir hári
sínu:
— Þér verðið að afsaka, en nú
verð ég að fara, flugvélin er á
40 VIKAN tbl-