Vikan - 26.10.1967, Blaðsíða 15

að pað verði ekki þú sem reynir
það.
Adrienne virti fyrir sér mynstr-
ið i teppinu, fylgdi með augun-
um ofnum gullþræði sem lá í
gegnum alla myndina. Það mátti
líkia hugsunum hennar við þenn-
an þráð sem lá sitt á hvað og
stundum í hring. Hún fann að
handtak Julie varð fastara. —
Fyrirgefðu, Adrienne. Ég hef gert
mig seka um þá höfuðsynd að
gefa ráð, þegar þess er ekki ósk-
að, ég ætlaði ekki að prédika yf-
ir þér, en jafnvel blindur maður
gæti séð hvað þér þykir orðið
vænt um þennan litla strák. -—
Láttu nú ekki þessa væntum-
þykju svipta þig þinni meðfæddu,
heilbrigðu skynsemi.
Adrienne rykkti til höfðinu. —
Þegar maður hugsar um öll þau
hjón hér í heimi sem óska sér
barns og geta ekki eignazt það,
og svo barn eins og Jamie sem
.... Hún þagnaði og varð hörð
á svipinn. — Óréttlæli gerir mig
alltaf æsta og Jamie er að vissu
leyti sá sem verður að láta í
minni pokann. Hann ræður ekk-
ert við fullorðinn mann eins og
Westbury.
Julie kastaði höfðinu aftur á
bak og hló. —- Ó, elskan, mér
þykir vænt um þig, en þú færð
stur.dum siórkostlegar hugmynd-
ir. Við skulum fara að tala um
eitthvað annað, áður en við
hringsnúumst svo, að okkur fer
að svima. Ég lofaði að senda þér
Paddy í eina viku í lok næsta
mánaðar og ef hún lætur í ljósi
ákveðna skoðun um annan hvorn
af herrunum í Westburyfjölskyld-
unni, geturðu gengið út frá því
vísu að það er bezta og sannasta
myndin sem þú getur fengið. •—
Barn getur látið í Ijósi álit sitt
með slíkri hreinskilni og tillits-
semi að fullorðinn mann setur
hljóðan og þau geta oft og tíðum
verið ótrúlega glöggskyggn. Julie
lyfti vísifingrinum sem viðvör-
un. En reyndu nú ekki að
þrýsta á, bíddu þangað til það
kemur af sjálfu sér. Þú getur
verið alveg viss um að það kem-
ur fyrr eða síðar.
7.
Föstudagurinn kom. Það var
einn af þessum marzdögum, þeg-
ar sól, vindur og regn berst hvað
við annað og eru sigurvegarar
til skiptis. Að lokum fékk sólin
yfirhöndina og baðaði allt í
gullnum Ijóma og lokkaði fram
fegurstu fuglaraddir.
Adrienne átti von á Jamie
klukkan fjögur. Hann kom hálf
fjögur í sínum fínuslu fötum,
gráum kambgarnsfötum, blárri
skyrtu með rautt bindi og hárið
kembt niður af höfðinu, glans-
andi af hárfeiti. Hann hafði aldr-
ei áður, svo hún vissi til, skeytt
nokkru um útlit sitt, svo hún
skildi hve mikilvægur dagur
þetta var, samkvæmt hans daga-
tali. Litla andlitið, rjótt og glamp-
andi eftir rækilegan þvott, sýnd-
ist óvenju hreint og glatt. undir
klesstu hárinu, en augun lýstu
af illa dulinni. Hann barðist við
að halda sínu venjulega kæru-
leysi, en átti ofurlítið í erfiðleik-
um með röddina, þegar hann tók
undir kveðju hennar, en báðar
hendur voru djúpt í buxnavösun-
um, þegar hann lagði að sér að,
líta þannig út sem hann kæmi
með til þess eins að hjálpa Adri-
enne.
— Við eigum að vera í Wild-
stone um hálf fimm-leytið, sagði
hún og bauð honum te og kex.
Það á ekki að taka meira en hálf-
tíma að aka þangað.
Jamie afþakkaði góðgerðirnar.
Þær hefðu bókstaflega kæft
hann. — Það er töluvert langt
og við verðum að ætla okkur góð-
an tíma, ef það skyldi springa
hjá þér eða bíllinn bili, eða eitt-
hvað svoleiðis, sagði hann. —
Það er ekki vert að koma of
seint, því annars getur maður-
inn haldið að við höfum misst
áhugann og þá selur hann öðrum
hvolpinn. Hugsunin um þá yfir-
vofandi hættu gerðu augu hans
dökk um hríð.
— Það held ég ekki, en við
getum farið af stað um leið og
við erum búin með teið.
J&mie hafði ekki augun af
borgundarhólmsklukkunni. Hann
var nýbúinn að læra á klukku og
var afar stollur af þeirri kunn-
áttu sinni.
— Klukkan er fimm mínútur
yfir hálf fjögur, tilkynnti hann
válega.
— Ég þarf ekki langan tíma
til að gera mig í stand, sagði
Adrienne róandi. Hún tók vel
eftir taugaóstyrkri drengsrödd-
inni, sem strauk yfir gluggakist-
una. — Ég lagði kortið mitt á
borðið í bókasafninu. Kannske
þú lítir á það meðan þú biður.
— Þá það. Hann skauzt inn í
bókasafnið og var kominn aftur
innan fárra sekúndna. Það var
töluvert afrek, því hann sýndist
vera fullkomlega eðlilegur og
slangranði kæruleysislega lil
Adrienne, sem sat í hægindastól
við eldstæðið. Samkvæmt tillögu
hennar breiddi hann kortið á
gólfið, settist á hækjur sínar og
fylgdi svörtu, hlykkjóttu strikinu
eftir með fingrinum.
•—Við verðum fyrst að fara til
Ford og því næst til Stow-on-
the-Wold. Þá er ekki mjög langt
eftir Hann leit upp. ... Ég fór
einu sinni til Burlon-on-the-Wat-
er með pabba það er á sem ligg-
ur meðfram allri götunni. Það er
fallegt þar, en það má ekki sigla
á báti á þessari á, ekki róa held
ur, ekkert. Svo hélt hann áfram
að virða fyrir sér kortið. - Við
sáum lika módelþorpið, það er
bara úr steini. Það er allt í lagi
með það. Fingurinn nam staðar.
— Þarna er Wildstone Park, ná-
kvæmlega þarna. Þarna, sérðu
það? Nafnið stendur þarna. Hann
mætti aðdáunaraugum Adrienne
og kafroðnaði. — Við eigum
svona kort heima líka. Frú Gar-
stone sýndi mér staðinn á því
— okkar korti, og ég lærði utan
að hvar það var. Ég gat ekki
lesið það alveg einn. Það var
greinilegt að hann taldi það
myndi borga sig að vera full-
komlega heiðarlegur. Það gat
haft hættulegar afleiðingar ef
hann skrökvaði, þótt það væri
ekki nema lítið, svo sem að láta
líta út sem hann gæti lesið einn
á kort. Hlutirnir höfðu einstakt
lag á því að fara þversum, sér-
staklega þegar eitthvað mikil-
vægt var annarsvegar, og þessi
dagur var alll of miklvægur til
að e'ga neitt á hættu með hann.
í gærkvöldi hafði næstum verið
eins og aðfangadagskvöld. Hann
hafði lekið fram beztu fötin sín
og án þess að skeyta um ertni
frú Garston hafði hann beðið um
hreina skyrtu og svo hafði hann
sjálfur burstað skóna sína. Þegar
pabbi hans kom heim frá The
Lame Duck, hafði hann látið at-
hugasemd falla um það, hvað
skórnir voru vel burstaðir, en
hann hafði ekkert haft að alhuga
við stefnumót hans við ungfrú
Blair. Að sjálfsöeðu hafði hann
ekki sagl að þau æiluðu að fara
að I;aupa hund. Það gat beðið,
þangað til það yrði spurt um
hvað þau hefðu gert. Hann ætl-
aði aldrei að geta sofnað, eftir
að hann var kominn í bólið og
þegar Jamie um síðir heyrði til
pabba síns í stiganum á leið upp
að bátta, var hann enn að hugsa
um allskonar hunda. En það var
ekki bara hundurinn sem lék
lausum hala i höfðinu á honum.
Bíltúr með kvenhetju sinni var
ævintýri út af fyrir sig. Honum
féll betur við Adrienne Blair en
nokkra aðra manneskju að pabb-
anum undanteknum. Hún var svo
örugg og honum gazt vel að því
hvernig þykkt hárið vafðist upp
í endana, að dimmbláum augun-
um, djúpum og glitrandi, eins og
stöðuvatninu á almanaksmynd-
inni yfir rúminu hans. Bezt af
öllu féll honum hvernig hún tal-
aði við hann. Hún meðhöndlaði
hann sem jafningja. Og svo bros-
ið hennar! Það var alveg sér-
stakt bros. Það var eins og fá
gott mjúkt, þykkt, hlýtt teppi
utan um sig. Um leið var hún
aldrei velluleg. Hún reyndi aldrei
að kyssa hann eða fitla við hár-
ið á honum, eins og ungfrú Ran-
kin gerði. Það var nóg til að
koma út á honum köldum svit-
anum.
Hann hallaði sér aftur á bak
og dró paappírsörk upp úr vas-
anum. — Ég hugsaði upp nokkur
nöfn í gær, en ég er hrifnastur
að því síðasta.
Adrienne las það sem þarna
slóð skrifað með furðu háum stöf-
um. Stafsetningin var nákvæm-
ega eftir framburði, en nöfnin
voru allt frá „riddari" niður í
upplalningu af nöfnum á ám í
Englandi.
— Ég týndi mikið af þessu
upp úr skólaatlasnum mínum,
sagði hann. — Ég þekkti mann
einu sinni sem átti kelturakka
sem hét Tyne.
Adrienne las síðasta nafnið
upphátt. — Bracken. Hún endur-
tók þetta nokkrum sinnum. —
Já, mér líkar vel við það. Ég
var búin að hugsa mér kannski
Don, en Bracken er miklu
skemmtilegra og fallegra. Það
verður Bracken ef okkur lízt á
þenr.an hvolp.
Jamie brosti breitt. Þetta var
eitt af þeim stórkostlegu andar-
tökum sem hann hafði dreymt
um. Hún brosti núna og ham-
ingjan ólgaði í honum, á svip-
aðan hátt og gos, ef maður drekk-
ur það of hratt. -—- Nú vantar
klukkuna næstum kortér í fjög-
ur. Rétt eins og karlmaður sem
væntir þess á hverju andartaki
að verða faðir, trítlaði hann úr
einum stað i annan, alveg þang-
að til þau voru sezt inn í bílinn.
Ég ætla að kaupa stationbíl
um leið og ég er búinn að læra
að aka, tilkynnti hann. — Það
er það bezta. þegar maður á
hund. Hann dró djúpl andann.
-Hundurinn minn á að vera
með mér hvar sem er. Hvar sem
hann vill í öllum heiminum meira
að segja í baði með mér, ef hann
vill. Ef hann vill ekki fara eitt-
hvað, vil ég ekki fara heldur.
— Það er eitt af því sem mað-
ur verður að minnast, ef maður
ætlar að eiga hund Það er meira
en bara hafa hann við hendina,
þegar maður er í skapi td að
fara með hann út að ganga. Það
er auðvitað ekki alltaf sem það
er -’iðeigandi að taka hann með,
en þegar þannig slendur á, má
maður aldrei láta sér finnast að
það sé of mikið á sig iagt að
taka tillit til hans tilfinninga
lika.
-— Minn á að minnsta kosti að
gera nákvæmlega það sama og
ég nélt Jamie ákveðinn áfram.
— Ég hleypi engum inn í baðið
þegar ég er þar, en það er nokkuð
anneð með hund. Hann kann
ekki að tala. Það breiddist bros
yfir andlit Jamies. — Pabbi var
reiður í gær, þegar hann ætlaði
inn að raka sig og ég var að lesa
í bókinni, sem þú lánaðir mér.
Hann hefði ekkert fengið að vita
um það hefði ég ekki gleymt
henni á baðkarinu. Hann sagði að
ef hann stæði mig að því að sitja
þar og lesa oftar skyldi hann ekki
gefa mér neina vasapeninga í
heilan mánuð.
— Það er þá bezt að þú sért
varkár. Adrienne beygði til
vinstri fyrir utan Stonway og ók
í suðaustur.
— Það skiptir ekki máli, ég
fæ enga vasapeninga hvort sem
er. Jamie starði út um hliðar-
Framhald á bls. 45.
43. tbi. VIKAN 15