Vikan - 26.10.1967, Blaðsíða 45

t
Fallegt... Fallegra...
Fallegast?
Hver getur gert upp á milli?
Þær nota allar EVETTE hárlakk og lagningarvökva.
EVETTE hárvörurnar gefa hárinu gljáa og næringu,
— hár yðar verður aldrei of stíft en helzt þó
í skorðum, og lagningin endist lengur.
HANDHÆGT.
Evette hárlakk fæst í hentugum
smástaukum til að hafa í veski.
Kaupið Evette hárlakk strax í dag
þér munið ekki sjá eftir því.
iVnbrrg
svo rétt og eðlilegt að henni
fannst næstum glæpur að neita
þeim um tækifæri til að finna
og skynja þennan fullkomna fé-
lagsskap. Þa«ð gat ekkli verdð
neinn sem gæti fundið upp á því
að hafa á móti svo saklausri
gleði?
Hún var ekki alveg eins viss
um svarið, þegar hún næsta kvöld
kom niður stigann og varð vitni
að því, þegar Martin Westbury
kom inn í forsalinn og varð fyrir
leiftursókn af Bracken, sem
flýtti sér að taka á móti honum.
8. kafli.
Hánn lyfti spriklandi hnoðran-
um og hélt honum armslengd
frá sér og horfði í snör, brún
augun. Þaðan sem Adrienne stóð
heyrði hún ekki hvað hann sagði,
en viðbrögð Brackens voru tákn-
ræn. Hann lét manninn ljúka við
prédikun sína, vatt sér til, veif-
aði rófunni og nartaði í ávítandi
vísifingurinn.
Westbury bölvaði og sló hvolp-
inn hressilega á bossann. Særð-
ari á tilfinningunum en líkam-
lega vældi hann aumlega og trítl-
aði til Adrienne til að leita vernd-
ar. Án þess að segja nokkuð rétti
Westbury fram vísifingurinn og
Adrienne varð að gæta sín að
brosa ekki, þegar hún sá förin
eftir agnarlitlar, beittar tennur.
Þar sem hann stóð þarna glæsi-
lega klæddur í vel sniðnum, klæð-
skerasaumuðum smóking, snjó-
hvítri skyrtu með lakkskó, slétt-
greitt hár og æstan, móðgaðan
svip, var Martin Westbury svo
líkur syni sínum, að hún varð
að halda aftur af sér til að
klappa honum ekki á kollinn og
bjóða honum upp á súkkulaði-
kex. Þess í stað bauð hún hon-
um drykk.
— Mér þykir þetta leitt, sagði
hún, þegar hún hellti gini í glas
handa honum — En þetta er
bara hvolpur og hefur ekki lært
að hafa stjórn á sér ennþá.
— En hann getur þakkað sín-
um sæla fyrir að ég hef lært
það Martin tók á móti glasinu
og settist. Hann tók meira að
segja Bracken upp á hnéð og
tók um silkimjúk eyrun. — Er
þetta einn af hvolpunum sem
Bill Timpson talaði um, um dag-
inn?
— Mmm. Lízt yður á hann?
Hann horfði á hana með undr-
unarsvip og svo færðist varúð
í grá augun. — Skiptir það
nokkru máli?
— Flestir karlmenn eru fyrir
hunda.
Aftur urðu augu hans vökul.
Hann lyfti hvolpinum upp og
virti hann rannsakandi fyrir sér.
— Ég geri engar kröfur til að
vita nokkuð um smáatriðin, en í
mínum augum títur út fyrir að
vera allt í lagi með hann.
— Sama segi ég, en hann hef-
ur töluvert ákveðinn vilja og
sínar skoðanir á hlutunum.
Martin setti hundinn á gólfið
og lyfti glasinu. — Þetta minnir
mig á son minn. Jamie er tíður
gestur hér, að mér skilst. Hvemig
semur yður við hann?
Nú var röðin komin að Adri-
enne að vera á verði. — Mér lík-
ar prýðilega við Jamie, honum
þykir gott að vera hér og hér
er nóg athafnasvæði. Á Dmm-
beal er rúm fyrir heila herdeild
af börnum, ef með þyrfti. Ég
vona að þér hafið ekkert á móti
því að Jamie komi hingað og
leiki sér.
Það var meiri ögrun í orðun-
um, en hún hafði ætlað sér. Hann
sneri glasinu milli þumals og
vísifingurs og hvíldi olnbogana
á hnjánum. — Jamie er undar-
legur, lítill karl og stundum á ég
erfitt með að skilja hann. Mig
langar töluvert til að vita hvað
er á seyði í kollinum á honum,
en hann trúir mér sjaldan fyrir
því.
Adrienne starði á vangasvip
hans. — Ef ég á að vera algjör-
Framhald á bls. 48.
— Ég veit þú trúir ekki að ég er
búinn að vera hálfa nóttina að elta
25 Ijósrauða fíla í hallargarðinum.
43. tbi- VIKAN 45