Vikan - 26.10.1967, Blaðsíða 31

Lét stjórnast
af spenningi
Framhald af bls. 24.
blöðum bæjarins. Innilegust var
kveSian fró vini hans og starfsbróð-
ur, Haraldi Á. Sigurðssyni:
„Til eru þær stundir í lífi hvers
manns, að hann skortir orð til að
lýsa tilfinningum sínum ó viðeig-
andi hátt. Þess vegna verð ég að
láta mér það næg|a að votta þér
að lokum mitt innilegasta þakk-
læti fyrir hverja þá stund, sem ég
fékk að njóta návistar þinnar. Það,
að hafa átt því láni að fagna að
eiga þig fyrir vin, mega umgang-
ast þig og starfa með þér, tel ég
verulegan hluta af þeirri hamingju,
sem manni getur hlotnazt hér í
þessu Kfi."
☆
Alvara og gaman
leiklistarinnar
Framhald af bls. 19.
ríkjamanna, Breta, Frakka, Rússa
og Þjóðverja. En vanrækja ekki ís-
lenzku leikhúsin að kynna norræn-
ar nýjungar? Þær eiga öllu frem-
ur erindi við okkur íslendinga en
leikritagerð þjóða, sem eru hugs-
unarhætti okkar og skilningi fram-
andlegar. Ég minnist þess ekki
að hafa séð á sviði hér leikrit eftir
Helge Krog, H C. Branner, Soya
eða Vilhelm Moberg. List þeirra
mun þó alveg eins eiga rétt á sér
og þoðskapur þýzkra spakvitringa
eða amerískra blökkumanna. Og
hvað veldur því, að (slendingar
kynnast ekki neinum finnskum leik-
bókmenntum? Sú þjóð hefur þó
lengi verið fræg af skáldskap.
9.
Ósanngjarnt væri að minnast ekki
á starfskilyrði þeirra (slenzkra leik-
ara, sem fram úr skara. Þau munu
næsta erfið. Aðalhlutverk eru löng-
um falin sömu leikurum. Þannig er
ágætum hæfileikum spillt með
hneykslanlegum þrældómi. Hitt er
þó kannski enn lakara, að vegna
þessa fá ekki aðrir leikarar nauð-
syn'eg tækifæri að sanna getu s(na
og vaxa af verkefnum. Ekkert mun
gáfuðum og stórhuga listamanni
hvimleiðara en vera „efnilegur"
langan og merkan starfsaldur án
þess að eiga þess kost að taka af
öll Ivímæli um kunnáttu og hæfi-
leika. Leikara er þetta fyrirbæri
samt konar og efnilegum söngvara
væri það hlutskipti að fá aldrei að
láta ! sér heyra nema ( kór. Sú
meðferð hlýtur að vera anzi hvim-
leið.
Fyrir kemur, að leikarar flytjast
milli leikhúsanna ( Reykjavfk af
þv( að þeir ál(ta hlut sinn gerðan
of Ktinn. Þá ber iðulega svo við,
að hlutaðeigandi rekur af sér slyðru-
orðið og vinnur frábær afrek. Helgi
Skúlason undi sér ekki ( þjóðleik-
VIPARKLffiDNINGAR
i LOFT H VEGGI
Höfum fyrirliggjandi ýmsar tegundir s. s.:
FURU
OREGON PINE
LERKI
EIK
ÁLM
ASK
CHERRY
CAVIANA
GULL-ÁLM
TEAK
HNOTU
HARÐVIÐARSALAN S. F.
Þórsgötu 13 — Símar 11931 & 13670
húsinu, þó að hann þætti þar lið-
tækur. Hann réðst til leikfélagsins
og hefur gerzt þar mikilhæfur og
óumdeilanlegur listamaður. Nú mun
Jóni Sigurbjörnssyni svipað ( hug.
En framtakssemi Helga og Jóns er
ekki öllum hent. Leikhúsin verða að
muna einstaklinginn öðru vísi en
þræla honum út að fenginni ótv(-
ræðri viðurkenningu. Gaman væri
að leika Hamlet, Pétur-Gaut og
Galdra-Loft, en ekki vildi ég vera
Gunnar Eyjólfsson. Þó líður hon-
um sennilega miklu betur en sum-
um samleikurum hans, sem fá aðal-
hlutverk sjaldan eða aldrei. Og
mig grunar, að þjóðleikhúsið tapi
drjúgum fjármunum á því að van-
rækja suma starfskrafta sína. Mik-
ið held ég, að Leikfélag Reykja-
víkur græddi, ef það hefði ( þjón-
ustu sinni aðra eins gamanleikara
og Árna Tryggvason og Bessa
Bjarnason til að starfa með Brynj-
ólfi Jóhannessyni og Haraldi Björns-
syni og taka við af þeim á sínum
tfma.
10.
Þessar hugleiðingar um (slenzka
leiklist virðast ef til vill nöldurs-
kenndar, en þær stafa þó af því,
að ég met mikils alvöru hennar og
gaman. Fátt er skemmtilegra en sjá
og heyra leikara okkar, þegar þeim
tekst bezt að túlka góðan skáld-
skap eða gerast snjaUastir ( list-
rænni k(mni. Þær stundir gleymir
maður veruleikanum, sem var og
verður, en gistir óskaheim og
draumaslóðir. Bæði reykvlsku leik-
húsin eiga vissulega skilið þá frá-
bæru lýðhylli, sem þeim hefur
hlotnazt. Þau eru menningarstofn-
anir, sem engum viti bornum ís-
lendingi dettur ( hug, að þjóð okkar
geti án verið. Einmitt þess vegna
á að ræða hlutverk þeirra djarft
og opinskátt. Eg er ekki til þess
fær, en samt ber að meta viðleitn-
ina. Hún er alltaf nokkurs virði.
Svo hlakka ég til þess að kæt-
ast í Iðnó og þjóðleikhúsinu oft (
vetur, þó að sjálfsagt fari ég stund-
um vonsvikinn heim og í úfnu skapi.
Helgi Sæmundsson.
Tígristönn
Framhald af bls. 21.
hverjum meira að þér en fjörutíu
þúsund dollurum.
Hún var hissa en lét ekki sjá
nein merki þess. Hún yppti öxlum
og sagði: — Hvað gerist nú?
— Þegar ég fæ skilaboð skaltu
fá að vita hvað gerist. Kannske á
morgun, kannske daginn eftir. Hann
gaf Ugo bendingu. Hann hafði sett
handtöskuna og innthald hennar á
borðið, handsnyrtisettið ofurlítið frá
afganginum.
— Engin vopn, sagði Ugo á ít-
ölsku. — Bara naglaþjölin og skæri.
Gerace setti sígarettukveikjarann
ofan á handsnyrtisettið.
— Viltu kannske að hún kveiki
(? spurði hann. Hann gramsaði í
hinu dótinu og hrúgaði því síðan
kæruleysislega ofan ( strandtösk-
una, ásamt skyrtunni hennar og
stuttbuxunum. — Allt ( lagi. Hann
tók upp spilin sín.
Emilio tók um annan handlegg-
inn á henni og þrýsti byssunni að
síðu hennar. Forli rétti henni strand-
töskuna, greip í hinn handlegginn
og horfði taugaóstyrkur á hana.
Samon fóru þeir með hana fram
( forsal að stiga sem lá upp á loft-
ið. Ugo fylgdi á eftir.
Þegar dyrnar höfðu lokazt á eft-
ir þeim, leit Gerace á manninn í
drapplitu fötunum og sagði: —
Bene?
Hann kinkaði kolli: — Bene. Nú
bíðurðu og við sjáum hvort þau
komast út. Er allt reiðubúið?
- Já.
— Gefðu þeim fjörutíu og átta
klukkustundir.
— Og eftir það?
— Starfinu lokið. Þú getur sleppt
þeim eða drepið þau, hvort heldur
þú vilt. Gerace neri hökuna með
þumalfingrinum:
— Hún á peninga, mikla pen-
inga.
— Ekki lengur. Hún hefur hagað
sér heimskulega ( spilum.
Einn hinna mannanna tók til
máls. Hann var að stokka spilin. —
Betra að drepa þau. Sparar okkur
ómakið seinna.
Gerace sleikti út um. — Konan
hefur f(nan Kkama og er enginn
ræfill, sagði hann hugsi. — Við
getum notað hana fyrst.
.*• _»• •># 4 > ^-- ríi-ia-
43- VIKAN 31