Vikan - 18.01.1968, Blaðsíða 14

Aðeins fimmtíu metrum í burfu,
en þó nokkur þil á milli stóð Willie
Garvin í niðamyrkri með höndina
á síma sem stóð á einum bekknum
í tæknideildinni.
Þegar síminn hringdi bar hann
tólið að eyranu og sagði með er-
lendum hreim: — Miðstöð.
— Gefið mér Karz, másaði Maya.
— Ég hef skipun um að hringia í
hann.
— Okei. Willie gaf símtólinu tví-
vegis selbita og sneri sveifinni f
Ijómaði í dökkum augum hennat'.
— Herbergi uppi á þriðju hæð.
— Jæja, þá fer þetta nú að
ganga. Hann leit á úrið. — Klukk-
an er kortér yfir eitt. Hvenær för-
um við að sækja hana?
— Strax eftir tvö, held ég. Um
það leyti ættu flestir viðskiptavin-
irnir að vera farnir að sofa. Fannstu
það sem þú vildir í tæknideildinni?
— Já. Hann klappaði litlu skjóð-
unni sem hann hélt undir hahd-
leggnum, gekk að rúminu og sett-
ttieirá gagni núna. Hafðu það við
hendina, Willie. Hún dró til sín
byssubeltið, tók byssuna upp úr
hulstrinu og yfirfór hana vandlega.
— Hvernig náðirðu í þetta? Og allt
hitt dótið mitt? Fötin og kóngóvopn-
ið?
— Strákurinn í talstöðvarhúsinu
lagði hald á byssuna eftir það sem
við sviðsettum hjá honum. Ég keypti
þetta svo af honum seinna, fyrir
tvö græn kort.
— Og hitt dótið?
EFTIR
RETER O'DONNEL
FRAMHALDS-
SAGANÍ
25. HLUTI
Lucille skalf og það
var hatur og hræSsla í
augum hennar.
Hún bablaði á frönsku,
svo lágt að það var
ekki annað en másandi
hvískur.
hálfhring, beið tvær sekúndur og
sagði:
— Karz. Það var auðvelt að
herma eftir þessari þungu, hljóm-
lausu rödd.
Maya var greinilega taugaóstyrk:
— Ég hef farið til barnsins, for-
ingi.
— Er hún örugg?
— Já, foringi.... Maya hafði
verið í þann veginn að bæta við
að sjálfsögðu, en hún hikaði í tæka
tíð. — Hún er sofandi, fullkomlega
örugg.
— Það er gott. Willie lagði á.
Svo kveikti hann á vasaljósi með
skyggni og losaði tvær klemmur af
kaplinum sem lá meðfram veggn-
um, fyrir ofan borðið. Á eins þum-
lungs kafla hafði hann flegið ein-
angrunina af hvorum vír og klippt
þar í sundur til að taka þá úr sam-
bandi við miðstöðina í aðalstöðv-
unum. Aðeins síminn hér á verk-
stæðisborðinu hafði verið i sam-
bandi við síma Mayu. Hann sneri
endana á klippta kaplinum saman,
til að setja síma Mayu aftur í sam-
band við skiptiborðið og fikraði
sig að dyrunum á veggnum, þar
sem hann tók upp litlu töskuna, sem
nú var aftur úttroðin.
Þetta var ein af fjölmörgum dyr-
um hallarinnar, sem ævinlega var
haldið harðlæstum, til þess að
hvergi væri hægt að komast inn
í kvennabúrið, án þess að fara
gegnum skrifstofu Mayu. Hann hafði
fitlað ofurlítið við læsinguna fyrr
um kvöldið. Hann lokaði dyrunum
á eftir sér, gekk eftir stuttum gangi
og beygði síðan inn á einn aðal-
ganginn í kvennabúrinu.
Modesty beið eftir honum í her-
berginu sínu.
— Þetta hreif Willie. Ánægjan
ist við hlið hennar. — Maya sagði
í símann að Lucille væri sofandi.
Modesty hugsaði sig um, hleypti
í brýrnar og sagði síðan hægt: —
Við vitum ekki hvernig hún bregzt
við, þegar við vekjum hana.
— Ha? Hún ætti að vera jafn
ánægð og drykkjumaður í brugg-
húsi, þegar hún sér að það erum
við, og við erum komin til að
sækja hana. Willie var í senn ofur-
Iftið undrandi og hneykslaður.
— Fyrir guðs skuld, Willie . . .
Hún er ekki við. Hún er aðeins tólf
ára og hún er viti sínu fjær af
skelfingu. Hún gæti auðveldiega
fengið móðursýki og farið að æpa.
Willie néri á sér hökuna. —
Kannski það, sagði hann dapur-
lega. Svo sneri hann sér frá henni
og tók upp litla, flata kassann,
sem hann hafði tínt upp úr tösk-
unni, fyrr um kvöldið. ( honum lá
sprauta og fjögur lyfjahylki.
— Ég hnuplaði þessu úr sjúkra-
stofunni í kvöld, sagði hann. —
Það var þegar ég hélt að við ætl-
uðum að halda áfram með þá áætl-
un, sem við höfðum hugsað okkur.
Það er ögn af phenobarbitone upp-
lausn í hverju hylki.
— Hvað ætlastu fyrir með þetfa?
— Mér datt í hug að það væri
snjallt að þú gæfir mér sprautu,
eftir að þú hafðir slegið mig út.
Þá væri ég ennþá meðvitunarlaus,
þegar þeir fyndu mig í fyrramálið,
svo þeir myndu þá halda að það
væri ekki nema klukkustund, síðan
þú hefðir farið, ( staðinn fyrir þrjár
eða fjórar. Það er engin ástæða
til þess að þeir kæmust að því að
ég væri aðeins undir áhrifum deyfi-
lyfja, en ekki rotaður.
Modesty kinkaði kolli. — Ef til
vill kemur okkur þetta að enn
— Ég fór einfaldlega inn í bragg-
ann þinn, eftir að þú hafðir slegið
Tvíburana út og sótti það.
— Brunig og hinir mótmæltu
ekki?
— Við skulum segja að þeir hafi
ekki reynt að hindra mig, sagði
Willie og brosti hörkulega.
20.
Willie Garvin dró frá slagbrand-
ana tvo og opnaði dyrnar að her-
berginu á þriðju hæð. Dauf pera
týrði í miðju herberginu. Það var
svefnbálkur meðfram einum veggn-
um.
Modesty lokaði dyrunum á eftir
sér. Saman gengu þau að sofandi
barninu.
— Lucille.... Lucille, Modesty
hvíslaði og kleip laust [ eyra Lu-
cille. — Það erum við Modesty og
Willie. Við erum hérna. Nú er allt
í lagi.
Augu Lucille opnuðust og störðu
ósjáandi. Hárið var eins og flóki
umhverfis tekið, strengt andlitið.
— Það er allt í lagi, elskan. Mo-
desty renndi handleggnum undir
axlir Lucille og lyfti henni upp. —
Sjáðu, Willie er hérna líka.
— Halló Ijúfan. Willie hallaði sér
fram. — Þú ert aldeilis búin að
lenda í ævintýri, ha? En nú er
kominn tími til að fara heim.
Lucille skalf og það var hatur og
hræðsla í augum hennar. Hún babl-
aði á frönsku, svo lágt að það var
ekki annað en másandi hvískur.
— Þeir fóru með mig burt! Þið
sögðuð þeim að fara með mig
burtu .... Það sögðu þeir! Þeir
stungu nálum f handlegginn á mér,
til að ég sofnaði. Hún hækkaði
röddina. — Þessi feita kerling kem-
ur — hún er hræðileg! Og ég heyri,
14 VIKAN 3 tM-