Vikan - 16.01.1969, Page 47

greinilega ekkert í ensku og átt-
uðu sig hvorki á lagi né texta.
Þeir gengu út á veröndina og
klöppuðu hinum fögru söng-
meyjum lof í lófa.
Fréttirnar af dauðagöngunni
svokölluðu frá Bataan náðu eyr-
um Cushings, og hann lagði af
stað til að kanna málið sjálfur.
Hann komst alveg að göngunni.
í tvo daga lá hann í runna að-
eins tíu metra frá veginum, sem
gangan fór um, og horfði á þús-
undir uppgefinna Bandaríkja-
manna reika framhjá. Þeir báru
þá sjúku og særðu eftir beztu
getu. Japanarnir misþyrmdu
stöðugt þeim, sem aftur úr dróg-
ust. Oftast með því að sparka í
þá. Varðmennirnir byrjuðu með
því að sparka í fætur fanganna,
sem ultu um. Dygði það ekki,
var næst sparkað í kvið og bak,
og að síðustu í höfuðið. Það var
ótrúlega óhugnanlegt.
Cushing, sem lá grafkyrr og
gat ekkert að gert, brjálaðist
næstum af reiði. Eitt sinn var
hann nærri búinn að missa
stjórn á sér. Hann hafði lyft
skammbyssunni til að skjóta
þegar einn bandarísku fanganna
trylltist og réðist á einn jap-
önsku varðmannanna. Þeir ultu
báðir um koll í hörkuáflogum.
Annar Japani hljóp til og skaut
af byssu sinni. Bandaríkjamað-
urinn losaði sig rólega við Jap-
anann og stóð upp. Japaninn var
dauður. Bandaríkjamaðurinn leit
á hræið og rak upp brjálæðis-
legan hlátur. Hláturinn breiddist
út, og innan skamms hlógu menn
hundruðum saman. Japaninn
sem skotið hafði argaði af reiði.
Svo skaut hann tvívegis og
Bandaríkjamaðurinn, sem drep-
ið hafði varðmanninn, hné nið-
ur. Hláturinn hljóðnaði og fang-
arnir héldu áfram göngunni,
drúpandi höfðum.
Harmþrunginn og ævareiður
hélt Cushing nú til Cagayanhér-
aðs á norðausturhorni, eyjarinn-
ar. Þar var annar bandarískur
liðsforingi, Ralph Praeger höf-
uðsmaður, sem ekki hafði heid-
ur gefizt upp fyrir Japönum,
heldur náð loftskeytasambandi
við McArthur hershöfðingja í
Ástralíu. Fyrir hans tilstilli náði
frásögn Cushings af göngunni
frá Bataan eyrum heimsins.
Hefði hann ekki hætt sér til að
fylgjast með göngunni, er ekki
óhugsandi að Japönum hefði
tekizt að leyna þessu svívirði-
lega broti sínu á alþjóðalögum
um meðferð stríðsfanga.
Hatur Cushings á innrásarlið-
inu fór hraðvaxandi. Hann
minntist ekki á Japani öðruvísi
en að formæla þeim með hroða-
legustu orðum, sem hann kunni.
Hann var staðráðinn í að hefja
skæruaðgerðir á breiðum grund-
velli. Praeger varaði hann við að
heimsækja viss svæði í héraðinu
Isabella. Þar höfðu skæruliðar
nokkrir gerzt ræningjar og rupl-
uðu hvern sem þcir náðu til.
Cushing yppti öxlum. Hann
hafði þó nokkrum sinnum hætt
á að eiga líf sitt undir Filipps-
eyingum, sem hann ekki þekkti.
Hann hafði aldrei heyrt þess
getið að Filippseyingur hefði
svikið Bandaríkjamann í hendur
Japana. En að áeggjan Praegers
tók hann þó með sér þrjá vel-
vopnaða menn í leiðangurinn.
Nítjánda september 1942 sátu
mennirnir fjórir að kvöldverði á
bóndabæ nokkrum nálægt Jones
í Isabella, þegar Japana bar að
garði. Cushing og menn hans
höfðu verið sviknir, en höfðu
ekki hugmynd um það fyrr en
þeir yfirgáfu húsið. Þá skall yf-
ir þá skúr af kúlum. Cushing
fékk þrjú skot í sig, en særðist
ekki til ólífis. Hann féll á grúfu
en tókst um leið að ná fram
skammbyssu sinni. Hann lá
hreyfingarlaus. Eftir smástund
heyrði hann Japanina nálgast.
Þegar þeir voru á að gizka þrjá
metra frá honum, velti hann sér
á bakið og skaut þremur skot-
um. Að minnsta kosti tveir Jap-
anir féllu dauðir, en hinir köst-
uðu sér kylliflötum til að forðast
áverka.
Kaldur og rólegur stakk Cus-
hing skammbyssuhlaupinu upp í
sig og hleypti af. Japanirnir urðu
því af þeirri ánægju að pynda
hann til bana.
☆
Tamdir apar
Framhald af bls. 36.
Smith, hve ódýran vinnukraft
fyrirtækin geta fengið með þessu
móti.
- Það er óþarfi að óttast
skort á vinnuafli í þessari nýju
verkamannastétt, segir Smith, —
ég flýg bara til Malasyu og þjálfa
allan stofninn. íbúarnir ættu að
taka apana í fóstur á unga aldri
og venja þá við algenga vinnu
og samneyti við mennina. Eins
árs apa ætti að vera hægt að
kaupa fyrir u.þ.b. 4.500,-- krón-
ur, svo það er engin frágangs-
sök.
Dýravinir um allan heim eru
ekki á sama máli og Smith. Hann
fær skammar- og klögunarbréf í
þúsundatali og hann er kallaður
„Herra Apaþrælahaldari“, en
það snertir hann ekki. — ÍÉg
elska dýr, öll dýr, segir hann
einfaldlega. Ég mun aldrei
þvinga nokkurt dýr til vinnu.
Og ég virði öll vinnandi dýr,
eins og jafningja mína. . . .
BOOM ...
Framhald af bls. 19.
laga, sem hafa notið mikilla vin-
sælda. Einnig hefur hann gefið
út nokkur smásagnasöfn. En nú
sjáum við hann sem sagt reyna
sig sem leikara.
Joanna Shimkus, sem nú er
búsett í París, var áður sýning-
arstúlka. í „Boom“ leikur hún
yfir-þjónustustúlku Liz Taylor,
Blackie. Þetta er fyrsta hlut-
verkið, sem hún leikur fyrir
bandarískt kvikmyndafélag, en
Universal hefur nú gert við hana
fimm ára samning.
Michael Dunn var áður próf-
essor í ensku við háskólann í
Miami, en venti sinu kvæði í
kross og hóf fyrir nokkrum ár-
um listaferil sinn sem söngvari
og píanóleikari.
Þessarar nýjustu myndar Liz
og Burtons er beðið með mikilli
eftirvæntingu, enda vissulega
ástæða til að búast við miklu. ☆
Allir vildu þeir eftir
henni keppa ...
Framhald af bls. 32.
Mynd þessa gerði John Schles-
inger og er hún ein sú lengsta,
sem Bretar hafa gert, sýningar-
tími hálf þriðja klst. Þetta er sú
fjórða í röðinni af lengri mynd-
um Schlesingers, hinar eru Billy
lygari (eftir leikritinu sem sýnt
var í Lindarbæ í fyrra. (Einskon-
ar ást og Darling. Julie Christie
leikur sem sagt Bathshebu, Alan
Bates Gabriel smalamann, Peter
Finch nábúann Boldwood og Ter-
ence Stamp Troy liðþjálfa.
*
a
Iðít 09 VH9Í
EIK
GULLÁLMUR
ASKUR
CAVIANA
LERKi
BEYKI
FURA
OREGON PINE
TEAK
VALHNOTA
MANSONIA
HARDVIDARSALAH J|.
Þórsgötu 13
Sími 11931 & 13670.

3. tbi. VIKAN 47