Vikan - 06.02.1969, Síða 22

Við hinn enda borðsins fyigdist Loménie greifi með Peyrac, sem var
risinn til hálfs á fætur með reiðilegu yfirbragði. Hann spratt sjálfur
upp:
— Með yðar leyfi, greifi, skal ég frelsa Madame de Peyrac og
leiða hana á sómasamlegan stað. Hafið ekki áhyggjur, ég skal gæta
hennar. Við skulum forðast uppþot — þegar við erum drukknir.
Angelique vissi ekki fyrri til en franski ofurstinn hneigði sig fyrir
herrni.
— Madame, leyfið mér að leiða yður til þess staðar, sem yður ber
með réttu, sem húsmóður varðstöðvarinnar.
Um leið og hann sagði þetta leit hann snöggt en valdsmannslega
á Pont-Briand og sagði honum að sleppa takinu. Svo tók hann sjálf-
ur um hinn handlegg Angelique og leiddi hana mjög riddaralegur, til
borðsendans og setti hana sér þar til vinstri handar. Angelique var nú
jafnvel enn fjær eiginmanni sinum, en hún sá hann við hinn endann
andspænis sér og Það var rétt eins og í höll hinna glöðu vísinda í
gamla daga. Ofurstinn var mjög umhyggjusamur við hana og lét færa
henni steiktan kalkún og grænmeti.
— í>essi matur er meira við hæfi ungrar konu, nýkominnar frá
Frakklandi.
Hún mótmælti, því vegar allt kom til alls hafði henni fundizt stapp-
an af svarta birninum allsæmilegur matur. Hún var viss um að hún
þyrfti ekki langan tíma til að venjast henni.
— En það er engin ástæða til að beita sig hörðu út í loftið, sagði
Xxjménie. — Hér höfum við á haustin mikið af veiðidýrum, sem okk-
ar evrópski matarsmekkur er vanur. Við gerum sennilega rétt i að
hagnýta okkur það. Monsieur, sagði hann svo og sneri sér að Mala-
prade. —- Madame de Peyrac æskir þess að farið verði með góðan
kvöldmat að litla húsinu. Viljið þér vera svo vœnn að sjá um það.
Og hann bað matsveininn að láta flösku af góðu víni með matnum.
Hversu drukkinn, sem Pont-Briand kunni að hafa verið voru af-
skipti ofurstans nóg til þess að af honum rann aftur.
— Ég veit ekki hvað kom yfir mig, hvislaði hann iðrandi að
L’Aubigniére.
— Þú hlýtur að vera genginn af göflunum, svaraði hinn óöruggur
með sig. — Vitlaus eða undir galdraáhrifum. Varaðu þig! Það er
ekki vist; þegar allt kemur til alls að kvendjöfullinn af Akadiu sé
eingöngu þjóðsaga. Þessi kona er sannarlega stórkostlega fögur. Hvað
nú ef hún væri kvendjöfuliinn? Manstu hvað faðir Orgeval sagði?
Angelique sat næst Loménie-Chambord ofursta og var nú tekin að
slaka á.
Eiginmaður hennar sat gegnt henni, eins og í gamla daga. Hún sá
hann fyrir enda boi'ðsins, í gegnum móðu og eins og á löngu liðnum
dögum, þegar hann var að byrja að verða ástfanginn af henni, fann
hún augnaráð hans hvíla á sér. Það veitti henni einkennilegan létt-
leika, þörf til að dansa og taka þátt í öllu því, sem fram fór í kring-
um hana. Hún var glöð. Vínandinn var tekinn að stíga henni ofur-
lítið til höfuðs, og hún hafði um hríð gleymt erindi sínu í þetta hús.
Hinn hirðlegi þokki ofurstans hafi sín áhrif á hana og hin ósjálfráða
hrifning í hans garð, sem hún hafði fundið til, þegar í upphafi, var
tekin að breytast í einhverskonar trúnaðartraust.
Látlaus framkoma hans og einarðlegt látbragð í hvívetna, hélzt í
hendur við ljúfmannlegt geð og það fór ekki framhjá Angelique, að
hann var vanur að tala við konur. Það kom ekki fram I þeirri hegð-
un, sem fólk virðist allt of oft halda að sé sú eina rétta til að sigra
konur að slá þeim íburðarmikla gullhamra, heldur bjó hann yfir
þeim sjaldgæfa hæfileika að kunna að tala við konur þannig að það
láti þeim vel í eyrum og rótt i sinni og sem í stuttu máli, sannfærir
þær og sigrar, án þess að nokkur tilraun sé gerð til að heilla þær.
Hann gerði hana íorvitna, því það var eitthvað óvenjulegt við hann.
Hann sagði henni ýmislegt um hin norðlægari landssvæði, frönsku
22 VIKAN 6' tbl'
borgirnar þrjár við fljót heilags Lárentsiusar og Þá mörgu ættbálka,
sem léku þar lausum hala; og þegar hún spurði hann um Húrónana
staðíesti hann að þeir væru raunar Irokar að uppruna til. En þeir
höfðu sagt sig úr lögum við ættbálkinn i Dalnum Helga, fyrir langa
löngu, eftir einhverjar deilur og Þaðan í frá álitu þeir Iroka forn-
óvini sína. Það var á vörum Húrónanna, sem fyrsti franski kapteinn-
inn Jacues Carlier hafði lært nafn ættbálks Iroka en það orð' þýðir
„grimm naðra".
Taliö barst alltaf aítur að Irokunum. Þeir sem næstir Angeliqwe
stóðu, tókú af áfergju þátt í umræðum um málefni, sem þeír vissu
nokkuð um og virtust hafa áhuga á.
Allir voru djúpt snortnir af framkomu hennar, sem sannarlega
sæmdi konu af háum stigum. Hér höfðu allir á tilfinningunni að hún
hefði einhverntíma setið við borð konungsins, þessi. Þeir voru ekki í
minnsta vafa um að hún hefði stjórnað sínu ríki við hirðina, í miðjum
hópi aðdáunarfullra karlmanna. Þeir skynjuðu að prinsar höfðu keppt
um hana ........
Þeir fylgdust með hverri hreyfingu, hvernig hún krosslagði hend-
urnar, hvernig hún hvíldi hökuna í höndum- sér, hvernig hún horfðist
beint i augu við þann sem hún talaði við og hvernig hún hlustaði á eða
hvernig hún leit niður í þögn, hvernig hún nartaði annars iiugar í
matinn sinn, lyfti bikarnum og tæmdi hann vafningslaust í einum
teig og rak svo allt i einu upp kitlandi hlátur, sem snart þú djúpt.
Þetta kvöld sáu hin sundurleitu sýnishorn mannfélagsins, sem safn-
azt höfðu saman i Katarunk, inn i ókunna paradís.
Þessi kona, kona sem sat við borðið hjá þeim var fulltrúi himins
á jörðinni, vor á miðjum vetri, fegurðin holdi klædd á meðal þeirra,
grófra og óheflaðra eins og þeir voru, þefjandi af leðri og svita. Hún
var sólargeisli, sem þrengdi sér í gegnum tóbaksþokuna og bros henn-
ar var eins og mýkjandi smyrsl á hörðnuð hjörtun. Þeim fannst þéi,v
vera hetjur, viljasterkir og hratt hugsandi og orðin runnu fyrirháfh-
arlaust til vara, þegar þeir lýstu landinu, sem þeir þekktu eða túlk-
uðu skoðanir sinar.
Romain de Aubigniére talaði um hinn helga dal Irokanna, um bleika
birtuna sem baðaði hæðardrögin, krökk af röðum af iöngum barkar-
húsum með kringlóttum þökum og ilm af grænum mais: —.............fáir
eru þeir, sem komast lifandi aftur úr þeim dal ....... fáir eru þeir,
sem komast þaðan með alla sína fingur heila ........
— Ég komst, sagði Perrot og rétti fram sínar hendur.
— Já, þú ert meðhöndlaður eins og meðalakarl. Þú hlýtur að hafa
gert samning við djöfulinn, gamli minn, til að komast ósnortinn burt.
— Það er nú svo skrýtið að það þarf ekki annað en minnast á Frakka,
svo Iroki verði trylltur af reiði, en það sannar, svo ekki verður um
villzt að illir andar eru mjög skæðir að leggja þá undir sig, sagði einn
af veiðimönnunum, Aubertin að nafni. — Framar öllu öðru virðast
þeir óttast vald trúarinnar, sem Frakkar ílytja með sér. Sjáið hvernig
þeir hafa farið með trúboðana okkar! Við getum aldrei treyst þvi að
við séum öruggir fyrir þeim, jafnvel ekki um miðjan vetur. Var það
ekki um miðjan vetur sem ráðizt var á heimili þitt, Maudreuil og þitt
L’Aubigniére, þjónustufólk þitt og foreldrar þínir höfuðleðursflegnir og
siðan kveikt í öllu? Þeir sem eftir voru skildir lifandi dóu af sárum
sínum ......
— Jú, þannig gerðist það, staðfesti Eliacien de Maudreuil.
Dapurlegur glampi kom í biá augu hans, eins og sorgin legðist
yfir þau líkt og bráðið blý.
— Það var Svanissit sem gerði það, ásamt Senekum sinum og alla
tíð síðan hefur hann varla gefið landinu nokkurn grið, heldur dreift
um sig skelfingu hvar sem hann hefur farið. Ég ætla ekki að láta
hann komast ofan í iður jarðar aftur án þess að hafa hendur i hári
hans.