Vikan - 06.03.1969, Blaðsíða 13

\ /
Ég i'lýtti mér náttúrlega að samþykkja það og til-
vera mín í sveitinni hófst.
Ég fór seint á fætur. Um ellefuleytið fór ég inn í
herbergi gestgjafa míns til þess að bjóða góðan dag
og drekka með henni kaffi. Við spjölluðum saman yfir
morgunkaffinu til liádegis. Glorsoltinn settist ég við
liádegisverðarborðið, drakk heila i'lösku af víni og
gæddi mér á dýrindis kjötréttum. Að því búnu fylgdi
í kjölfarið algjör hvíld og skáldsagnalestur og síðast
en ekki sízt: tíðar heimsóknir gestgjafa míns, sem
sagði í hvert einasta skipti og hún birtist mér:
— Liggðu bara kyrr og hafðu það notalegt.
Þetta var sannkallað paradísarlíf og ef lesendum
hefur ekki enn skilizt það, þá get ég bætt því við, að
á kvöldin og nóttunni fórum við Soffía Pavlova í
langar gönguferðir. Það var sannarlega dásamlegt.
Reynið bara að gera yður í hugarlund, lesari góður,
hvílík kvöld þetta hafa verið: Allt var orðið hljótt
nema næturgalinn og hægur andvari bar að eyrum
manns dauft hljóð í járnbrautarlest .... Og svo
yndisleg og bústin Ijóshærð kona, sem skalf í kvöld-
golunni af tómri ástleitni og sneri tunglskinsbjörtu
andlitinu að manni á mínútu fresti.
— o —
Það leið heldur ekki nema vika, þar til sá atburður
gerðist, sem tilheyrir i sérhverri almennilegri frásögn.
Ég barðist alls ekki á móti því, og hún hlustaði á ást-
arjátningu mína, án þess að svipbreytingar sæjust á
andliti hennar. Það var eins og liún vildi segja: Er
nú nauðsynlegt að hafa svona mörg orð um þetta?
Vikurnar þrjár liðu í einni sjónhendingu. Dapur
og niðurdreginn kvaddi ég Soffíu. Meðan ég setti
niður í töskur mínar, sat þessi hrífandi vinkona
mín á dívaninum og vatnaði músum. Ég reyndi að
hugga hana og með grátstafi í kverkum lofaði ég að
heimsækja han eins fljótt og ég gæti.
— Jæja, sagði ég. — Eigum við ekki heldur að gera
upp reikningana? Hvað skulda ég mikið?
Hún bandaði hendinni frá sér.
— Einhvern tíma seinna, snökti hún.
— Nei, mín elskulega. Við skulum ekki blanda
saman vináttu og viðskiptum. Ég vil alls ekki lifa á
þinn kostnað. Láttu mig heyra, hvað ég skulda mik-
ið?
— Jæja þá, sagði hún loks. — En þetta er bara
lítilræði og við getum gert út um það seinna.
TTún tók fram lítinn pappírssnepil og rétti mér
hann:
— Við skuhnn nú sjá, sagði ég og renndi augunum
yfir reikninginn. Alls .... nei, hvað er nú þetta?
Þetta getur ekki verið rétt, Soffía? 212 rúblur og
44 kopekur. Þetta getur ekki verið reikningurinn
minn.
— Jú, væni minn. Gættu bara betur að.
— Já, en hvernig í veröldinni hefur hann hækk-
að svona? Fyrir þjónustu, fæði og húsnæði 25 rúbl-
ur — Það skil ég vel — og prósentur, látum okkur
segja 3 rúblur og þar með upptalið.
— Elskan mín, rengirðu mig? Hefurðu ekki drukk-
ið dýrustu vín, feitan rjóma og þess utan etið jarðar-
ber, agúrkur, kirsuber. Og í sambandi við kaffið, þá
var ekkert samið um það, svo að við skulum láta það
eiga sig. Eg skal slá tólf rúblum af verðinu. Þetta verða
þá alls 200 rúblur. *
Framhald á bls. 43]
CKV... " -..... *

10. tbi. VIKAN 13