Vikan - 06.11.1969, Síða 17

stofunni, og er ekki þannig klædd
að hún geti tekið á móti gestum,
sagði hún hreinskilnislega.
— Segið henni að ég sé til reiðu,
ef hún þarf á ráðum eða leiðbein-
ingum að halda, sagði gesturinn.
— Hún getur látið mig vita.
— Þökk, herra, ég skal segja henni
það, hún verður ábyggilega þakk-
lát.
Þakklát! Batsheba stóð við glugg-
ann og sá hann ríða burt. Þetta var
myndarlegur maður. Hann var
roskinn, en hávaxinn og sterkleg-
ur.
— Herra Boldwood, sagði hún
hugsandi. — Er einhver frú Bold-
wood til?
— Nei, ungfrú, það hefur engri
konu tekizt að tjóðra hann, þótt
margar hafi gert tilraun til þess,
sagði Liddy. — Það er aldeilis von-
laust. Jane Perkins hefur unnið eins
og galeiðuþræll hjá honum, en hann
sér hana ekki einu sinni. Dóttir Ives
gamla hefur næstum grátið sig í
hel hans vegna, svo ekki sé talað
um allt það fé, sem hún hefur eytt
í fatnað.
— Hann er kvæntur óðalssetrinu
sínu, það hefur engri stúlku tekizt
að vekja athygli hans.
— Hann hefur alls ekki neitt
hjarta, sagði Liddy. — Hefur enginn
beðið yðar, ungfrú? Ég gæti trúað
að það væru margir.
Batsheba svaraði ekki strax. Það
tendraðist örlítið Ijós í augum henn-
ar. Það hafði einn maður beðið
hennar, maður sem þráði hana
eina. Gamall draumur um ást vakn-
aði með’ henni og yljaði sál henn-
ar. Liddy var eins og vinkona henn-
ar; hún gat talað um allt við hana.
— Það var einu sinni maður sem
bað mín, sagði hún rólega.
— En þér tókuð honum ekki?
— Hann var ekki nógu góður.
Hún mundi eftir Ijómanum í aug-
um Gabriels, þegar hann talaði um
bæinn sinn, líf þeirra saman, tón-
listina og vinnuna. Svo hristi hún
þessar hugsanir af sér. Nei, hann
var ekki mannsefni handa henni.
— Elskuðu þér hann ekki?
Að elska er að láta undan, — að
glata sjálfstæði sínu. Batsheba
kyngdi. — Mér þótti vænt um hann,
sagði hún lágt.
— Herra Boldwood er ríkur mað-
ur, sagði Liddy hugsandi. — Hann
er búinn að kaupa sláttuvél. Hann
segir að hún vinni á við tíu menn.
Batsheba tók Valentinkortið
og skoðaði það vel. I miðjunni var
autt rúm til að skrifa kveðju, auð-
vitað nafnlausa, því sá sem fékk
kortið mátti ekki vita hvaðan það
kom. Hún sneri kortinu við og las
upphátt: Rósin er rauð og fjólan
blá, nellikan fögur, og það ert þú
líka ....
Allt í einu fór hún að hlæja, hún
flissaði eins og telpukjáni. Þetta var
ótrúlega hlægilegt. Hann, hinn
virðulegi og þóttafulli gósseigandi,
sem leyfði sér að ríða beint upp að
dyrum hennar, hann myndi aldrei
geta gizkað á hver hefði sent þetta!
Hann, sem hafði ekkert hjarta, eftir
því sem Liddy sagði. Það var mátu-
legt á hann að lofa honum að
brjóta heilann um stund.
Hún hafði sagt stúlkunum að hún
ætlaði að senda Tommy Coggan
kortið, en hann var aðeins fimm
ára, og hann yrði eflaust ánægðari
með að fá eitthvert sælgæti, næst
þegar hún færi á markaðinn.
— Liddy, sagði Batsheba, og augu
hennar tindruðu. — Veiztu hvað ég
ætla að gera?
aumi
Hún ætlaði að vefja hann örmum, en hann stjakaði henni frá sér.
— Nei, ungfrú. Liddy hló og beit
á vörina. Kátina hinnar ungu mat-
móður hennar smitaði hana.
— Ég ætla að senda herra Bol-
wood kortið!
— O, ungfrú, — nei! Hann getur
ábyggilega ekki skilið glens.
— Mér er alveg sama um það.
Batsheba teygði sig eftir penna og
tók kortið. Hún hló glaðlega. — Ég
geri það nú samt.
— Hann kann ekki að meta slíkt,
sagði Liddy, en glettnin skein úr
augum hennar. — Hann verður fjúk-
andi vondur.
— Einmitt þessvegna er það
mátulegt á hann.
Andlit beggja stúlknanna voru
rjóð af ákafa. Batsheba hikaði and-
artak, en þá tók Liddy af skarið.
— Gerið það, ungfrú, sagði hún
eggjandi. — Skrifið á kortið.
Og með styrkri hönd skrifaði
Batsheba með prentstöfum orðin:
„Biðjið mín!" í auða rúmið á kort-
inu. Hún skrifaði prentstafi, svo
móttakari bréfsins gæti aldrei kom-
izt að því hver skrifaði það. Og
Liddy flýtti sér burt til að póstleggja
það, áður en Batshebu snerizt hug-
ur.
Batsheba vissi ekki að hún hafði
sett skriðu af stað.
— Fanny, ástin mín! í óhrjálegu,
litlu leiguherbergi, í útjaðri Caster-
bridge, faðmaði Frank Troy ástmey
sína, og þrýsti andlitinu að mjúku,
rauðgullnu hári hennar.
— A morgun, klukkan ellefu.
— Það væri ekki svo vitlaust að sameina jarðirnar í dalnum, sagði
einn vinnumannanna.
-