Vikan - 06.11.1969, Blaðsíða 19

Þeir urðu að vera sniðugri, til að
geta gabbað hana. Þetta var ekki í
fyrsta sinn sem hún hélt sáðkorni í
lófa sér. Hún var alin upp í sveit,
og vissi vel hvað hún var að tala
um.
Allt í kringum hana hljómaði
hlátur bændanna. Kornkaupmenn-
irnir voru orðnir blóðrjóðir og fok-
vondir. Batsheba hló líka. Þá kom
hún allt í einu auga á William Bold-
wood og sá að hann horfði á hana.
Hún sneri sér undan augnaráði hans,
og nú óskaði hún þess að hún væri
komin þúsund milur í burt. Nú
fannst henni það ekkert fyndið að
hafa sent honum Valentinkortið.
ið.
En William Boldwood hugsaði
ekki um mikið annað. Kortið stóð
á hillu í borðsalnum á heimili hans.
Hann sá það alltaf, þegar hann sat
við stóra, gljáandi borðið, alltaf einn
við máltíðir. Batsheba Everdene
hafði örugglega sent honum kort-
ið, það var hann viss um, en hvað
hafði komið henni til þess? Hún
var svo ung og fögur, en hann var
miðaldra maður. Hann fann hvernig
hjartað sló hraðar, þegar honum
varð hugsað til hennar. Gat hún
hafa gert þetta til að draga dár að
honum? Nei, hún var ekki þannig.
Hann stóð upp og fleygði kort-
inu á eldinn. Hann þurfti ekki að
geyma það, það var prentað i sál
hans til eilífðar.
Batsheba reið niður að enginu,
þar sem Gabriel var að baða kind-
urnar fyrir rúningu með aðstoð
vinnumannanna. Þeir voru kátir og
unnu vel. Batsheba var stolt með
sjálfri sér. Þetta var hennar fé og
vinnumennirnir hennar, búgarður-
inn hennar. Hún hló og veifaði til
Gabriels.
— Eg var að gá í búreikning-
ana, það hafa aldrei fæðst svona
mörg lömb!
Gabriel brosti Iíka: — Við höf-
um verið heppin! svaraði hann.
— Ég hef verið heppin! svaraði
Batsheba. Fíngerðar augnabrúnir
hennar lyftust örlítið, og hún sneri
hesti sínum við, en þá var hún
allt í einu augliti til auglits við
William Boldwood.
— Mig langar til að segja nokkur
orð við yður, ungfrú Everdene,
sagði hann.
Vissi hann? Gat hann grunað?
Batsheba kyngdi og hneigði höfuð-
ið hæversklega. Hún reið á undan
honum að skógarjaðrinum. Þar stökk
hann af baki og sneri.sér að henni.
— Ég hefi verið að bíða eftir
tækifæri til að tala einslega við yð-
ur, sagði hann, lágt en ákaft. —
Ég ætla ekki að fara grafgötur, ung-
frú Everdene. Ég hefi ekki verið
með sjálfum mér, síðan ég sá yður
fyrst! Ég kem til að biðja yður að
giftast mér, það er mín heitasta
ósk, að fá yður fyrir eiginkonu,
- ég
Hvað var hann að segja? Bats-
heba leit undan, undrandi og half
hrædd. Hún óskaði þess að hún
— Ég kem til þess aS biðja yður
að giftast mér, sagði herra Bold-
wood.
væri komin aftur að læknum, þar
sem verið var að baða féð, og hús-
karlar hennar hlógu og gömnuðu
sér, þar sem allt var hversdagslegt
og öruggt, og enginn horfði á hana
löngunaraugum. Þar var það hún
sem réði málum, ekki hér.
Það væri ekki svo vitlaust að
sameina eignirnar hérna í dalnum,
sagði einn vinnumannanna, um
leið og þau riðu burt.
— Hversvegna ætti hún að giftast
honum? sagði Cainy Ball — Hún
stendur sig ágætlega, og getur séð
um búgarð sinn sjálf.
— O, þetta er ágætismaður. Og
hann, hugsið ykkur að fá koss af
þessum rjóðu vörum, það væri ekki
amalegt
Svipur Gabriels var harður og
bitur, hann keyrði næstu kind niður
í vatnið, með öruggum handtökum.
Kindin lenti í fanginu á hinum
munnhvata vinnumanni, og hann
féll aftur á bak í vatnið, með miklu
skvampi. Félagar hans æptu af
hlátri.
— Þú færð aldrei tækifæri til að
gorta af slíkum kossum, fíflið þitt,
öskraði Gabriel. — Passaðu þitt
verk!
— Ég hefði aldrei haft kjark til
að brydda upp á þessu, ef kortið frá
yður hefði ekki veitt mér kjark,
sagði William Boldwood, þar sem
hann stóð fyrir framan Batshebu. —
Ungfrú Everdene
— O, eigið þér við þetta kjána-
lega Valentinkort? sagði Bats-
heba örvæntingarfull. — Það var
hugsunarlaust af mér að senda það.
Getið þér fyrirgefið mér?
— Það var ckkert hugsunarlaust,
þér megið ekki segja það. Þetta er
allt annað, veik von um að yður
gæti ef til vill þótt vænt um mig.
Ég Boldwood kyngdi og rétti
fram hendurnar. — Ég vil veita yð-
ur allt sem þér óskið. Þér skuluð
aldrei framar þurfa að hafa áhyggj-
ur eða erfiði, ekki ef ég má ráða.
Ég vildi óska þess að ég ætti hægara
með að tjá mig, gæti betur lýst tiI-
finningum mínum. Ungfrú Everdene,
ef þér viljið
Batsheba fann til með honum, en
hún varð að vera heiðarleg, hún
mátti ekki vekja hjá honum fals-
vonir. — Ég elska yður ekki, herra
Boldwood, sagði hún lágt en
ákveðið.
Hún sá að það fóru drættir um
andlit hans; hann var fríður sýnum,
karlmannlegur og Ijúfmannlegur.
En hann var ekkert líkur þeim manni,
sem hún hafði séð í draumum sín-
um
— Guð einn veit hve mikið ég
þrái yður, hagði hann hljóðlega.
— Ungfrú Everdene, rekið mig ekki
frá yður, leyfið mér að vona. Seg-
ið ekkert núna! Rödd hans varð
áköf. — Hugsið um þetta, lofið mér
því!
Lofa — já! Hún varð að lofa hverju
sem var, til að Ijúka þessu óþægi
lega samtali. Hvernig átti hún að
losna við afleiðingarnar af þessu
heimskulega uppátæki.
— Ég bið yður að lofa mér að
hugsa um þetta í næði, sagði hún
í bænarróm.
— Ég skal bíða, sagði hann, og
ásjóna hans Ijómaði af innilegri
ást.
Batsheba var ein með hugsanir
sínar, en einhvernveginn gat hún
ekki komizt í samræmi við sjálfa sig.
Hún varð að fá að vita hvað fólkið
hugsaði og sagði um hana. Hún
hafði enga eirð inni. Það höfðu ali-
ir nóg að gera, en hún gat ekki fest
hugann við nokkurt verk, hún gat
ekki einu sinni setið kyrr. Hún varð
að fara út.
Hvar gat Fanny Robin verið?
Hún hafði nú verið fjarverandi í
viku. Ef hún hélt að hún gæti hag-
að sér að eigin geðþótta, þá skjátl-
aðist henni gróflega. En ergelsið
yfir hegðun Fannyar gat ekki komið
í veg fyrir eirðarleysið. Nú var bú-
ið að baða féð og rúningin stóð
fyrir dyrum. Gabriel Oak hlaut að
vera einhversstaðar nálægt.
Það var hann líka. Hann var að
hlaða á vagn girðingarefni í fjár-
réttina. Hún sá hann ekki í hálf-
rökkrinu, en hún heyrði fótatak hans
á hlöðugólfinu. — Þungt fótatak
— Gabriel! kallaði hún.
Ekkert svar. En hún vissi að hann
var þarna.
— Gabriel!
— Uungfrú Everdene?
— Heyrðuð þér ekki að ég var
að kalla? sagði Batsheba hvasst. —
Er allt tilbúið fyrir rúninguna?
— Já, þér þurfið ekki að hafa
áhyggjur af því.
Hún hafði engar áhyggjur af því.
Hún sparkaði ( heykvisk á gólfinu,
en leit ekki upp. — Segið mér, tóku
vinnumenirnir eftir því að ég reið
burt með herra Boldwood?
— Já. Hann hefði ekki getað svar-
að öllu stuttaralegar.
— Fannst þeim — fannst þeim að
þetta væri heimskulegt, ég á við
. . . . hvað sögðu þeir?
Gabriel fleygði nokkrum girðing-
arfléttum á vagninn, og rétti úr sér.
— Þeir sögðu að þér hefðuð kannski
í hyggju að giftast herra Boldwood.
Orðin brenndu tungu hans, en
hann varð að segja þetta. Og Bold-
wood var ágætis náungi, hann átti
skilið að fá hana fyrir konu. Hún
þurfti ekik að láta sér nægja fá-
tækling eins og hann. Ekki núna.
Hún myndi heldur ekki láta sér
Framhald á bls. 39
45. tbi. VIKAN 19