Vikan


Vikan - 06.11.1969, Page 31

Vikan - 06.11.1969, Page 31
— En Bob, ég missti hann í snjóinn! kjökraði hún. — Þá verðurðu að gefa hann á bátinn, það fer enginn, með vit í kollinum út í þetta veður til að leita að einum eyrnalokki, hér norður undir Norðurpólnum! Nokkru síðar sá hann ljósi bregða fyrir utan við gluggann, þar voru þá komnir um þúsund hermenn með vasaljós, til að leita að demantinum hennar. -—- Maður skyldi aldrei gera lítið úr áhrifavaldi kvenna. Jayne fann iokkinn síðar, hún var með tvo í hægri eyrnasnepli. Zsa Zsa Gabor fór oft með honum. Hún var stórlynd kona, og mjög liðug um málbeinið. Eitt sinn, er þau voru með skemmtiþátt við Karabiska haf- ið, máttu hermennirnir leggja fyrir hana spurningar, og hún átti að svara. Hér fara á eftir nokkrar spurningar og svör: Spurning: — Hvort er mikil- vægara, ást eða auðæfi? Zsa Zsa: — Ástin, peningar eru einskis nýtir að næturlagi. Spurning: — Hvað finnst yð- ur um stórar fjölskyldur? Zsa Zsa: — Ég er þeim mjög hlynnt. Hver kona ætti að eiga að minnsta kosti þrjá eiginmenn. Spurning: —• Drekkið þér, reykið, eða gerið eitthvað ann- að? — Zsa Zsa: — Eg hvorki reyki eða drekk. Spurning': — Ilverjum ætlið þér að giftast næst? Zsa Zsa: — Þú spyrð eins og móðir mín. É’g dái karlmenn sem elska fegurðina í lífinu, — dem- anta, perlur, fína loðfeldi og mig! — Þannig gæti ég haldið áfram í það óendanlega, seg- ir Bob Hope, — en þið vitið að Zsa Zsa þolir ekki auglýsinga- starfsemi. Síðasta kvikmynd Bobs Hope er líka tekin við Karabiska haf- ið. Hún heitir „Lífsbjörg í hverj- um dropa“ og eru atburðirnir látnir gerast í síðari heimsstyrj- öld. Yfirliðþjálfinn Dan 0‘ Farr- ell (Bob Hope) ræður yfir lítilli sveit setuliða, sem eiga að verja litla eyju í Kyrrahafinu. Allir hlakka þeir mikið til verunnar á þessari paradísareyju, en það verður stutt í sælunni, því að japanskur kafbátur skýtur nið- ur birgðaskip, sem á að færa þeim vistir, meðal annars tölu- vert magn af bjór. Hermennirnir verða niður- dregnir yfir þessu, svo 0‘Farrell biður flotamálaráðuneytið að senda nokkrar snotrar hjúkrun- arkonur til að hressa upp á mannskapinn. Með því að fylgj- ast með hafstraumum reiknaði hann út að ölið, sem hafði sokk- ið með skipinu, hlaut að reka einhvers staðar að landi, og eft- ir töluverða leit, finnur hann fleiri þúsund dósir í lítilli vík. Þess utan er hann svo heppinn að finna lítinn, japanskan tundurspilli, sem hafði strandað þar í grenndinni. Þeir geta lapp- að upp á bátinn og nota hann svo til bjórflutninga. Það glaðnar nú yfir setulið- inu, ekki sízt þegar tvær fegurð- ardísir (Gina Lollobrigida og Mylene Demongeot), koma til herbúðanna. En Adam var ekki lengi í Paradís; yfirmenn, sann- arlega ekki velkomnir, tilkynna komu sína til eyjarinnar, og þá verða góð ráð dýr.. . . „Lífsbjörg í hverjum dropa“ er 53. kvikmynd Bobs Hope, og hernaðarmálaráðuneyti Banda- ríkjanna, lánaði honum margar litkvikmyndir frá síðari heims- styrjöld, kvikmyndir sem aldrei hafa verið sýndar almenningi áð- ur. Það hafa þeir eflaust gert, til að launa honum fyrir starf hans meðal hermannanna. Þegar Bob Hope sótti um vega- bréfsáritun til Rússlands, til að taka upp sjónvarpsþætti, var hann spurður: — Hvers vegna ferðastu svona mikið? Hann svaraði: — Það er öruggara, þegar á það er litið hvers konar skemmtiþættir þetta eru. Hann þurfti að bíða lengi eft- ir árituninni. •—• Ég skil þetta ekki, og ég sem afþakkaði tvo keisara sem meðmælendur. Þeir eru kannski fúlir yfir því sem ég skrifaði um starf mitt, þegar ég fyllti út dálkinn um atvinnu. Eg skrifaði „leikari“. Það getur líka verið að þetta sé bragð, þegar vegabréfið tekur gildi, þá verð ég búinn að gleyma öllum brönd- urunum mínum. Fyrstu vikuna hafði sendiráð- ið ekki heyrt neitt. Aðra vikuna gátu þeir engu lofað. Þriðju vik- una kom sama svar og fyrstu vikuna. í fjórðu vikunni hvarf maðurinn, sem Hope hafði talað við í upphafi, og því var haldið fram að hann hefði aldrei verið í sendiráðinu. Loksins komst hann þó upp í flugvél frá Kastrup til Moskva, með handritin í tösku, sem hann hafði bundna við úlnliðinn. 15 svartklæddir farþegar voru fyrir í vélinni. Þeir voru allir eins, litu allir út eins og Erich von Stroheim. Koman til Moskvu var furðu- leg. Hann steig út úr flugvél- inni, með sitt breiðasta bros á vörum, til heiðurs fyrir blaða- ljósmyndara. Það var enginn á flugvellinum .... Meðan hann var að fylla út tollskýrsluna, kom lögregluþjónn til hans. Hann var í gljáandi, svörtum reiðstígvélum, og það brakaði mikið í sólunum. Þetta voru einustu stereo-tónarnir, sem hann heyrði í Rússlandi. Hope bjó á Hótel Ukraina, sem var fullbyggt árið 1957, og leit út eins og japönsk eftirlíking af Waldorf Astoria. Lyftan var gerð fyrir fólkið, og það reyndi að nota hana, allt í einu. . . . Hope gat aldrei komizt að því hvort hljóðnemar voru settir í herbergi hans og fylgdarliðsins, en til öryggis barði hann á vegg- ina, í hvert sinn þegar hann kom inn og æpti: — Þetta er æfing, einn, tveir, þrír. Heyrið þið til mín? Fyrsta könnunarferðin lá til Rauða torgsins. — Hjarta Moskvu, ef hún hefur þá hjarta. Við suðurenda torgsins stendur dómkirkja Heilags Basils, með níu laukkúplum, — það er svar Rússlands við Disneylandi.... Vinur hans hafði beðið hann að kaupa fyrir sig rússneska loð- húfu. Hann gekk yfir Rauða torgið, að vöruhúsinu GUM, en þá var honum sagt að þetta væru ekki loðhúfur, sem karlmennirn- ir væru með á höfðinu, heldur létu þeir klippa hár sitt á þenn- an hátt. Og þegar Hope er spurður um hvort Rússar séu ástríðufullir, þá svarar hann: — f nyrtivöru- deildinni voru á boðstólum ilm- vötn, með æsandi nöfnum eins og ,,Moskva“ eða „Kreml“; og í staðinn fyrir „My Sin“ höfðu þeir ..Hvað á ég að játa?“ Og ef þú vilt koma þér vel hjá rússneskum stúlkum, þá er mjög hagstætt að senda þeim konfektkassa, þeir eru allir með myndum af orkuverum á lokinu. Hann fékk lánaðan sal í ame- ríska sendiráðinu i Moskva, til að kvikmynda sjónvarpsþáttinn, en tæknimenn, sviðsbúnað og rússneska leikara, lét Sovexport film honum í té. — Hann var ekki hrifinn af rússneska sjón- varpinu. — Það er ennþá í barna- skónum, þeir hafa ekki ennþá rekið einn einasta skopleikara. Þeir nota ekki heldur auglýsing- ar; þess í stað eru haldnir fyrir- lestrar um körfugerð, landbúnað og játanir. Það bezta er spenn- andi skákkeppni frá Omsk. . . . Svo kemur að skuggalegasta þætti frásögunnar: peningamál- unum. — Herra Davydov, sagði Hope, biðjandi. — Þetta er fræðslu- mynd, og mjög mikil auglýsing fyrir Rússland. •— Mr. Hope, svaraði fram- kvæmdastjóri Sovexport Film, — vinátta er vinátta, en pening- ar eru allt annað. Mér er sagt að þér séuð mjögi fjársterkur maður. — Þegar við höfum greitt skattana, erum við allir fátækir, sagði Hope. Félagi Hope, svaraði fram- kvæmdastjórinn í meðaumkunar- rómi og tók í höndina á Hope, sem svo sá reikning, þegar hann leit í lófa sinn. Þetta endaði með því að Bob Hope skuldaði 1200 dollara. Á hinn bóginn glataði hann fleiri filmuspólum. Ef hann fær þær, ætlar hann að borga, en ekki með peningum, heldur með gjafakortum fyrir máltíðum í klúbbnum sínum. Tveir handritahöfundar hans fylgdu honum á flugvöllinn í Moskvu. — Hvað sem ykkur dettur í hug að gera, þá komið ekki heim án þess að fá filmurnar, sagði Hope. Það átti nefnilega að framkalla þær þar. — En ef við fáum þær ekki, hve lengi eigum við þá að bíða? — Þið komið einfaldlega ekki heim án þeirra. Þeir horfðu á hann með undr- unarsvin. svo saeði annar: —• Eg hefði aldrei trúað að þú værir það harður að fórna mannslífum fyrir sjónvarpsþátt. Jæia, þá vitið þið bað nú, sagði Hope. skuegalegur á svíd- inn, og flýtti sér upp í flugvél- ina. En komu þeir svo heim? — Það hafa þeir eflaust gert, einhver hlýtur að hafa skrifað bókina mína, segir Bob Hope.... ☆ 45. tbi. VIKAN 31

x

Vikan

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.