Vikan - 06.11.1969, Síða 45

staðar í kring. Það hefur mikið
verið skrifað um mig í blöð stað-
arins að undanförnu.
Láttu mig vita hvort ykkur líð-
ur jafn vel og mér.
Ég er sem sagt kominn aftur
hingað til Gossensass á hótelið
okkar. Fröken B. og S. eru nú
alltaf saman og sex aðrar hræði-
legar krákur. Þær eru víst allar
listmálarar. í hvert sinn sem þær
hittast við matborðið, hafa þær
óendanlega margt að segja hver
annarri, en þær stinga saman
nefjum og tala í hálfum hljóðum,
svo að ómögulegt er að komast
að því, hvern þær eru nú að bak-
naga.
Prentun Villiandarinnar geng-
ur eins og í sögu, að því er ég
bezt veit.
Skilaðu kærri kveðju til Sig-
urðar.
þinn einlægur,
Henrik Ibsen.
Þegar frú Ibsen kom aftur,
sagði Ibsen um mig:
— Nú hef ég séð verðandi eig-
inkonu Sigurðar.
Þá var ég sextán ára.
G.Gr. þýddi.
Húsið með
járnhliöunum
Framhald af bls. 49
Hún þagnaði, hallaði sér áfram
og hvíslaði:
— Ef ég hefði ekki farið, hefði
ég hreinlega orðið vitlaus. Tök-
um til dæmis þennan þjón, Ro-
Loftleiðir bjóða íslenzkum viðskiptavinum sínum þriggja
til tólf mánaða greiðslufrest á allt að helmingi þeirra
gjalda, sem greidd eru fyrir flugför á áætlunarflugleiðum
félagsins. Skrifstofur Loftleiða í Reykjavík, ferðaskrif-
stofurnar og umboðsmenn félagsins úti á landi veita
allar nánari upplýsingar um þessi kostakjör.
berts, sem alltaf er á hælunum
á manni, alltaf snuðrandi og
njósnandi. Að ekki sé talað um
sjálfan húsbóndann .
Rees? En hann er svo geðfelld-
ur og vingjarnlegur maður, ætl-
aði ég að andmæla, en kom ekki
upp ein einasta orði.
— Tim tókst mér loks að
stynja upp.
— Hann er dásamlegt barn. Og
maður verður ekkert var við, að
hann sé öðruvísi en önnur börn.
Það var ekki honum að kenna, að
mér fannst ég vera eins og fangi
á Bellwood. Það var hreinlega
eins og ég væri vöktuð hvert sem
ég fór. Og svo næturnar! Mig
hefur aldrei dreymt jafn illa á
ævinni, og ég hef aldrei feng-
ið martröð á hverri nóttu fyrr.
Ég hrökk upp með andfælum
löðursveitt og lömuð af ótta. Mér
fannst iðulega ég heyra einhvern
stynja og stundum heyrði ég níst-
andi angistaróp og skelfileg ösk-
ur. Þá var ég vön að þjóta inn
til Tim, en hann svaf alltaf vært.
Aðeins einu sinni virtist hann
einnig hafa heyrt eitthvað.
Hún þagnaði og það var eins
og hrollur færi um hana.
Alla vega var þetta afar ein-
kennilegt, tautaði hún eins og við
sjálfa sig. ■— En starfið var auð-
velt og launin góð. Vegna Tims
litla hélt ég út að vera þarna
eins lengi og mér var unnt. Ég
vonaði stöðugt, að þetta mundi
lagast. En dag nokkurn, ó, guð
minn góður . . . .
Framh. í næsta blaði.
45. tw. VIKAN 45